Rijk van de weegschaal - De middelbare school.

''Hmm, zalwel.'' zei ze ongeïnteresseerd, ze hoefde zijn gezeur niet te horen. De tweede bel ging, ze waren te laat. Dat moest haar weer gebeuren, met hem te laat komen. Een zucht verliet haar lippen. ''Kijk jij even in je agenda, ik kan mijn gekrabbel niet meer lezen.

Tyson viste een opvallend nette agenda ut zijn tas "Twede verdieping, lokaal 12" zei hij op een neutralee toon. Hij stopte zijn agenda wee terug in zijn tas en liep de trap op. Hij opdende de deur voor Pricilla er was, gezien haar gedachten wilde ze niet met hem telaat komen. Tyson had amper een stap het lokaal ingezet of hij werd begroet met een "FÜR, GA MAAR EEN BRIEFJE HALEN" hij zuchtte en liep de klas weer uit "Jou beurt" mompelde hij tegen Pricilla voor hij een paqar meter verderop wachtte om te kijken of Pricilla met hem mee wilde lopen.

Met twee rode wangen liep ze naar binnen. ''Priscilla, dit had ik dus niet van je verwacht, en dan ook nog met für. Ga maar een briefje halen.''. Met dezelfde blos draaide ze zich weer op en liep het lokaal uit. Achter zich hoorde ze het gefluister nog. Dat had Tyson dus altijd..

Tyson wachtte haa even op "weet je waar je moet wezen?" vroeg hij met een aardige glimalch "Ik ken het inmiddels wel" hij liep de trap af en op de eerste verdieping het kantoortje van de coordinator(of hoe je dat ook noemt) annex vertrouwens persoon Lynn Short, een aardige jonge vrouw met kort kastanje bruin haar. Ze glimalchte naar Tyson "goeie middag alweer" ze gaf hem bemoedigend een klopje op zijn schouder "Gaat het wel een beetje, gezien het feit dat het nu 9 jaar geleen was dat..." ze zuchtte "Nou ja, laten we het daar maar niet over hebben" ze ging achter haar bureau zittn en halde een vel geel papier uit haar bureau lade en vulde het in "Te laat?" vroeg ze met een lieve glimalch en Tyson knikte.

Samen met Tyson liep ze naar het kantoortje. Met een kleine glimlach keek ze naar de vrouw. 9 jaar geleden, hmm, raar. ''Ik ben ook te laat.'' zei ze beleefd. De vrouw fronste kort haar wenkbrauwen,dit meisje had ze nog niet eerder gezien. ''Zeker door Tyson.'' zei ze met een warme glimlach, ze leek haar echt aardig.

Tyson glimalchte even naar Lynn "Nit helemaal, maar wel een beetje" hij keek verontschuldigend naar Pricil "Nog sorry daarvoor". hij hoorde in gedacheten dat pricil had gehoord wat Lynn had gezecht en vloekte in gedachten. Lynn schreef een briefje voor Pricil, en gaf de twee hun briefjes. Tyson maakte echter geen aanstalten om weg te gan, nerveus zat hij aan zijn amulet. Hier waar hij zich veilig voelde, waar hij gerusst kon praten over wat er was gebeurd, was hij zijn echte ik, een verlegen nerveuze jongen die nooit wat faut durfde te doen.

''Maakt niet uit, ik wist ook niet waar we nou naartoe moesten.'' zei ze met een klein glimlachje, nu ze hem zo zag vond ze hem nog best zielig. ''Zullen we dan maar gaan?'' vroeg ze voorzichtig, ze hield er niet van om hem zo te zien, dan kon ze niks over hem zeggen.

Tyson schudde zwijgend zij hoofd en Lynn glimalchte bemoedigend "Ik denk dat Tyson nog even wil praten" ze keek hem aan "Mag ik..." Tyson schudde vastbesloten zijn hoofd "Liever niet, aleen Ysin weet het, en dat houd ik graa zo" mompelde hij. Lynn glimalchte en vulde snel een roze briefje in "Geef deze maar aan je leraar, Tyson hoeft niet naar de les." ze glimalchte lief naar Pricil

Fronzend keek Priscilla naar de twee, werd ze nu buitengesloten? Met een verwrongen maar beleefde glimlach pakte ze het briefje, draaide ze zich om en liep de deur uit. Met een klap sloeg ze hem dicht. In het midden van de gang stond ze stil, zou ze niet gewoon.. Nee, dat was tegen de regels en dan kreeg ze nóg grotere problemen. Haar nieuwsgierigheid won het en zonder aarzeling draaide ze zich om en liep naar de deur. Het was van licht eikenhout, daar kon je makkelijk alles door horen. Stilletjes duwde ze haar oor tegen de deur.

Lynn glimalchte naar Tyson. "Het is nu negen jar geleden sinds je broer..nou ja, neergestoke is" je kon n haar stem horen dat ze het rot voor hem vond "En je uitbarstte, heb je de laatste tijd er nog last van gehad dat je jezelf niet in de hand had?" ze keek hem aan. Tyson was te dik in de war om eraan te denken pricil in de gaten te houden toen ze weg was "Nou ja, soms bijna tijdens gym, ze zeurden al dat mijn pupilen zo raad oranje leken, en met een smoesje over de zon kwam ik er nog meer weg" ze vongk van zijn draak zwol met een ruizend gluid tot de groote van een kip. Ze ging op Tysons schoot liggen en die gliamalchte, hij voelde even aan zijn ketting "Ook merkt Serafina, dat ik steeds vaker onbewust vuur oproep" hij zuchtte "Ik moet me steeds vaker inhouden om niety uit te barsten, ik wil niet nods meer doden op mijn geweten" zij stem trilde.

''What the..'' mompelde ze zachtjes. Dit had ze dus niet van hem verwacht. Hij was dus een moordenaar. Goed dat ze hem nooit vertrouwt had anders zou ze misschien dood onder een brug liggen, als ze het uit maakte of iets anders. En zijn broer was neergestoken, wat had hij wel allemaal niet meegemaakt en gedaan. Met gespleten oogjes luisterde ze verder.

Er waren voetstappen te horen van Lynn die naar Tyson toeliep, en hij begon te huilen. "Ookal was ik een bby, ik vergeef het mezelf niet dat ik de dood van mijn famillie op mijn geweten heb, ik vevloek mezelf, of in iedergeval mijn wederhelfd" snike hij. Lynn klopte op zijn rug "Rusig mar, het is al goed, je bent goed terech gekomn en we doen samen onze best om je wederhelft een beetje in toom te houden" Tyson bedarde weer wat.

Oke, nu hoefde ze niks meer te horen. Wat had hij wel allemaalniet meegemaakt, ze kon er niet meer tegen. Zo stil mogelijk stond ze op en sloop door de gang, straks zou hij de deur open doen en stond ze daar tegen aangeleund of liep ze daar nog.

Een tiental minuten later was het gesprek wel afgerond, za hadden het ook over Tysons normale problemen gehad,d ie die nisk te maken hebben met dubbele persoonlijkheden, zoals die met school. Tyson liep de deur uit en zijn draak werd weer een vonkje dat rondcircelde rond zijn enige aandenken aan zijn familie. Hij zuchtte en keek in zijn agenda, "nog een uurtje mooi". en hij begon naar het laatste lokaal van die middag te sjokken.

Eenmaal in de klas keek ze naar de klok, ze wilde even weg van school. Zonder die stress. Dit zou de eerste keer worden dat ze ging spijbelen, wat nog best spannend was. Zolang Jonah er maar niks van zou merken zou het goed zijn.

Voor de deur bleef Tyson staan, hij gaf er voor vandaag de brui aan, Lynn zou wel weten waaom. Hij liep naar buiten en in de vrisse lucht zwol Serafina snel aan tot size paard "JaJa ik weet het, ik ben een triesst mens, ik kan niet elevn met mezelf en moet janken als ik praat over mijn verleden" onbewust sloot hij zijn hand rond de amulet. Hij voelde de troost die het hem altijd gaf. Hij slenterde het plein over terwijl zijn draak, continue van gedaante en groote wisselend om hem heen rende.

Vliegensvlug was ze de klas uit toen de bel ging. Haar haren vlogen achter haar, Ze nam nieteens de tijd om haar boeken in haar kluisje te proppen, wat boeide haar dat. Eindelijk was ze het schoolplein af. Terwijl ze verder liep floot ze tussen twee vingers, dat was een teken voor Pinguïn om te komen.

VOLGENDE SCHOOLDAG

Tyson kwam aangeslenterd. Zijn draak was weer een vonkje en zwermde rond zijn amulet. Hij was die avond nar zijn thuisrijk geweest, en zoals wel vaker als hij op het randje was had zijn iris een orankje rand aan ze buitenkant, er hoefde maar dit te gebeurenen hij sloeg om, hij had het die ochtend opgemerkt, maar kon moeilijk helemaal niet naar school gaan, dat zou verdacht zijn. Hij zuchtte en liep naar binnen.

Met een rokje dat begon onder haar borsten met een dikke reim en bol was tot ver boven haar knieën liep ze zelfverzekerd door de hallen. Haar haren zaten in twee staartjes die naar voren liepen, een top out fit. Om zich heen liep hetzelfde groepje wat er altijd was, onderhand begon ze dat zat te worden.

Tyson liep naar Pricilla toe "Hee, sorry nog van gister" zei hij. Die opmerking veroorzaakte veel ge-OOO bij de meisjes om pricilla heen. Ze gingen zo op in het formuleren van een roddel dat ze het oranje randje rond Tysons irissen niet opmerkten. Yasin kwam naast hem lopen en toen hij zijn ogen zag begon hij een vaag gesprek over koetjes en kalfjes terwijl hij Tyson half meesleepte de andere kant op, weg van het meisje dat zijn andere persoonlijkheid een trap in de goede richting kon helpen.

Geïrriteerd rolde ze met haar oren, zou hij haar nou nooit met rust laten. ''Zalwel, het boeit me niet. Het is niet dat je een misdaad hebt gepleegt. Zolang je me maar met rust laat.'' zei ze in een adem, ze was het nu zat. En dan ook nog wat ze gisteren had gehoord, het was allemaal gewoon te veel.

De woorden deden hem niets, aleen hoorde hij in haar gedachten dat ze hem had afgeluisterd gister. Zijn ogen vlamden oranje op, ij draaide zich om en keek haar Strak aan. Yasin zag wat er gebeurde en kon zich voor zijn kop slaan dit zou mis gaan. "Tyson, kom mee" zei hij dwingend, maar het had geen zin, Tyson bleef staan en hij andere hij keek Pricilla strak aan. Yasin loodsde de andere meisjes snel weg, hij wist zeker dat Pricilla zich kon verdedigen. Tysons haar was nu bijna rood en zijn ogen helder oranje "Wat dacht je nu?" zei hij toen de meisjes buiten gehoorafstand waren. Zijn gezicht stond kwaad.

''Wat.'' zei ze nogsteeds bits, bang was ze niet van hem. Dat was ze voor niemand, de dood was haar angst niet. Alleen de pijn die ze haar familie ermee kon doen deed haar pijn. Vragend trok ze haar wenkbrauw op, hi mocht hierop antwoord geven/

Hij zuchtte, hoe kon zijn andere ik haar nu leuk vinden, ze was zo Traaaag "Dacht je nu net dat wat je gister had gehoord te veel was." deze Tyson deed een stap naar voren. Aan zijn houding kon je zien dat hij het liefst een mooie dolk in haar hart zou steken, maar dat kon hij niet, dan zou zijn andere hij weer terug komen, en zou hij door het verdriet van die helf nooit meer Tyson worden.

''Ja. Ik vermoord mijn ouders niet om dat ik toevallig een woedeaanval heb. En als ik het had gedaan ging ik niet als een watje daarnaar huilen over hoeveel spijt ik had, dan zou ik mezelf harder opstellen.'' ketste ze terug, misschien meende ze niet alles maar ze had iets nodig om terug te zeggen en dit was het. Het hele plein ging al hun lokalen in, behalve hun twee,