Het rijk van de schorpioen - Het kerkhof.

"Je weet wel zo'n nachtclub, Honey-Love" ze keek hem even neerbuigend aan. "Daar ben ik niet bang voor, als je dat soms dacht." zei ze argeloos. Het zou haar niet eens verbazen als het die draak van de jongen was die de lijken at. De geur hing namelijk wel rond die 2. Een beetje luguber was het wel, een draak dat lijken at, maar beter dan levende mensen.

''Dat had ik ook niet verwacht'' zei Hikaru grijnzend terwijl hij een stap dichterbij deed. Don kwam achter hem aan. ''En weet je toevalliig dan een goede club in de buurt'' vroeg Hikaru met nadruk op de club. Hij had eigenlijk niet verwacht dat hier ergens zo'n club zou zijn als bij het dertiende. ''of kom je niet uit de buurt'' vervolgde Hikaru grijnzend.

Alexis werd een beetje geïrriteerd door de jongen. "Er zal er vast wel ergens 1 zitten, in elke stad zijn er minstens 5." ze gaf geen antwoord op de vraag van de jongen, gewoon omdat ze het niet nodig vond alles te vertellen wat de jongen wilde weten. Zonder verder de jongen nog een blik waardig te keuren draaide ze zich om naar Carlos die een beetje achteraf het gesprek had gevolgd. "Zullen we maar ergens anders heen gaan."

''Dag dertiener'' zei Hikaru met een grijns terwijl hij zich om draaide. Hij had wel genoeg plezier gehad met voor doen dat hij haar niet kende. Hij liep naar Don rustig toe. Wat kon het hem ook schelen dat hij een van de sterkste van zijn kant irriteerde. Dat was een nieuwe uitdaging die hij graag aan nam. Don keek ondertussen onderzoekend naar het andere beest.

"Hé, mijn reputatie gaat dus snel voorruit." reageerde ze op zijn woorden. Ze was wel verbaast door dat hij het wist, maar ze had geen zin om hem dat pleziertje te gunnen. "En waar kom jij dan vandaan." zei ze zonder zich om te draaien naar de jongens. Ze leunde tegen de warme huid van Carlos, terwijl ze op haar tenen stond om haar rugtas van zijn rug te pakken.

''Weet je dat dan niet'' vroeg Hikaru die zich daar mee amuseerde. Hij draaide zich rustig om en keek naar de rug van het meisje. Hij kon het nu best eigenlijk zeggen. ''Het zelfde rijk als jou, alleen ben ik hier pas kort geleden aan gekomen'' zei Hikaru achter elkaar. Hij wist dat Alexis twee mensen al had vermoord. Zij wist vast wel hoe de missie tot nu toe ging.

Dat kon verklaren waarom hij wist dat ze uit het Dertiende Rijk kwam. Ze ging weer gewoon staan, nog steeds met de rug naar de jongen toe, terwijl ze de rugtas van Carlos rug af trok. "Dus jij bent ook al zo'n iemand die ze niet konden vinden?" vroeg Alexis met weinig interesse in haar stem. Ze had op dit moment meer aandacht voor de spullen in haar tas.

Hikaru lachte half terwijl hij terug dacht aan die dag. Eigenlijk hadden ze hem niet herkend omdat ze hem overdag zochten. Toen het eindelijk nacht was vonden ze hem en zeiden ze het tegen hem. Alleen moest Hikaru toen 3 dagen nog naar het paleis reizen. Plus overdag weigerde hij verder te gaan. ''Ik was gewoon ver weg in het rijk'' zei Hikaru maar rustig.

Alexis ritste haar tas open, ze haalde er een fles water uit en draaide zich om naar de jongen. Nu hij toch uit het Dertiende Rijk kwam, was het beter dan dat hij uit 1 van de 12 rijken kwam. "Waar kwam je dan vandaan?" vroeg ze aan hem. "En wat is je naam trouwens." Als ze eenmaal iemands naam wist praatte het een stuk makkelijk

''Weet ik eigenlijk niet meer , was aan het rondreizen dus zo belangrijk was dat ook niet'' zei Hikaru. De enigste thuis die hij had was die dojo maar daar was hij al lang niet meer geweest. ''Oh ja ik heet Hikaru'' zei Hikaru maar snel. Hij was vergeten om zijn naam te vertellen omdat hij die van haar al wist. Telekinesse leuke kracht vond hij zelf.

"Aha." reageerde Alexis, hieruit kon ze concluderen dat hij in iedergeval Telekinese had als kracht. Op enkele personen na vroeg iedereen wat de naam was van degene tegen wie je sprak nadat die het aan jouw gevraagd had. Ze draaide de dop open van de fles, "Maar je hebt nog steeds niet verteld wat jij hier zo rond 12 uur 's nachts doet, Honey-Love. En je maakt mij niet wijs dat je spookjes gaat kijken."

''Don had dorst'' zei Hikaru rustig terwijl hij naar Don wees. Don grijnste waardoor je zijn hoektanden kon zien. Als je goed keek zag je nog wel een boedvlek. ''Hij heeft een speciale smaak'' zei Hikaru verder rustig. Don moest er een beetje om grinneken omdat het wel zwak was uit gedrukt. Hikaru keek afwachtend naar Alexis om te kijken wat haar reactie was.

Alexis keek naar de tanden van de draak die kennelijk Don heette. Ze zag wat donkere vlekken zitten. Aangezien ze op een kerkhof waren met een doordringende lijklucht kon ze wel raden wat die donkere vlekken waren. "Dus jullie hebben die stank veroorzaakt." merkte ze droog op. Ze gaf hen niet het plezier om haar walging te laten zien, ze probeerde er zelfs niet aan te denken voor het geval hij in har hoofd zat.

''Nee dat is het kerkhof zelf'' zei Hikaru droog. Het was al ongeveer zo toen ze kwamen. Behalve het op gedronken lijk dan. Hikaru leunde ondertussen tegen Don aan. Don vond dat niet erg want hij was dat wel gewend. Al liet hij dat overdag niet doen. Dan was Hikaru gewoon een te erge sukkel vond Don.

Alexis trok verbaast haar wenkbrauw op "Dat is dan voor het eerst dat een lijk niet goed begraven is zeker" merkte ze op. Op het kerkhof waar haar grootouders lagen was het enige wat je rook verse bloemen die bijna dagelijks vervangen werden door nieuwe bloemen. Dat kwam misschien ook omdat het een goed onderhouden kerkhof was, maar ze had nog nooit een kerkhof gezien waar stank was.
-
ah ik ben inspi-loos

''Nou ik heb het wel vaker gezien'' zei Hikaru rustig. Dit was niet de enigste kerkhof waar ze slecht werk deden. Van die rijken mensen wat iedereen haatte werden zo begraven wist Hikaru. Hier was dat zeker ook niet anders. ''Beter dan meteen een dorp gewoon om ver doden'' zei Hikaru droogjes. Toen Don klein was had hij dat geprobeert maar Hikaur had hem gestopt.

ik snap z'n laatste opmerking niet :3
-
Alexis knikte maar en nam een slok van haar fles water. "Heel interessant, maar ik ga niet op zo'n stinkplek slapen." merkte ze op. Ze draaide de dop weer op de plastic fles. Alexis keek even omhoog waar de maan helder scheen. Af en toe kwamen er wolken langs die gelijk de hele omgeving in het duister zetten. Het zou niet lang duren voor de bewolking het helemaal duister ozu maken. Alexis ritste haar tas weer dicht en maakte aanstalte om op Carlos te springen

ik ook eigenlijk niet
--------------------------
''Daar heb je gelijk in'' zei Hikaru met een halve glimlach. Hij sliep bijna nooit omdat hij s'nachts op de missie ging. Overdag soms maar ook niet altijd. ''Daagg'' zei Hikaru rustig. Hij keek niet erg op dat Alexis weg ging. Het was niet al te raar dat iemand weg ging van een kerkhof. Hij keek om naar Don die zijn vleugels ook uit spreiden.

Gaan ze nog ergens heen of was dit een heel kort gesprek :p
-
Alexis klopte Carlos op zijn hals voor ze op zijn rug sprong. "Goodbye." groette ze Hikaru. Voor ze opstegen draaide Alexis zich om. Ze maakte aan 1 van de stekels op de rug van Carlos de tas vast, het was dezelfde stekel waar haar boog aan hing. Zonder verder nog op Hiraku te letten stegen ze op. Ze zouden nog even verder moeten zoeken voor een slaapplaats.

gewoon een kort gesprek
----------------------------------
Hikaru sprong behendig op Don. De grote vleermuisvleugels spreiden zich wijd uit. Hij leek nu nog meer als een vampier dan net. Hikaru liet hem snel op stijgen naar de andere kant. Hij had Aelxis nu ontmoet. Het zou een uitdaging zijn om een normaal gesprek met haar te voeren. Maar daar hield Hikaru van. Snel begon Don met zijn vleugels te slaan en weg waren ze.

Owen had twee witte lelies in zijn handen. Hij beet op zijn wang en stapte van Andrew die gelijk opvloog om weg te zijn van de duistere plek. Owen moest toegeven dat het er niet al te prettig was en het s's avonds veel erger was dan overdag. Hij glimlachte. Dit was zijn enige kans om deze dag nog naar het gref te gaan. Hij glimlachte. Hij moest wel zo laat, anders zou hij bij Marinde argwaan wekken. hij liep over het bekende ad naar het dubbele graf van zijn ouders. Hij ging op zijn hurken zitten en deed de twee lelies in de vazen. hij moest zich inhouden om te gaan huilen. Wat marinde ook zou zeggen hij zou het zichzelf de schuld van hun dood blijven geven.

Pandora liep rond tussen de graven, zachtjes neuriede ze een begravenis liedje dat ze kende. Ze was zoals meestal helemaal in het zwart maar ditmaal had ze een van haar weinige jurkjes uit de kast getrokken en was op Desdemona hiernaartoe vertrokken. Haar zwarte mantel reikte tot op de grond en was helemaal dicht. Ze was op zoek naar het graf van een vriend. Ze had gehoord dat hij hier lag en had een paar rode rozen mee. Ze liep naar het graf toe en zag een graf daarnaast een jongen op zijnhurken zitten. Ze bestede er even geen aandacht aan en hield op met neurien, en legde de bloemen neer.

Owen wreef met de rug van zijn hand de tranen uit zijn ogen. hij had amper door dat Pandora naar het graf naast hem liep. AL registreerden zijn hersens haar gedachten wel. Hij beet op zijn lip om niet in huilen uit te barsten. een paar meter boven hem merkte Andrew halverwege een looping dat Owen bijna moest huilen. Jammer dat er iemand naast hem was. Andrew kon door dat meisje niet landden. hij zuchtte en maakte een luchttruukje dat aleen slangdraken zouden kunnen vanwege het geit dat hun schedel en poten de grootste botten waren. op hun ribben na bestonden ze verder uit aleen een ruggegraat.

Pandora knielde neer bij het graf van de vriend. Het was een goede vriend van haar geweest die jaren lang met haar had meegereisd en vele verhalen had verteld en haar sommige vechtsporten had geleerd. Ze miste hem erg en was zelfs nog een paar maanden geleden bij hem en zijn vrouw en kinderen op bezoek geweest. Ze pinkte een traan weg omdat ze nu bedacht dat hij de soort vader/broerder-figuur was die ze altijd had gemist en had gewild. Desdemona zat in het bos dat aan de graven grensde en bekeek Pandora en de jongen.

Na een poosje half huilen half zichzelf stilletjes de schuld geven leek het alsof Owen wakker werd. Hij keek om naar het meisje naast hem "Wie ben jij verloren?" vroeg hij prompt. De gebruikelijke limlach bleef uit. Andrew zuchtte en landde een iendje verderop. Hij wilde naar Owen toe lopen tot hij werd afgeleid en door zijn slechte concentratie vermoren zat hij nu achter een vleermuis aan.