De lange uitgestrekte meren - het rijk van de weegschaal

Toen het lied afgelopen was begon Emy te klappen. Hij vond dat het een leuk lied was en dat liet hij wel zien. Zijn haren zat op een knotje wat nog mannelijk genoeg uit zagomdat het slordig ws gebeurd. Dat kon je wel verwachten van iemand die blind is. ´´Dat was mooi´´ zei Raiden glimlachend. Hij stopte ondertussen met klappen.

Raiden???^
___

Cara bloosde lichtjes. 'Dankje.' zei Cara. Normaal zeiden mensen niet zoveel over haar muziek of over hoe ze speelde maar ze vond het leuk dat deze jongen dat wel deed. 'Ik ben Cara.' zei ze. Ze had niet het idee dat de jongen niet te vertrouwen was ofzo dus kon ze gewoon haar naam zeggen. En Ghai was ook in de buurt dus die zou wel optijd waarschuwen als het mis zou gaan.

sorry
---------------
´´Ik ben Emy´´ zei Emy terwijl hij dichtrbij liep. Hij was blij dat het meisje ook een gesprek wou. Je kon maar nooit weten wat mensen dachten als ze onbeschoft waren. Hij keek even naar de viool. Dat was een van de weinig instrumenten die hij niet kon bespelen. Waarschijnlijk omdat hij het eigenlijk eerst niet kon kopen al wa dat verandert. ´´Ik zou graag mee doen maar helaas heb ik niets bij me´´ zei Emy met een glimlach.

Cara lachte. 'Jammer dat je niets bij je hebt.' zei Cara. Ze vond het altijd leuk om samen met andere mensen te spelen. Ze keek even over het water en toen weer naar Emy. 'Uit welk rijk kom je?' vroeg Cara. Ze was benieuwd naar hem en ze wou gewoon even gezellig praten maar ze wist niet waarover.

Emy vond het wel een rare vraag. Eigenlijk moest hij meer voorzichtiger zijn. Vooral na wat er met Nozomi was gebeurt. Toch besloot hij te antwoorden. Het leek er op dat het meisje niet wist dat hij krachten had. Al wist hij dat ook niet of zij dat had. ´´Ik kom uit het rijk van de tweelingen en jij´´ vroeg Emy er achter aan,

'Ik kom ook uit her rijk van de tweelingen maar kom er bijna nooit meer.' zei ze. Ze merkte dat hij had getwijfeld of hij wel moest reageren. Cara stopte haar viool netjes weg in haar koffer en pakte daarna haar strijkstok en stopte die ook netjes in haar koffer. Ze glimlachte even lichtjes en dacht aan haar tweelingzusje.

Emy knikte kort en ging er bij zitten. Hij hield er niet van de hele tijd gewoon te blijven staan. ´´Waarom niet´´ vroeg Emy verbaast. Hij wist dat het niet altijd leuk er was. Dat had hij zelf mee gemaakt maar zo erg vond hij het ook weer niet. Hij keek haar aan maar dat meende weinig bij hem. Eys keek haar aan en sijnde alles door via gedachten.

'Ik ben bang dat als ik daar lang blijf mijn vader me weer vind en anders wel een van zijn bediendes.' zei Cara een beetje treurig. 'Ik heb geen zin om mijn hele leven opgesloten te zitten bij iemand waar ik niet eens van hou.' voegde ze er nog aan toe. Ze zou haar vader haar nooit laten vinden hoeveel geld hij er ook voor zou krijgen.

Emy knikte begrijpend maar hij snapte niet goed hoe het voelde. Het was een vader die veel had en Cara in huis wou maar niet andersom. Emy had geen vader vond hij zef en hij zou ook niet anders denken. ´´Dat is vervelend, maar denk je niet dat als je met hem er over praat dat ales dan beter zou gaan´´ zei Emy.

'Nee dat denk ik niet. Hij heeft geld aangenomen en mij wou hij laten trouwen met mijn neef die op zijn beurt zijn handjes niet thuis kan houden.' zei Cara. 'Ik zal hem dat nooit kunnen vergeven helaas.' zei ze. Ze zou heel graag haar moeder en zus nog eens zien maar dat zal nooit lukken zonder te moeten trouwen met haar neef.

´´Je kent ze tenminste het kan altijd erger´´ zei Emy ook al snapte wel wat ze bedoelde. Hij geloofde nog steeds dat altijd alles erger kon. Zelf had hij nog geluk gehad. Ook al had hij nu geen familie meer. Hij bleef glimlachen. ´´Maar we kunnen beter ergens anders over paten´´ zei Emy snel omdat hij merkte dat hij een brok in zijn kil kreeg.

'Ja het kan altijd erger maar laten we inderdaat maar ergens anders over praten.' zei Cara. Ze had het liever niet over haar vader of over haar problemen. 'Heb je krachten?' vroeg ze nieuwschierig. Ze wist niet of het een slimme vraag was maar dat maakte haar niet uit.

´´Ehm´´ zei Emy twijfelend. Hij dacht dat hij Cara wel kon vertrouwen maar hij wist niets meer zeker. Maar toch deed hij dat. ´´Ik heb krachten je´´ zei Emy terwijl hij naar Cara keek. ´´Maar jij dus ook omdat je het anders niet vroeg´´ vervolgde Emy met een grijns. Hij wist dat hij gelijk had en daar was hij best trots op.

'Ja ik heb krachten, welke krachten heb jij?' vroeg ze. 'Ik heb lucht en Telekinese.' voegde ze er nog aan toe. Ze vond het fijn dat Emy gewoon zei dat hij krachten had al had ze wel door dat hij soms een beetje twijfelde maar dat vond ze niet erg. Ze keek over het water en dacht aan Raiden de gedachte deed pijn dus dacht ze snel ergens anders aan.

´´Ik heb ook lucht´´ gaf Emy toe. Hij twijfelde nog even of hij ook zijn andere kracht zou zeggen. Maar besloot van wel , zij had dat ook gedaan. ´´En bliksem´´ vervolgde Emy rustig. Nu kon hij wel meer zeggen anders zou Cara het toch wel lezen in zijn gedachten. Eys ging wat gemakkelijker zitten omdat Cara toch al wist dat Emy krachten had.

'Bliksem.' zei Cara een beetje verwonderd ze kende niet zoveel mensen met Bliksem wel een paar maar toch niet veel. 'Is dat een handige bijkracht?' vroeg ze aan hem. Zelf vond ze haar bijkracht niet zo super maar het was wel handig in een gevecht en als je wou weten of mensen de waarheid spraken was het ook wel makkelijk.

Emy nam het niet slecht op dat Cara het een domme bjikracht vond. Iedereen had een mening en dat mocht je zelf weten. ´´Het is een sterke kracht en handig als het omweert´´ zei Emy grijnzend. Hij maakte een bliksem tussen zijn handen om het te laten zien. Het was statisch maar Emy had het goed genoeg onder controle dat zijn haren niet omhoog gingen.

Cara keek gefasineerd naar de bliksem. 'Ik vind het trouwens geen domme bijkracht ik ken alleen niet zoveel mensen die dat hebben.' zei Cara. Ze wou niet dat mensen haar verkeerd begrepen en daarom zei ze het. Ze probeerde te denken aan alle mensen die ze kende met bliksem maar kon zo snel niet op iemand komen.

Raiden heeft ook bliksem he
-------------------------------------
Emy geloofde er niet veel van maarliet her varen. Het maakte hem weinig uit of ze het meende. ´´Maar het maakt niet veel uit of het stom is. Omdat je nooit zelf kan kiezen welke krachten je hebt. Net zoals ouders zijn er dingen waar je niets aan kan veranderen´´ zei Emy wijs terwijl hij makkelijker ging zitten.

'Ja het is zo dat je je krachten niet zelf kan kiezen maar je kan wel vinden of je het goede of stomme krachten vind.' zei Cara. Toen bedacht ze dat hij iets over zijn ouders had gezegd ze vroeg zich af wat hij daar mee bedoelde maar vroeg er nit naar en ze keek ook nie tin zijn gedachtes voor het antwoord dat vond ze onbeleefd.

____
Daar wil ze niet aan denken weet je nog...

´´Maar dat heeft geen zin. Je gaat je zelf bekritizeren dan. Je moet l blij zijn dat je een kracht hebt´´ zei Emy omdat hij het ook echt in geloofde. Hij was blind en dus was Eys een groot geschenk vond hi zelf. Ook zijn krachten vond hij altijd bruikbaar. Eys vloognaar Emy zijn wang en gleed er langs om hem te troosten.

'Ja het is ook een geschenk.' zei Cara beamend. Zonder had ze nu ergens op een kamer gezeten en gewacht tot de bewakers haar kwamen halen en had ze geen vrijheid gehad. Haar vader en neef zouden hun zin hebben gekregen. Ja haar kracht was zeker een geschenk.

Emy keek naar Eys en besefte dat hij Cara haar draak nergens zag. ´´He waa is jou draak eigenlijk´´ vroeg Emy terwijl Eys voor em om zich een keek. Zij was zijn ogen eigenlijk en dat deed ze altijd goed. Net een blind geleiden draak. Emy keek ondertussen naar Cara met een glimlach.

Waarschijnlijk vliegt die ergens rond om te kijken of er mensen zijn die mij of eigenlijk ons kunnen aanvallen.' zei Cara. Ghai vertrouwde nieuwe plekken nooit en hield die dan net zo lang in de gate tot dat ze er zeker van was dat het goed was. Het duurde meestal een paar uur maar dat gaf Cara wel een veilig gevoel.

Emy knikte egrijpend al vond hij dat je beter dichterbij kon doen. Maar iedereen had wel iets. Eys ging weer op Emy zijn schouder zitten. Uit Emy zijn zak pakte Emy een koekje en gaf de helft aan Eys. Daarna keek hij weer naar Cara. ´´Ook een´´ vroeg hij beleefd terwijl hij de andere helft o at. Hij had er nog wel meer in zijn tas.