Het rijk van de schorpioen: De sinaasappel boomgaard

Derryl slenterde tussen de sinaasappelbomen door met een blocknote en een pen in haar hand. Hij schreef gedichten. Over de krommingen van de bomen, over de hitte van de zon. Hij las zijn gedicht nog een keer over en was compleet niet tevreden. Hij scheurde het van de blocknote en verbrandde het in zijn vuist. Hij liet het as op de grond vallen.

"Nee hoor," zei Andrew stoer. "Ze heeft me niks aangedaan. Alleen die zoen, waardoor ik nogal in de war raakte." Na dit gezegd te hebben ging hij languit liggen, terwijl hij op een grassprietje kauwde.

Even later zag Andrew een jongen door de boomgaard lopen. Hij zag hoe hij iets verbrandde. Even alles vergetend wat hij net had verteld, stootte hij zijn zusje aan. "Die jongen daar heeft net een papiertje verbrand," zei hij. "Zonder lucifer. Gaan we er iets aan doen, of blijven we hier zitten en geven onszelf een middag vrij?" Hij keek naar opzij. Als hij en Alyssa zij aan zij vochten, was er haast geen ontkomen meer aan.

Alyssa keek Andrew onderzoekend aan, het leek niet alsof hij wat achter hield. Dat was toch echt een voordeel, al kon het ook een nadeel zijn, dat ze vaak van elkaar konden voelen als 1 van hen iets achter hield. Tevreden begon ze een sinaasappel te schillen met behulp (jeej nederlands xd) van haar mes. Daarna haalde ze hem uit elkaar en nam tevreden een hap van de zoete vrucht. Net toen ze een stukje naar Liuz gegooid had keek ze op naar degene die Andrew bedoelde. "Wat jij wilt."

"Nou," zei Andrew die zijn ogen op de jongen gericht hield. "Het is toch onze taak." Hij stond voorzichtig op en controleerde of al zijn wapens op de goede plek aan zijn rechterkant zaten en of hij niks miste. Hij keek weer naar Alyssa. "Ik zeg, we gaan ervoor!" Hij hulde zijn voeten alvast in ijs, want dat waren best kwetsbare delen tijdens het strijd. Het enige nadeel van altijd blootsvoets zijn.

"Straks is het een dertiender?" ze ging loom overreind zitten. Ze vond het wel erg gezellig om weer eens samen te vechten, maar ze vond het ook gewoon fijn om rustig samen te zitten en te genieten van de overheerlijke sinasappels. Langzaam stond ze op "Anders ga ik eerst maar eens met hem praten?" vragend keek ze hem aan. Het was erg makkelijk om informatie uit iemand te trekken, ook al had hij het door.

"Oké," bevestigde Andrew. "Dat is inderdaad een beter idee. Maar doe geen domme dingen, hè." Hij haalde zijn hand weer van het gevest van zijn tweelingzwaard. Misschien vond Alyssa hem een beetje te bezorgd, maar dat had hij voor haar over. Hij hield al zijn kracht gereed om toe te slaan als het nodig was. Maar hij liet wel het ijs rond zijn voeten gaan. Dat zou te veel opvallen.

haha, nu zien ze elkaar op twee plekken xD gewoon los van elkaar schrijven, ofwat?
---------
Derryl merkte niet dat Alyssa op hem afkwam en hij krabbelde gewoon verder op zijn schrijfblok. De gedichten die hij schreef op dit papiertje waren niet heel diepzinnig. Het waren onnozelle limericks, iemand die ze zou lezen zou meteen merken dat Derryl ze gemaakt had. Ze waren cynish en sarcastish.

doe maar dat ze elkaar nog niet kennen xD
(denk niet dat ze ooit goede vriendjes worden die 2 )
-
Alyssa ging langzaam opstaan. Ze sloeg de velletjes van de sinasappels van haar broek en T-shirt af "Kom je als ik je roep?" vroeg ze, ook al wist ze dat dat niet nodig was. Rustig, met een vriendelijke glimlach stapte ze in de rchting van de jongen "hey" ze keek hem vrolijk aan, alsof er helemaal niks aan de hand was op de wereld. Alsof ze hem helemaal niet zou aanvallen als ze merkte dat hij uit de 12 rijken kwam,.

Derryl stak zijn hand op als begroeting en begon met een limerick die begon met: 'Er was eens een vrouw in Jangan...' Hij had geen zin in een praatje. Hij was hier voor de rust en niet voor iemand die door zijn harde buitenkant probeerde heen te hakken, of een dertiender die ruzie zocht.
--------
Dat zie ik als een uitdaging

Het enige waar Andrew nog aandacht voor had, was zijn zusje en de vreemde jongen. Even kwam er een gedachte langs over zijn tattoe die nog erg goed zichtbaar was. Snel toverde hij een bandje tevoorschijn dat over zijn tattoo verscheen. Omdat hij gespannen was, was het bandje van ijs en zat erg strak. Maar ook was hij waakzaam en diep in het ijs zag je kleine, kristalblauwe waakvlammetjes dansen. Nog steeds had hij zijn ogen strak op de jongen gericht.

Derryl stopte zijn blocknote en pen weg en keek het meisje aan. "Waar heb ik deze verstoring van mijn rust aan te danken?" Vroeg hij met een neutrale stem. Hij klonk helemaal niet geirriteerd, ookal was hij dat wel een beetje. Hij leunde achterover tegen de boom en maakte de gedichten maar in zijn hoofd. Hij had even geen zin in commentaar op zijn schrijfkunst, positief of negatief.

Alyssa haalde haar schouders op, nog steeds zat er een rustige glimlach op haar gezicht die helemaal niks verraadde. Een glimlach die ze nog steeds had behouden uit de tijd van het weeshuis, waar het soms erg hard aan toe kon gaan. "Gewoon, je liep zo alleen." zei ze terwijl ze naast hem ging lopen. "Ben je een dichter?" vroeg ze na een tijdje toen de jongen zijn pen wegstopte.

"Nee." Zei Derryl rustig. "Ik ben amateur." Hij zuchtte. Weer zo iemand met 'interrese' hij haatte dat zo erg als hij even rust wou hebben. Op de een of andere manier dook dan altijd een 'geinterreseerde' buitenstaander of een 'bezorgd' familielid op.

Alyssa merkte al snel dat deze tactiek nou niet echt tot stand kwam "Waarom maak je er dan je beroep niet van? Er zijn genoeg mensen die een goede dichter zoeken." ze keek hem rustig aan. Overhaasten had geen zin, dan zou er nog steeds niet veel terecht komen. "Waar kom je vandaan? Misschien ken ik daar wel mensen die nog dichters zoeken." ze loog alsof het gedrukt stond.

"Nee, bedankt ik zoek geen baan." Zei Derryl en hij keek strak voor zich uit. Hij zag een sinaasappel voor hem liggen en begon hem te pellen. Hij beet een van de eingelijk veel te zoete partjes doormidden, hij vond het smerig, maar hij hield zijn gezicht strak. Iemand die zo snel vroeg waar hij vandaan kwam moest wel een dertiender zijn.

Andrew vertrouwde het zaakje niet helemaal. Gespannen zat hij toe te kijken van onder de boom. Dat de jongen zo emotieloos was, vond hij geen goed teken. De vlammetjes in zijn enkelband werden groter en groter, tot het ijs smolt en er een vuurband voor in de plaats kwam, met diep binnen in ijskristallen. Hij was gespannen, maar liet er niks van merken.

Derryl zag licht ergens in een boom. Hij keek erna. Het was een enkelband, die om een enkel zat die een jongen toebehoorde die zich duidelijk in die boom verstopte. "Waarom zit er iemand met een waaklicht om zijn been naar mij te staren?" Vroeg hij aan het meisje met de zwarte paardenstaart.

Andrew zag dat de jongen hem had gezien, maar liet er niks van merken. Hij bleef gewoon zitten met de enkelband om zijn enkel. Dat die jongen hem had gezien, betekende niet dat hij ook de tattoo hoefde te zien. 'Stomme tattoo,' dacht Andrew. 'Wil je onopgemerkt blijven zitten, verraad het enkelbandje je. En anders zien de mensen dat vreselijke ding.'

ALyssa haalde zijn schouders op "Ik weet het niet." loog ze nog steeds zonder enig blikken of blozen. Natuurlijk wist ze dat Andrew haar in de gaten hield. "Maar je zoekt dus geen baan. Heb je er al 1?" nog steeds geïnteresseerd keek ze hem aan. Toch bleef ze ver genoeg van hem af lopen om te laten merken dat het niet om 1 of andere versierpoging gaan, maar gewoon in oprechte interesse.

"Ik doe klusjes hier en daar." Zei Derryl rustig. Hij begon toch een beetje geirriteerd te worden van het plakkende meisje. Hij stond op en liep naar de jongen met het waaklicht om zijn been toe. Hij vond het niet leuk om bespied te worden en zou maar op hem afstappen. Niet dat hij plannen had om hem aan te vallen ofzo.

Andrew keek naar de jongen. "Hoi," zei hij vrolijk. Snel wierp hij Alyssaeven een blik toe. "Wil je een sinaasappel?" en hij plukte een sinaasappel en stak hem uit. Zijn bandje werd van ijs, omdat hij helemaal ontspannen was.

"Nee, bedankt." Zei Derryl."Kun je mij vertellen waarom je boven in die boom zit?" Vervolgde hij met een serieus gezicht. Hij had zo zijn vermoedens, maar die sprak hij niet uit. Als het maar niet op een laf twee-tegen-een gevecht zou uitlopen, want daar had hij absoluut geen behoefte aan.

"Nou," begon Andrew opgewekt. "Omdat ik dit een fijne boom met lekkere sinaasappels vind." Hij probeerde zo oliedom mogelijk over te komen. Eigenlijk was dat niet zo moeilijk. Hij keek de jongen vriendelijk aan met heldere, onschuldige, blauwe ogen. Zelfs de nonnen in het weeshuis waren er niet tegen bestand geweest, dus hier zou het ook moeten lukken. De jongen kon nu niet anderes mer dan geloven wat hij zei.

Derryl besloot om maar te doen alsof hij hem geloofde. Hij geloofde zelfs zijn eigen vader niet, dus waarom zou hij deze vreemde jongeman wel vertrouwen? "En wat is dan dat van vuur naar ijs en andersom veranderende ding om je enkel dan?" Vroeg hij. Om hem erop te wijzen dat hij had gezien dat hij krachten had.

"Dat is mijn enkelband," zei Andrew. "Ik heb daar een litteken en daar schaam ik me nogal voor. Daarom zit dat daar." Nog steeds stonden zijn ogen onschuldig en oliedom. Hij pakte een sinaasappel en begon er verlekkerd op te kauwen. "Weet je zeker dat je geen sinaasappel wil?" vroeg Andrew. "Ze zijn echt verrukkelijk." Maar tegelijkertijd vroeg hij zich af of Alyssa nog iets ging doen.