Het rijk van de schorpioen - Het kerkhof.

Moon kwam aan vliegen op Tiron.Ze keek voor zich uit.Ze zag het kerkhof al.Ze was bij het kerkhof gekomen."Stop maar Tiron."Tiron lande op het gras en Moon sprong op de grond.Ze zei"je kan hier blijven liggen als je wil."Ze keek waar de jongen was.Ze dacht na"Hoe kan dat meisje heten."

Bella vloog voor de draak van het oranje harige meisje. 'Stop maar, Bels.' Zei Jake met een toonloze stem. Ze stopte en keek Jake bezorgt aan. 'Het is goed, meisje.' Mompelde hij en keek naar Moon. 'Hoe heet je?' Vroeg hij aan haar terwijl hij het kerkhof rond keek. Hij slikte en probeerde niet op het dode meisje in zijn armen te letten.

Ze aaide Tiron even.Ze keek daarna de jongen aan en zei"Moon en jij."Ze keek waar ze het meisje kunnen begraven.en dacht na"hoe kunnen ze een steen maken voor haar zonder dat ze haar naam weet."Ze vroeg aan de jongen"heb je een schep bij toevallig?"

'Jake.' Mompelde hij en rolde even met zijn ogen. 'Een schep.' Spotte hij en stuurde water uit de vochtige grond. Hij maakte van het water een ijsschep, erg stevig en moeilijk breekbaar. 'Hier heb je je schep.' Zei hij en legde het dode meisje op de grond, ze begon te stinken. Hij begon te graven op een vrije plek en al snel was er een groot gat. 'Nee, we weten haar naam niet, maar we moeten iets als herkenningspunt opschrijven. Haar kleur haar ofzo.' Zei hij.

"Goed idee"zei Moon.Ze zei daarna"wat als we omstebeurt doen met graven?"vroeg ze.Moon knielde neer bij het dode meisje."Het spijt me,ik had je moet redden maar het is me niet gelukt." toen ze dit ze schoot er tranen in haar ogen.Haar tranen viel een voor een op haar schoot.

Jake keek het meisje vreemd aan. 'Jij kunt geen ijs sturen of wel?' Vroeg hij even sceptisch. 'Het is niet jou schuld. Het is al mijn schuld. Ze kwam mij helpen.' Zei hij en maakte het graf beter. 'We moeten een pluk haar van haar op het graf leggen. Ze heeft een ongewone haarkleur, mensen zullen het herkennen.' Zei hij en wierp een blik op het dode meisje.

"Ik heb als bijkracht telekinse."zei ze."Ze zei"het is ook mijn schuld want ik was als eerst bij haar,ik had haar kunnen redden als me bijkracht helen.Ze veegt haar tranen weg.Ze pakt haar dolk en zei tegen zich zelf"is hij wel scherp genoeg om een pluk haar te knippen?"

Jake keek haar aan. 'Zelfs al had je heelkracht gehad, had je haar niet kunnen redden. We zijn nog niet het hoogste niveau en ze was geraakt in haar slagader. Dat is denk ik heel moeilijk en daarvoor moet je een hoog level hebben. Dus het is niet jou schuld.' Beet hij haar koppig toe. Hij had zijn slechte humeur herpakt en woedde om de ijskoningin en de andere 13e rijkers laaide weer in hem op. 'Ze is dood, pluk gewoon een haar.' Mompelde hij en staarde naar het graf.

Moon pakt een pluk haar van het meisje en snijden hem er van af.Ze zei"je noemt dat meisje met wit haar dus de ijskoningin leuke bijnaam."Ze zei"het gat is denk ik groot genoeg."Moon stond op liep naar het gat.Ze bekeek het goed.Het leek haar groot genoeg.Ze liep terug naar het meisje en bekeek de wond.

Jake knikte wrang en pakte het meisje op. Hij liep naar het graf en zuchtte toen hij het meisje er in stopte. 'We moeten het weer bedekken.' Mompelde hij en staarde naar het meisje dat nu in het graf lag. Hij keek de begraafplaats rond. Hij had nare herinderingen aan deze plek. Zijn hele familie lag hier en hij was er lang niet geweest.

"Ik zal het gat wel dicht gooien"zei Moon.Ze plukte een paar bloemen en liep naar het graaf van haar ouders en legde ze daar en liep terug naar het graaf van het meisje.Ze keek in het gat.Ze mompelde"gestorven voor de 12 rijken."

Jake sloeg zijn armen over elkaar en keek vanuit zijn ooghoek naar Moon die het gat dichte. Hij keek daarna zoekend het kerkhof rond. Een bries maakte zijn haren door de war en hij vond op dit moment echt alles irritant. Hij keek weer naar Moon. 'Klaar?' Vroeg hij, hij wou eigenlijk weg en gaan douchen. Hij zag het bloed van zichzelf, maar ook van het meisje op zijn armen zitten.

"bijna"zei Moon.Ze pakt een lange,platte steen.Ze kraste met haar dolk een tekst er op.Er stond op:Hier ligt een meisje,een strijdster.Ze is gestorven voor de 12 rijken.Moon legt de pluk haar neer.Ze zei"klaar"toen ze dit zei legt ze een paar bloemen neer.Ze liep naar Tiron en klom op ze rug.Ze zei tegen Jake"dag."Ze zei tegen Tiron"je mag zo vliegen"

Jake wierp een blik op Moon. 'Dank je.' Mompelde hij. 'Doei.' Hij haalde even een hand door zijn haren en Bella liep naar hem toe. 'Gaat het, Jake?' Vroeg ze, ze nam de moeite om te praten. 'Jawel.' Mompelde hij en wierp een blik op het graf. Hij zuchtte en klom op Bella. 'Ik hou van je, Bels, ze mogen jou geen pijn doen.' Mompelde hij terwijl hij naar haar wonden keek. 'Ik ook van jou.' Zei ze terug en glimlachte. Jake wierp nog een laatste blik op het graf. 'Het spijt me.' Toen liet hij Bella vliegen en zwaaide nog even naar Moon.

Alexis rilde, het was 1 van de eerste koude nachten. Het was vochtig, hier en daar werd de mist in het bleke maanlicht zichtbaar. Het gaf een spookachtig gezicht. Ze rekte zich uit op Carlos, deze nacht zouden ze waarschijnlijk niet in haar huisje slapen. Ze waren nog te ver weg om het te halen, en te moe. "We kunnen beter hier landen." ze wees naar iets wat door de mist op een grasveld leek.

Rustig liep Hikaru verder over het kerkhof. Hij vond het helemaal niet eng zoals de meeste dat vonden. Don zat ergens een net bevroren lijk leeg te zuigen. Het bloed was niet al te lekker maar hij dronk tenminste wat. Hikaru wachtte bij een grafsteen tot Don klaar was. Toen hij eindelijk het lijk weer neer legde en omdraaide droop het bloed van zijn mond. Hikaru rolde met zijn ogen. ''Veeg je mond af'' zei hij dwingend omdat hij zo nergens kon komen.

Carlos knikte naar zijn baasje. Hij klapte rustig met zijn vleugels om de landing in te zetten. Door de mist zag hij geen andere wezens, maar hij merkte wel dat er nog een draak in de buurt was. Een draak die hij nog niet kende. Hij gaf dit gewoontegetrouw door aan Alexis. Die op haar beurt knikte. Ze zou wel eens kijken wat dat was als ze eenmaal geland waren.
Toen ze eenmaal op de grond zaten sprong Alexis soepel van het warme drakenlichaam af, het was gelijk nog een stuk kouder dan ze het al gevonden had. Nu pas zag ze enkele grafstenen staan, leuke plek om op te overnachten.

Snel duwde de grote vleermuizen vleugels over DOn zijn mond waardoor bijna al het bloed weg geveegd was. Hikaru zuchte even en draaide daarna om. ''Het moet maar'' zei hij zuchtend terwijl hij een stap verder wou zetten. Maar hij hoorde ene gedachen van een andere persoon en een draak. Don rook het ook en keek naar de richting waar Alexis zou moeten staan. Hikaru keek ook naar die richting.

Alexis keek behoedzaam om zich heen. Ze hoorde een stem, en Carlos had gezegd dat er nog een draak in de buurt was. Haar hand lag al op haar dolk, de dolk die ze voor de helft van de prijs had weten te kopen. Om het handvat had ze al een reep leer gemaakt om pijnlijke handen te verkopen. Tussen de flarden mist zag ze een gedaante staan. Zonder geluid te maken bleef ze naast Carlos staan.

Hikaru bleef een tijdje geluidloos staan. Hij keek in de gedachten van het meisje om te kijken wat ze dacht. Het was duidelijk een meisje met magie die wist dat hij er was. Uiteindelijk besloot Hikaru maar dichterbij te komen. ''Hoi'' riep hij naar Alexis terwijl hij door de mist stapte. Zijn kille scherpe ogen keken haar aan. Meteen herkende hij haar van de gedachten van Sabel. Zij was dus die Alexis.

oeh nu moet ik ff gaan uitzoeken wat sabel gezegd heeft :p
-
Alexis liet haar hand niet zakken toen ze iemand 'hoi' hoorde zeggen, in tegendeel zelfs. Ze drukte haar hand steviger tegen het handvat aan. "Hallo" antwoordde ze terwijl ze een stap naar voren deed. Dardoor stapte ze uit de mistbank waar ze in stond en werd de gedaante van de jongen en zijn draak zichtbaar. Het rook hier naar lijken, alsof er net een lijk opgegraven was en iets mee gedaan was.

Hikaru keek bedenkelijk met een grijns naar Alexis. Hij zag wel dat ze naar haar dolk vast hield. Heel even overwoog hij om te zeggen dat hij ook van het dertiende was. Maar dit klonk eerder als een grote uitdaging. ''Wat doet een meisje als jij hier s'nachts op het kerkhof'' zei Hikaru. Hij probeerde het neer buigend te zeggen maar kon nog maar net een lach in houden.

Alexis trok haar wenkbrauwen op, ze deed haar dolk weer terug in z'n schede aan haar riem voor ze antwoord gaf aan de jongend. Op 1 of andere manier leek die jongen haar te kennen, of tenminste van haar gehoord te hebben. Maar voor zover zij wist kende ze die hele gast niet. "Wat denk je van een slaap plaats te zoeken." zei ze schouderophalend. Ze voelde zich niet bedreigd door hem "En wat doet een jongen als jij hier s'nachts inplaats van in 1 of andere club."

Hikaru kon het niet laten om ene lachje prijs te geven. ''Club'' vroeg hij vragend terwijl hij een wenkbrauw omhoog trok. Heel even ging zijn blik naar Alexis haar draak en weer terug naar haar. ''Pas op dan er zijn hier monsters die aardig genoeg zijn van de doden te eten. Ze kunnen zich altijd verwarren'' zei Hikaru rustig. Hij bedoelde eigenlijk maar een monster. het monster dat nu achter hem zat te grinneken.