Het rijk van de schorpioen: De sinaasappel boomgaard

"Nee bedankt." Zei Derryl met een gespeelde glimlach. "Ben je nog van plan om uit die boom te komen?" Vroeg hij met een licht grappige toon in zijn stem. Ook gefaked. Hopelijk zou hij het niet merken. Hij besloot om maar aardig te doen tegen zijn twee potentiele tegenstanders.

"Nee," zei Andrew opgewekt. "Ik zit hier wel lekker." Eigenlijk zat hij te wachten tot de jongen zich om zou draaien. Dan zou hij snel touwen om dat lijf gooien. Hij keek even snel naar Alyssa. In de verte hoorde hij Akako. Gelukkig waren die hier niet, dan zou het grondig mis kunnen gaan.

Derryl glimlachte en hij draaide zich om om weer terug naar zijn boom te lopen en zijn noteblock weer op te pakken. Hij deed dan wel aardig tegen deze mensen, maar hij besloot om toch maar te vertrekken. Hij wou rust en plek om zijn gedichten af te maken. Geen twee vage mensen die zogenaamd geinterreseerd waren.

Hier had Andrew op gewacht. Hij maakte snel een lasso van vuur en gooide deze om de jongen. Hij trok de lus strak en dwong de jongen te gaan liggen. Hij sprong uit de boom en ging naast hem staan. "Zo, vertel nou maar eens wie je bent en waar je vandaan komt," Andrew's ogen waren niet meer onschuldig en oliedom, maar ongenadig en meedogenloos.

Derryl glimlachte, dit had hij al verwacht, maar hij had besloten om het maar over zich heen te laten komen. Nu besloot hij maar gewoon zijn mond dicht te houden. Hij zei gewoon niets. Hij keek alleen naar de jongen en zorgde ervoor dat het vuur niet in zijn huid brandde.
-----
Andromeda is toch lid van de familie? Als jullie nog even wachten heb ik wel een leuk plannetje voor Derryl om hier onderuit te komen

Andrew knoopte het eind van het touw aan een tak en kortte het tow in, zodat de jongen hing. "En wat doen we nu," vroeg hij aan Alyssa. "Het is niet leuk om hem nu te vermoorden en dat is ook nog best zielig." Hij keek naar zijn zusje. Hij maakte een bal van vuur en ijs en begon ermee te spelen.

"Ja, inderdaad, met zijn tweeen tegen iemand die jullie helemaal niets heeft aangedaan, stoer hoor." Zei Derryl. Hij verbreedde de lus van het vuur nog een beetje. Misschien kon hij zich nog loswrikken om er een eerlijk gevecht van te maken. Hij vond het een laffe manier, hoe deze twee mensen vochten.

Andrew zag dat de lus losser zat. Met zijn kracht hield hij het bij elkaar. Die jongen had geen schijn van kans. "Wil jij hem, Alyss, of mag ik hem?" Hij keek naar zijn zusje. Strategisch gezien was de beste taktiek het zo lang mogelijk geheim houden van hun vechtstijl. Pas als ze tegenover meerdere twaalvers stonden, zou dat eerlijk zijn en van pas komen.

oeps ik was dit hele topic vergeten :3
-
Alyssa had zonder wat te zeggen toe staan kijken, met wat Andrew deed. Zelf zou ze het anders aangepakt hebben, dit leek haar namelijk nog al een saaie en misschien wel een heel pijnlijke manier om je tegenstander dood te laten gaan. Alyssa schroomde niet om iemand te doden, maar dan wel liever in een gevecht zodat je tegenstander met minder pijn dood zou gaan, dan langzaam verbrand te worden, wachten op je dood. "neem jij maar."

"Oké," zei Andrew en hij liet de touwen verdwijnen. Meteen riep hij acht ijs-vuurbollen op in de vorm van Yin en Yang. Hij nam zijn normale zwaard in de hand en bedekte die met een laag ijs. Hij was er klaar voor. "Als je aan wil vallen, val jij maar eerst aan," zei hij tegen de jongen. Hij volgde elke beweging.

Derryl glimlachte alleen. Hij had niet het gevoel dat hij die jongen een gevecht schuldig was. Hij stond op scherp, maar viel niet aan. Hij keek met een half oog naar het meisje dat er ook nog was. Het was absoluut niet de bedoeling dat ze hem beide aan zouden vallen.

Waarom wacht hij nou, dacht Andrew. Anders zou hij gewoon als eerste aan vallen. Hij stuurde vier van de acht bollen op de jongen af. Daarna vloog hij er zelf achteraan met zijn zwaard. Hij begon te hakken, te steken en te slaan, maar wel zo dat de jongen het met gemak kon tegen houden. Hij wilde eerst weten wat hij kon.

Derryl hield de ballen tegen door het vuur erin te vergroten en ze weg te laten vliegen. Hij pakte zijn dolken en ontweek de slagen van Andrew. Hij klom in een van de bomen, zodat hij lang genoeg buiten Andrew's bereik was om het gifreservoir in zijn ring open te klikken en zijn dolken erin te dopen. Hij klikte het weer dicht en sprong weer op de grond.

Andrew was erachter gekomen dat de jongen zijn vuur tegen hem gebruikte. Snel maakte hij bollen van alleen ijs. Hij liet ook de temperatuur tot min tien graden dalen. Dat zou een zwakke plek zijn en zijn vuur en ijs zou alleen maar sterker worden. Zijn zwaard was nu bedekt met ijs en spoot ijskoude, kristalblauwe vlammen.

Derryl begon de lucht om hem heen juist te verhitten tot ongeveer 40 graden celsius, zodat het ijs zou smelten. Zodra het ijs dichterbij zou komen, zou hij de hitte nog een beetje opschroeven. Hij maakte een aurabal zo groot als een voetbal en stuurde hem op andrew af.

Andrew dook weg voor de aura bal. Hij zag dat het ijs in de buurt van de jongen geen effect had. Hij keek naar de boom waar de jongen onderstond. Met vlijmscherpe ijspegels sloeg hij er een aantal takken af, die met hun volle gewicht naar de jongen vielen. Andrew nam nu het bandje van zijn enkel en stuurde het om de arm van de jongen. Hij zorgde er met bijna al zijn kracht voor, dat het ijs niet zou smelten en het vuur niet zou verdwijnen. Het bandje trok zich strak en begon te knellen.

Derryl probeerde de takken te ontwijken, maar viel hard en pijnlijk op zijn schouder en schampte zijn bovenarm. Hij schoot een drietal auraballen op Andrew af, en daarna, trok hij zijn boog en doopte een pijl in het gif dat in zijn ring zat. Hij spande de boog aan.

Andrew ontweek de aurabollen nog een keer. Toen hij weer overeind kwam, zag hij dat de jongen een pijl op zijn boog had gelegd. Hij liet de pijl verbranden en de as en de pijlpunt vielen op de grond. Daarna begon hij allemaal muren van ijs te maken. En van vuur maakte hij kleine, gluiperige diertjes, zoals slangen en schorpioenen. Nog even wachten en dan zou elk dier een koppel vormen met de muur waar het nu achter stond. De jongen kon ze niet zien en als de muren zouden smelten, kwamen uit het niets de diertjes tevoorschijn en zouden hem op allerlei plaatsen bijten en steken. Het bandje dat om de arm van de jongen had gezeten, was vervlogen en zat nu weer om Andrews' enkel.

Derryl verhoogde de temperatuur rond de ijsmuren zo, dat ze begonnen te smelten. Op het moment dat hij dacht dat ze wel dun genoeg waren, schoot hij een pijl op iedere muur af, zodat deze brak. Hij legde nog een pijl aan, die vergiftigd was, en schoot hem op de jongen af. Hij had de vuurbeesten nog niet gezien.

Andrew zag de pijl aan komen. Hij liet één van de slangen het ding opeten, zodat het verbrand werd. Tegelijkertijd schoten alle diertjes naar voren en bedolven de jongen. Allemaal hadden ze nu laagjes ijs op hun angels, tanden og klauwen. Ze beten, staken en krabten overal waar ze maar konden en zonder genade. Andrew liep, zijn borstkas in ijs gehuld, als een echte ridder, naar de jongen toe en hief zijn zwaard.

Derryl overheerste de beestjes en stuurde ze op hun eigenaar af. Het vuur had hem niet heel erg verwond, hij had wel een paar kleine schrammetjes van de ijsstukjes, maar verder was hij gewoon oke. Hij maakte een auraschild om zich heen om zo Andrew tegen te houden.

Andrew zag de beestjes op zich af komen, voordat hij zijn zwaard neer had kunnen slaan. Hij liet ze veranderen in ijs en de diertjes wandelden willoos naar Alyssa, waar ze gingen zitten kijken naar het gevecht. Andrew voelde een soort schild rond de jongen, waar hij zijn zwaard niet doorheen kreeg. Door de kracht waar hij het zwaard mee had willen laten neerkomen, kreeg hij nu een enorme klap te verduren op zijn arm. Hij liet het zwaard op de grond vallen en legde een laag ijs aan op de rest van zijn lichaam. Nu had hij een compleet harnas. Alleen zijn voeten hadden schoenen aan van vuur.

Derryl begon kleine schokjes aan te brengen in Andrew's aura vanuit zijn veilige haven. Hij spande zijn boog opnieuw aan en schoot nog een vergiftigde pijl af op de jongen. Hij glimlachte. Het was een interresant gevecht, vond hij.

De pijl schampte af op zijn harnas, maar hij voelde wel kleine steken, ergens diep van binnen. Maar [ijn deden ze wel. Nu moest het snel aflopen. Snel schoot Andrew heel veel vlijmscherpe ijspegels achter elkaar af. Hij bleef twee minuten lang zo doorgaan. Alle tegenaanvallen afwerend. Hij wist dat hij het gevecht alleen zou winnen, als zijn tegenstander moe werd. Voor de rest was het een mooi en leuk gevecht. Hij zou zo nog uren door kunnen gaan.

Derryl maakte een vuurmuur die ongeveer tien seconden stand hield. Daarna verdween hij weer, het kostte hem teveel energie. De overige ijspegels probeerde hij te ontwijken of tegen te houden met zijn auraschild. Dit was moeilijk en de ijspegels schampten zijn bovenarmen en een bleef steken in zijn schouder. Hij trok hem eruit en brandde de wond dicht. Dit deed pijn, maar voorkwam dat hij doodbloedde. Hij begon weer schokjes te geven in de aura van zijn tegenstander.