Het rijk van de schorpioen - het bloemenpark van astrox.

Ongeveer midden in Astrox, de hoofdstad van het rijk van de schorpioen. Ligt het bloemenpark. Het park is versiert met de prachtigste bloesembomen. Het gras is bedekt met een donslaag van madeliefjes. Het enige onkruid hier zijn de paardenbloemen en alle struiken hebben een rode gloed van de besjes die eraan hangen. Mensen zijn hier graag omdat het heerlijk ruikt en omdat het zo mooi is. Toeristen die in Astrox verblijven of dagjesmensen nemen graag foto's van de honderden bloemen.

Regels; Die zijn er niet; maar vechten hier is dom; je word vast uit elkaar getrokken door een of andere toerist.

Bailey liep langzaam door het park en keek voor zich uit. Een lichte herfstbries ging door haar haren. Je zag al dat het herfst begon te worden. Bladeren begonnen al te vallen en kleurde in veel verschillende kleuren. Bailey strekte haar arm en pakte een gevallen blad uit haar haren.

Met een handje pakte ze die van Baily vast. ''Mooi he, die bloemen.''. Haar stem klonk zachter en gevoeliger als normaal, dat was altijd als ze bij Baily was. Dan was ze een ander mens, dan hoefde ze niet heel de tijd door te praten, kleine woorden waren al genoeg.

Bailey knikte en haar hand sloot zich rond de hand van haar zus. 'Mooi.' beaamde ze de woorden van Priscilla en met een kleine glimlach keek ze haar eventjes aan. Priscilla en zij waren altijd al close geweest, ze begrepen elkaar gewoon bijna altijd.

Glimlachend keek ze haar kleine zusje aan. Ze hadden dezelfde grootte, misschien was zijzelf 1 centimeter kleiner maar dat merkte je nauwelijks. Met haar zusje erbij droeg ze nooit hakken, ze wilde op dezelfde hoogte blijven als haar. Ze begrepen elkaar altijd, zonder woorden en zonder telekinese, bij hun was het met blikken.

Bailey keek priscilla even aan terwijl ze verder liepen en daarna keken haar ogen het park door. Het was vandaag niet erg druk, wat ze zelf wel fijn vond. Ze ging zitten op een bankje en keek naar Priscilla met een kleine glimlach.

Naast Baily ging ze zitten, dicht tegen haar aangedrukt. Alletwee haar armen sloeg ze over haar heen en zachtjes duwde ze zich tegen haar aan. Een traan liep over haar wang, niet van verdriet maar van geluk. Soms kwamen er zulke gevoelens bij haar eruit, die ze andere keren verbergde. Ze hield zoveel van haar familie maar misschien wel het meest van Baily, waarmee ze haar hele leven had gedeeld.

Bailey aaide over de rug van haar zus. Meestal liet zij niet zo haar gevoelens lopen als Priscilla dat deed. Omdat ze dat niet durfde. Maar over het algemeen wist Priscilla van haar dat ze erg gevoelig kon zijn. Ze glimlachte eventjes en haalde een hand door de haren van haar zus.

''Zorg dat er niks ergs met je gebeurd, ookal hebben we nu een missie.'' fluisterde ze zachtjes in haar oor terwijl ze haar langzamerhand losliet. Haar tranen waren al weer gedroogd en nu kon ze eindelijk wel weer, zonder die bakstenen in haar buik, van het mooie uitzicht genieten.

Bailey knikte even. 'Daar zorg ik voor.' Zei ze en liet haar zus los. Ze draaide zich zo dat ze naar de bloemen om zich heen kon kijken en glimlachte. Het zag er prachtig uit. Haar hand bleef in die van haar zusje liggen.

''Zullen we een bos plukken voor thuis?'' vroeg ze opgewekt. Het zou mooi in hun huis staan. Alleen wist ze niet of dat wel mocht, bloemen plukken in zo'n park. Erg veel maakte het haar niet uit, ze vernietigde het niet, ze gebruikte het gewoon voor iets anders.

Bailey keek even met opgetrokken wenkbrauwen naar haar zus. Ze hield van haar zus, maar bloemen plukken was nou niet echt haar ding of zo. Ze keek weer terug naar de bloemen en haalde haar schouders op. Van haar mocht het.

Ze wilde dus niet, dat zag ze aan haar. ''Laatmaar.'' zei ze kort, ze wilde geen dingen gaan doen waar haar zusje geen zin in had. Zachtjes zuchtte ze, de bloemen waren zo mooi, straks zouden ze weer doodgaan en kwamen er nieuwe bloemen terug.

Bailey keek even naar haar zusje en toen keek ze weer weg. 'Als jij ze wilt plukken...' Begon ze haar zin en beet op haar lip. Ze merkte dat er een schaduw over hun heen schoot en ze keek omhoog. Ze zag Kirara en glimlachte even terwijl ze weer naar de bloemen keek.

''Neenee, hoeft niet. Het was alleen maar een voorstel.'' zei ze met een kleine glimlach. Haar voeten schoten op een onzichtbaar ritme heen en weer. Glimlachend keek ze naar Kirara, het was een erg mooie draak.

Bailey knikte en keek naar haar zus. Kirara landde bij hun, het maakte haar niet uit of ze opviel. Bailey keek haar draak even aan. 'Voortaan moet je wel oppassen met landden.' Mompelde ze tegen Kirara, die zo groot was als een grote boom.

''Weet je iets wat we kunnen doen?'' vroeg ze terwijl ze dromerig naar de bomen keek, dat die dingen eerst zo klein waren geweest.. Een gillend kind rende langs haar op de voet gevolgd door een tweede kind die zijn kleine handjes ver voor zich had uitgestoken. ''Ik ga je pakken.'' krijste het meisje lachend.

Bailey keek naar de kinderen. 'Er valt niet zoveel te doen.' Zei ze en keek het park rond. 'We hebben niets meegenomen om te doen. Ik niet althans.' Zei ze zachtjes en veegde haar haren naar achteren. Vandaag zat er een haarband van stof in haar haren, het was altijd wel anders.

''Ik ook niet.'' mompelde ze waarnaar ze naar haar zusje glimlachte. ''Hmm, er zal zo wel iets te binnen schieten.''. Veel mensen zeiden dat ze altijd positief bleef en het nooit van de slechte kant zag, net als nu. Wat hielp het als je nu zou gaan zitten mokken omdat je jezelf verveelde, het was beter als je na ging denken over wat je kon doen.

Bailey stond op en trok haar zusje ook gelijk overeind. 'Laten we een stukje lopen.' Stelde ze voor en glimlachte even kort naar haar zusje. Ze zette een stap en trok haar zusje een stukje mee voor ze tegen kon spreken. Toen liet ze haar zusje los en grinnikte even.

''Is goed.'' zei ze schouderophalend. Veel maakte het haar niet uit, als ze maar iets deden. Ze pakte de hand van haar zusje weer vast en liep in een sloom tempo langs de verschillende bloemen die een heerlijk geur verspreidde.

Bailey keek even met een kleine glimlach naar haar zusje en wandelde toen verder. Haar ogen gingen langs de gekleurde bloemen waar haar ogen op het lila paarse lavendel bleef hangen. Haar hand haalde even een kleine pluk haar uit haar ogen.

Priscilla volgde de ogen van Baily. ''Vind je die erg mooi?'' vroeg ze met een glimlach, iedereen in het huis wist onderhand wel dat Baily's lievelings kleur paars was. Die van haar zelf was geel, of blauw, alletwee heldere vrolijke kleuren. Maar ze moest eerlijk zijn, roze vond ze ook erg mooi.

Bailey grinnikte, wat een beetje hol klonk, en knikte. 'Ja.' Zei ze en keek naar de lavendel. Ze vond lila paars altijd een mooie kleur, hoewel ze ook van de wit, zwart en beige was. Het waren kleuren die je goed met elkaar kon combineren.

Haar mond ging open om nog iets te vragen maar ze slikte het in. De stilte die er nu was wilde ze graag houden, het was een mooie stilte. Gele, roze, witte, blauwe bloemen kwamen voorbij en allemaal waren ze even mooi. Een zucht van verlichting verliet haar lippen.