Het rijk van de schorpioen: De sinaasappel boomgaard

Andrew wilde ineenkrimpen bij de pijnlijke steken van binnen. Helaas werd dit tegengehouden door zijn ijsharnas, dat hij nog aan had. Even wist hij niks te doen, alleen het harnas in stand houden. Daarna maakte hij een vuurbol om zichzelf heen, om eventuele aanvallen af te stoten. Hij begon een paard te maken van vuur en ijs. Het was niet groot, maar hij kon erop zitten. Hij pakte zijn zwaard, liet de vuurbol verdwijnen en trok ten strijde, met vooruitgestoken zwaard.

Derryl zag het paard op zich afkomen. Hij probeerde nog een pijl af te vuren, maar dat lukte hem niet, omdat zijn schouder te erg beschadigd was. Hij sprong dus maar opzij en maakte een maar auraballen met zijn goede arm. Hij vuurde ze af met grote kracht. Misschien zou dit het harnas van de jongen kunnen beschadigen.

Andrew voelde harde klappen op zijn rug voor hij besefte dat hij langs de jongen was gereden. Hij draaide zijn paard om en begon met zijn zwaard in grote halen voor zich uit te maaien. Het zwaard was bedekt met een scherpe laag ijs, die in het lijf van de jongen zo achterblijven als het zwaard hem raakte, en er spoten kleine vonkjes van af. Andrew had nu op zijn helm een vuurrode vuurpluim.

Derryl dook weg voor het zwaard, maar hij kon niet voorkomen dat hij op zijn toch al slechte arm nog een keer geraakt werd. Hij siste even en greep met zijn hand naar zijn bovenarm. Met wat hitte smolt hij de ijskristallen en brandde ook deze wond weer dicht. Hij pakte nog een paar dolken, vergiftigde ze, en gooide ze op Andrew af, hij verhitte ze sterk, waardoor ze door het ijspantser heen konden dringen.

Andrew zag de dolken op zich af komen. Hij dook weg, maar kon niet voorkomen dat één van hen zijn harnas schampte. Het ijs smolt weg en er bleef naast water ook een groen spul achter. "Hij gebruikt gif!" riep hij uit. En daarna nog een keer tegen Alyssa: "Hij gebruikt gif!" Nu was hij kwaad. Hij begon weer ijspegels te vuren en tegelijk liet hij de diertjes weer aanvallen. Gif gebruiken, hij zou hem leren. Tussen de ijspegels zaten nu ook vuurbollen.

Derryl vergrootte de vuurballen van de jongen, waardoor de ijspegels voor het grootste gedeelte smolten. Hij hield de vergrote vuurbollen net optijd tegen. Ze waren zo dichtbij dat de hitte zijn wenkbrouwen afschroeide. Hij stuurde ze terug naar de jongen en begon de beestjes te omsluiten met auraballen, waarin ze geen lucht kregen, en dus verdwenen.

Andrew liet de vuurballen verdwijnen. Die jongen was goed, dacht hij. Het probleem was dat zijn diertjes van vuur gemakkelijk konden verdwijnen of overgenomen konden worden en dat diertjes van ijs met gemak konden smelten. Hij sprong van zijn paard en maakte er een pilaar van. Omstbeurt sloeg hij er vlijmscherpe schijven van af, die een voor een naar de jongen vlogen. Hij zorgde ervoor dat zijn pilaar niet opraakte en het omstebeurt vuur en ijs was.

Derryl ontweek de meeste schijven wel door gewoon te bukken. Een schijf sloeg een stuk van zijn haar af, dat was niet zo erg, vond hij, maar een andere ijsschijf sneed langs zijn goede arm, het was maar een kleine snee, zoals als je je aan papier snijd, maar het deed wel ontzettend veel pijn. Hij brandde deze wond niet dicht, en probeerde in ieder geval een paar schokjes in de aura van de jongen toe te brengen terwijl hij ontweek. Hij werd steeds vermoeider.

Andrew vocht terug tegen de steken van binnen. Hij moest nog even volhouden, de jongen tegen over hem liep steeds meer wonden op, wat vaak wees op vermoeidheid. Op elke schijf zat nu een beestje, dat van de schijf afsprong bij de jongen. Op de vuurschijven zaten beestjes van ijs, op de ijsschijven precies andersom. Ik maak een goede kans om te winnen, dacht Andrew.

Derryl maakte weer een vuurmuur, waarin het vuur oploste, en het ijs smolt. Hij was niet erg dik, wapens zouden er zo doorheen kunnen steken, maar het was dik genoeg om de vuur en ijs aanvallen tegen te houden. Hij vroeg zich af wanneer het gif zou gaan werken, het was verschillend per persoon. Deze jongen zag er niet uit alsof hij een zwak gestel had, maar hij zou het snel genoeg moeten voelen.

Andrew keek even naar de plek waar de dolk zijn arm geschampt had. Het ijs was niet meer terug gekomen, maar het gif was gelukkig bevroren. Hij stuurde het kleine stukje ijs voorzichtig om de muur heen. Daar liet hij het even liggen en ging verder met zijn schijven. Het gat in zijn harnas werd weer gedicht en hij probeerde nu ook met al zijn kracht de vuurmuur te laten verdwijnen.

Derryl werkte de jongen tegen en probeerde de vuurmuur nu in stand te houden. Hij duwde hem langzaam, maar zeker, steeds dichter naar de jongen toe, het kostte veel energie, maar deze aanval zou wel heel moeilijk te ontwijken zijn. Hij gebruikte al zijn kracht en de vuurmuur ging razendsnel als een soort golf op de jongen af. Nu maakte hij een auraschild en ging rustig zitten om een beetje op krachten te komen.

Andrew maakte meteen een hele dikke ijsmuur. Het ijs dat smolt, bluste het vuur en uiteindelijk was de hele muur genoeg om de golf te doven. Hij zag nu de jongen weer, die in een aurabol zat uit te rusten. Maar wat hij ook zag, was dat het kleine, bevroren stukje gif, ook in het schild lag. Langzaam liet hij het naar de jongen kruipen. Daarna schoot het omhoog, recht op de mond van de jongen af.

Derryl voelde zijn eigen gif op zijn gesloten lippen. Hij glimlachte. Natuurlijk had hij het tegengif bij zich. Het zou dom zijn dat niet te hebben. Hij pakte de kleine glazen ampul uit zijn broekzak en druppelde een beetje van de vloeistof erin op zijn tong. Hij begon opnieuw stoten te geven in de aura van de jongen, terwijl hij nog in zijn eigen schild zat.

Nu stond Andrew machteloos. Hij kon niet bij de jongen en hij had moeten weten dat die tegengif bij zich zou hebben. Er stond maar één ding te doen. Hij maakte een zwaard van vuur en ijs en liep naar de jongen in zijn schild. Tegelijkertijd maakte hij nog vijf harde blokken van vuur en ijs. Hij concentreerde zich uit alle macht op dit alles, zodat de jongen het niks zou kunnen doen. Andrew begon met zijn zwaard op het schild in te hakken, terwijl de blokken op andere plekken op het aura begonnen te beuken. Andrew was meer met zijn gedachten bij het in stand houden van vuur en ijs dan bij het hakken met zijn zwaard.

Derryl schrok van de handeling van de jongen. De vuurblokken had hij zo onklaar gemaakt, maar zijn schild werd wel steeds zwakker. Hij besloot de jongen af te leiden. "Hoe weet je eingelijk dat ik geen dertiender ben?" Vroeg hij aan de jongen. Ondertussen probeerde hij de ijsblokken te verwarmen en zijn schild in stand te houden.

Andrew liet het vuur terugkomen. Hij had al zijn aandacht er voor nodig, dus hoorde niet wat de jongen zei. Hij bleef inhakken op het schild, dat snel zwakker zou worden. Zijn ijsharnas begon af te glijden, maar hij herpakte net op tijd de andacht en hield het in stand. Wanneer zou de jongen bezwijken? Zelf was hij nog niet moe, maar hij wilde wel snel klaar zijn.

Derryl had nu zowel de ijs, als de vuurblokken onklaar gemaakt en pakte zijn dolken. Hij begon een strategie te bedenken. Toen hij het had uitgedacht glimlachte hij. Dit gevecht zou wel eens in zijn voordeel kunnen uitpakken. Hij liet het schild dat eerst rondom hem was geweest nu rondom de jongen verschijnen. Hijzelf liep een heel stuk achteruit. De jongen zat nu gevangen in zijn eigen aura.

Andrew liet de temperatuur in de aurabol dalen. Hij was even verast geweest, toen hij plots op zat gesloten, maar nu had hij een plan. Ook aan de buitenkant liet hij de temperatuur dalen, alleen zo dat de jongen er niks van voelde of merkte. Straks zou de bol bevriezen en dan was hij zo aan diggelen te slaan. Onderstussen spaarde Andrew al zijn energie, voor een volgende aanval.

Derryl begon zijn energie weer te verzamelen. Hij vroeg zich af of hij niet gewoon weg moest gaan. Aan dit gevecht zou toch geen einde komen. Hij zou de jongen niet vermoorden, dus het enige einde wat hij zag was blijkbaar zijn dood. Hij zuchtte en pakte een sinaasappel. Hij pelde hem en at hem op. Hij wachtte totdat de jongen zichzelf bevrijd had. Zijn aanvallen zouden toch niet door het schild heen kunnen dringen.

De bol was nu volledig bevroren. Andrew sloeg er een gat in en kroop eruit. Dit gevecht liep op niks uit. De jongen zou zijn huid duur verkopen. Maar om Andrew uit het veld te slaan en ermee op te laten houden, moest hij nog één ding doen waar hij mee weg zou komen.Om zich heen hield Andrew de temperatuur constant op min 15 graden.

Dude, dan bevries je toch? xD, dan laat ik Derryl ook lekker koken
--------
Derryl verwarmde de lucht om hem heen tot ongeveer 70 graden Celcius. Hij begon een paar vlijmscherpe punten van vuur te maken en schoot ze op de jongen af. Het was raar dat zo'n kleine sinaasappel je soms zoveel energie kon geven. Hij voelde zich weer helemaal herladen.

vergeet niet dan Andrew van binnen zijn eigen temperatuur kan regelen

Andrew stuurde de koude zone naar voren, om de vuurmessen in op te vangen. Ze waren al flink wat afgezwakt toen ze hem bereikten, maar hij moest wel nog wegduiken. Hij wist dat het geen zin meer had. Maar toch bleef hij door gaan. Geen enkele ijs aanval zou helpen, dus moest het maar met vuur en desnoods met normale wapens. Eerst stuurde hij ongelooflijk veel vuurstralen achter elkaar, daarna rende hij erachteraan met zijn zwaard. Voor de jongen bleef hij staan. "Stop even," zei hij. "Niemand gaat dit winnen met magie. We moeten het doen met de brute kracht." Hij wacht op antwoord. Zijn harnas hield hij wel aan. Hij stond nog net buiten de warmte van de jongen. Zijn eigen kou was verdwenen.

owja, wistikwel
---------
"Dan moet je ook dat fancy harnas van je afgooien, jongetje." Zei Derryl. Hij zou geen zin hebben in een gevecht met wapens tegen een jongen die in een ondoordringbaar harnas was gehuld. Hij was al in het nadeel. Twee dolken tegen een groot zwaard was niet zo handig. Blokkeren zou moeilijk worden.

"Dat was ik van plan," zei Andrew. "Alleen moest ik weten of jij akkoord zou gaan, anders zou het wel heel dom zijn." Hij liet het harnas gaan. Het vormde nu een plas water op de grond. "Maar vergeet die hitte van jou niet uit te zetten, ik verschroei hier al bijna." Hij hield zijn zwaard met de punt naar de grond, als teken dat hij rustig zou wachten tot de jongen klaar was.