Het rijk van de schorpioen: De sinaasappel boomgaard

Derryl liet ook zijn hitte afkoelen tot de normale temperatuur. Hij pakte zijn dolken, hij besloot ze maar niet in het gif te dopen, dat zou vrij oneerlijk zijn. Hij checkte de scherpheid, niet dat hij ze nu nog zou kunnen aanscherpen, maar toch vond hij er een soort van dreiging vanuitgaan. Hij ging klaarstaan en maakte een gebaar dat hij er klaar voor was.

"Oké, daar gaan we," zei Andrew en hij stomrde naar voren, met zijn zwaard boven zijn hoofd. Hij hakte naar de jongen. Nu zou hij weer een goede kans maken, hij had een zwaard en de ander alleen dolken. Hijn was bereid het hoofd van de jongen eraf te slaan. Maar het zo nog steeds moeilijk worden.

Derryl stootte beide dolken naar het zwaard. Een aan de bovenkant en een aan de onderkant. Snel haalde hij er eentje weg en begon uit te halen naar de nek van de jongen. Eingelijk wou hij hem niet zo nodig doden, in het begin, maar nu was hij gewoon een beetje kwaad aan het worden op de dertienders.

Andrew probeerde de dolken te blokkeren, maar dat ging niet gemakkelijk met een groot zwaard. Hij hield de dolken zoveel mogelijk tegen met de kling van zijn zwaard, tot hij zich iets bedacht. Hij wachtte op nog een dolk, dook weg en haalde fors en snel uit naar de onbeschermde arm.

Derryl trok zijn arm weg, maar hij kon niet voorkomen dat het scherpe zwaard langs zijn arm streek. Er verscheen een bloedrode streep op zijn witte overhemd, die zich langzaam uit begon te breiden. Hij voelde het niet echt, hij stond stijf van de adrenaline. Hij haalde snel met zijn dolken uit naar de jongen die er nog wel even over zou doen voordat hij een tweede uithaal kon maken.

Andrew bleef ontwijken. Hij kon alleen niet voorkomen dat zijn haar werd bijgeknipt en hij nu een oorlel miste, maar hij ging door. Omdat de jongen alleen maar aanviel, vielen er heel veel delen bloot. Zijn buik, slaap, benen en zijn nek. Als hij hem met het gevest van zijn zwaard een klap tegen de slaap zou geven, zou de jongen vast en zeker bewusteloos zijn. Daarna kon hij hem gemakkelijk afmaken. Tijdens het ontwijken pakte Andrew zijn zwaard andersom en gaf met diezelfde vuist een keiharde klap op de slaap van de jongen.

Derryl voelde een harde klap tegen zijn slaap aan. Het deed pijn, eerst begon alles te draaien en snel daarna werd alles zwart. Abigail, zijn draak, zag dit net op tijd. Ze zou de kwade dertiender haar Derryl niet laten vermoorden. Ze vloog, ontvlamd in vlammen van woede naar beneden en dook tussen haar baasje en de jongen in.

Akako kwam nu tussen Andrew en de vlammende draak staan, maar Andrew had al begrepen dat het klaar was. Hij stopte zijn zwaard weer in de schede en liep naar Alyssa. "Kijk, zo doe je dat," en hij stak zijn tong uit. Hij liep naar een boom en plukte een sinaasappel. De jongen zou in ieder geval nog heel erg lang heugen dat er met hem niet te spotten viel en dat vond hij genoeg. Hij plukte nog een sinaasappel en gooide die naar zijn zusje.

Abigai gromde vervaarlijk. Derryl begon wakker te worden, het was wazig om hem heen. Hij voelde een bekende warmte. Hij probeerde te gaan zitten maar er trok een pijnlijke steek door zijn hoofd heen. Hij wreef over zijn slaap en besefte wat er was gebeurd. Hij schudde zijn hoofd heen en weer om weer wakkerder te worden.

"Kom op Alyssa," zei Andrew. "We gaan." Hij liep naar Akako en sprong op haar rug. Samen keken ze vragend naar het meisje, dat de hele tijd niks had gezegd. Ze had gewoon gekeken en nu was het tijd om te gaan. "Liuz!" riep Andrew, om ervoor te zorgen dat haar draak kwam.

Derryl stond op en merkte dat zijn draak voor hem ingevallen was. Hij aaide haar even en klom, geholpen door haar staart, op haar rug. Hij riep nog even naar de jongen:"Bedankt voor het gevecht, buiten die klap, was het best leuk." Hij grijnsde breed en Abigail steeg op.

"Graag gedaan, hoor," riep Andrew terug. "Prima draak heb je, trouwens. Maar de volgende keer win ik en verlies jij. Laten we het nu gewoon houden op gelijk spel." Hij voelde wel symphatie voor die jongen. Ondanks dat ze elkaar bijna hadden vermoord, bedankte hij voor het gevecht en stond hij weer met een lach op zijn gezicht.

Derryl lachte. Hij zwaaide vrolijk naar de jongen en Abigail steeg op in haar volle vlammenglorie. Hij had het gevecht leuk gevonden, ookal had hij eingelijk verloren. Hij was dood geweest als Abby er niet was geweest. Hij streek met zijn hand door haar vlammen. Ze verbrandden hem niet.