Het rijk van de schorpioen: De sinaasappel boomgaard

Zover als je oog kan rijken zie je sinaasappels aan de bomen hangen. Er hangt een zoete geur in de lucht en overal vliegen vogels en vlinders rond. Een prachtig gezicht. De zon lijkt er bijna altijd te schijnen en laat de sinasappels glimmen in het licht. De vruchten zijn in heel Kyon bekent, door hun zoete smaak en omdat er iets geneeskrachtigs in zit. Dit is 1 van de grootste sinaasappel boomgaard van het rijk van de schorpioen.

regels: vrij

Cara liep tussen de bomen van de boomgaard door. Ze plukte een sinaasappel en begon hem af te pellen. Ze had het nu afgepeld en stak een stukje in haar mond. Toen zeg ze een mooi plekje waar ze kon gaan zitten en dat deed ze ook. Daar at ze haar sinaasappel verder op en keek naar de vogels die vrolijk in het rond hupste en de vlinders die lekker in het rond fladderde in de lucht.

Haar goudblonde haren had Priscilla in een hoge staart gebonden. Een lichte blos was te vinden op haar wangen, van de warmte. Bij een boom ging ze zitten. Haar hand reikte naar een sinaasappel die ze nog net kon plukken. Met haar vinger drukte ze figuurtjes in het oranje fruit.

Cara keek naar de vlinder die op haar sinaasappel was komen zitten. Er waren nu ook wat vogeltjes om haar heen komen zitten bedelend om een beetje sinaasappel. De geur van het fruit was heerlijk. En ze gaf alle vogeltjes een stukje sinaasappel die nu bijna op was. Ze ging met haar hand door haar haar omdat er een pluk voor haar gezicht was gevallen.

Na een tijdje figuurtjes hebben zitten prikken begon ze hem te pellen. De schillen gooide ze ergens op de grond neer, het was toch gewoon maar natuur. Achter zich hoorde ze gestommel, voetstappen en niet van een vrouw, maar van een man. Verschrikt bleef ze zitten, mocht ze hier wel zijn? Nu vloekte de man, er waren weer jochies geweest die iets hadden gestolen, zoiets zei hij. Stilletjes duwde ze zich omhoog en zette hem het op een lopen, zo snel dat ze het meisje niet eens zag. En je kan het al raden, ze was gestruikeld over de voeten van het meisje.

Cara schrok er was een meisje over haar voeten gestruikeld. 'Gaat het?' vroeg ze bezorgd. Het was ook dom van haar dat ze zo met haar voeten over het pad zat maar dat meisje had ook kunnen uitkijken. Cara probeerde even de gedachte van het meisje te lezen en te kijken waar ze zo voor op de vlucht was.

Nog draaierig van het insident keek ze naar het meisje. ''Ja, het gaat wel. En met jou.'' vroeg ze met een beleefde glimlach, ze mocht het meisje dan wel niet kennen maar beleefd zijn was altijd een regel van haar. Soms kon ze ook haar kleine, maar vlugge beentjes wel een vervloeken.

'Met mij gaat het prima.' antwoordde Cara. 'Waarom rende je zo hard weg?' vroeg Cara. Ze was nieuwschierig naar wat er was gebeurt. Toen bedacht ze zich ineens dat ze misschien zich eens voor moest stellen. 'Ik ben trouwens Cara.' zei ze daarom maar.

''Nou, een sinaasappel man merkte dat er sinaasappels weg waren en die oude man zou mij misschien pakken en dan zou ik naar de politie moeten.'' legde ze het gebeuren uit, haar stem klonk hoog en vrolijk. ''Ik heet Priscilla maar je kan me natuurlijk ook Pris noemen.''.

'Oke is die man je gevolgd?' vroeg ze ook al wist ze dat dat niet zo was want er waren verder geen andere gedachtes dan die van Pris en haarzelf. Ze keek even rond en stopte toen het laaste stukje van haar sinaasappel in haar mond en ze genoot van de zoete smaak van de vrucht.

________

moet eten

Oke
--

''Weet ik niet.'' zei ze schouderophalend. Veel boeide het haar nu ook niet meer, ze was nu met iemand. Een vrolijke fonkel was in haar ogen te zien en haar kersrode lippen vormde een schattige glimlach. ''Vind jij sinaasappels ook al zo lekker?''.

'Ja het zijn mijn lievelings vruchten.' antwoorde Cara. Ze was vanaf kinds af aan dol op sinaasappelen geweest. Ze glimlachte naar Priscilla en keek gauw even uit welk rijk ze kwam in haar gedachten. Het was altijd zo veel makkelijker dan het vragen je wist tenminste zeker dat het waar was wat je zag.

Zonder nog verder wat te zeggen keek ze voor zich uit, nu wist ze even niks meer te vragen. Tussen de bomen ritselde iets waarnaar een luide vloek ontstond, de man was terug. Nu, zonder enige angst te tonen keek ze naar het gedeelte waar ze het gevloek had gehoord.

Cara hoorde een man vloeken. Waarschijnlijk was dit de man die Priscilla had achtervolgd. Ze dacht dat ze met zijn tweeen hem wel aankonden want waarschijnlijk had hij geen krachten. Ze probeerde de gedachtes van de man op te vangen maar het ging niet goed want hij was nog te ver weg.

Afwachtend keek ze naar het stuk, wanneer zou de man nou eens komen. Ze was niet van plan hem aan te vallen, nee ze zou gewoon een hartig woordje met hem praten, de mond snoeren. Nu ze een strijder was wilde ze geen onschuldige mensen aanvallen, niet dat ze dat daarvoor had gedaan. Alleen soms eens een gevecht op school gehad met een meisje wat dan over haar had geroddelt.

De man was hun genaderd dat wist ze omdat ze nu heel zwak zijn gedachtes kon horen. Ze probeerde ze te luisteren maar daar waren ze nog te zwak voor. Ze ging een beetje verzitten zodat ze zo meteen zou kunnen op springen als de man hun aan viel. Ze was niet van plan hem als eerste aan te vallen en ze zou zich alleen verdedigen.

De man kwam nog luid vloekend tussen de bomen uit. ''Hebben jullie mijn bomen vernield?'' riep hij met een luide en zware stem. Met haar grote ogen keek Priscilla de man aan, niet op een schattige manier maar met doordringende ogen. ''Wat ziet u als vernietigen?''.

new :3 (gaan jullie maar gewoon door hoor )
-
Alyssa keek vrolijk uit naar de sinasappel boomgaard. Volgens Liuz was Andrew daar ergens in de buurt, of beter gezegd. Volgens de drakenthelepatie van Liuz was Akako in deze boomgaard, dus daar zou Andrew ook hoogstwaarschijnlijk in de buurt zijn. "Broertje." riep Alyssa al van ver terwijl ze nog steeds aan het turen was om zijn bekende gezicht tussen de bomen te zien.

Andrew schrok op van zijn sinaasappel. Ergens hoorde hij zijn zusje roepen. Akako's kop kwam ook omhoog. Snel stonden ze op en Andrew riep: "Lyss, ik ben hier!" Snel rende hij tussen de bomen door op zoek naar zijn zusje. Eindelijk zag hij ze staan. "Alyss!" Hij rende naar haar toe. "Ze hebben hier lekkere sinaasappels. Moet je ook eens proberen."

Cara keek naar de man die tussen de bomen door kwam. 'Ik heb in elk geval niets gedaan en mocht dat toch zo zijn dan boeit me dan niet.' zie Cara. Ze had geen zin het het gezeur van oudere, zeker niet van zo'n man. Ze hadden niets verkeerd gedaan ze had hier alleen maar in de zon gezeten.

"An" korte ze de naam van Andrew af. Toen ze eenmaal laag genoeg waren sprong Alyssa van Liuz af. "Lang niet gezien, broetje." zei ze terwijl ze op hem afvloog. Ze sloeg even haar armen om hem een als begroeting. "Nou dan ga ik die maar proberen."

Andrew liep met haar mee. Hij ging verder met het eten van zijn sninaasappel. Even twijfelde hij. Moest hij Alyssa vertellen van Casey. Zij had hem gezoend toen ze merkte dat hij achter haar aan zat. "Eh...," begon hij voorzichtig. "Ik was in Nanté voor de hoezen voor onze dolken. En daar was een meisje met magie, dus daar ben ik achteraan gegaan en heb haar gevolgd tot haar huis. En toen zij dat merkte, kwam ze naar me toe en gaf me opeens zomaar een kus." Hij moest blozen, want hij wist dat Alyssa het vaak niet pikte.

Alyssa liep achter hem aan. Liuz was op Akako afgeschoten. "Spelen?" vroeg hij aan haar. Zonder op antwoord te wachten begon de witte draak rond Akako rondjes te springen en tikte hem aan met 1 poot. "Tikkie, jij bent hem." riep hij uit en vloog een paar meter naar achterren om hem uit te dagen. Alyssa ging bij een boom naast Andrew zitten. Ze plukte 1 van de oranje vruchten van de boom en keek hem schuin aan "Een meisje met magie of de gave?" de rest had ze al niet meer gehoord.

Akako schoot behendig en snel achter Liuz aan. "Ja, een meisje met magie," bevestigde Andrew. "En toen ben ik haar gaan volgen, want dat is toch onze taak, tot het huis van het meisje. Toen ze erachter kwam dat ik haar gevolgd was, kwam ze op me af en vloog op mijn mond af en kuste me. Toen heb ik haar weggeduwd met een vuurbal en ben met Akako naar een dak gevlogen. Daar ben ik een muur van ijs gaan bouwen, maar ze toonde weinig interesse meer en liep weer naar binnen." Zijn oren waren weer rood geworden tijdens zijn verhaal. Hij hoopte dat Alyssa het niet merkte, want dan zou ze waarschijnlijk vinden dat hij zich aanstelde.

"Waarom heb je haar laten ontsnappen?" vol verbazing keek Alyssa naar Andrew. En hoe durfde een meisje hem zomaar uit het niets aan te vallen?! har vriendelijke blauwe ogen leken nu een donkerblauwe, storm kleur gekregen te hebben. "Heeft ze je verder nog wat aan gedaan?" vroeg ze bezorgd. Haar ogen gleden over het lichaam van Andrew, maar hij leek niet gewond te zijn.