Huisje van de famili strife

Het is een klein lieflijk huisje.op de onderste verdieping een keuken en woonkamer. Bover een 5 tweepersoons slaapkamers. de tuin is het mooiste deel. er is een vijver met houtenpilaren om behemdigheidsspellen te spelen. Ze hele yiun is een soort rotstuin. ze paden zijn afgezet met stenen evenals de perkjes. Ze tuin word door rotsblokken afgeschermd aan de achterkant, waardoor ze niet in contact staat met het bosj erachter. Cloud heeft een keer, toen hij tussen de stenen door was geglipt een smidse ontdekt. Die houd hij geheim. Hij maakt daar zijn eigen spullen.

personen: max 5
regels : niet vechten, niet de boel slopen, niets in de hens zetten, niemand vermoorden, enz...

Cloud schro wakker van lawaai op de gang en trok snel wat aan voor hij op de klok keek, "O god, at is zo belangrijkd at het me om twee uur 's ochtens wakker mag maken." Hij liep de gang in waar hij bijna omvergelopen werd ddor zijn moeger "Cloudje, pas op, Sabel gat bevallen, dus loop nie in de weg" imet zijn slaperige briein had Cloud een minuut nofdig om de betekenid an deze zin te ontrafelen, maar toen was hij meteen wakker. Hij lieep terug de kamer in en wekte Alexis "Word wakker, Sabel is aan het bevallen" zei hij zachtjes terwijl hij haar een beetje heen en weer schudde aan haar schouder.

fieuw, ik had even gedacht dat alexis alleen was met sabel xD
-
Alexis draaide zich vermoeid om, de dag hiervoor had ze voor het eerst echt een wandeling gemaakt zonder dat ze hoefde te rusten. Maar nu was ze moe, en wilde ze slapen. Dus niet gewekt worden, het was nog veel te donker om wakker te worden. Ze knipperde met haar ogen om de woorden van Cloud tot haar door te laten dringen. "Wat zei je?" haar stem klom vervormd door een gaap die erdoor heen ging. Met een ruk ging ze recht overeind zitten toen de woorden van Cloud tot haar doordrongen.

Cloud glimalchte flauwtjes, "Sabel gaat bevallen van haar tweeling, meer weet ik ook niet" Hij glimalchte, hij was een beetje wit en er was een tikje angst op zijn gezicht af te lezen. een groep gewapende mannen, geen angst, een bevallend zusje in een tijd dat een vijfde van de bvrouwen na e bavalling stierf, wel bang dus....

Alexis knipperde Cloud verbaast aan "Is ze al 9 maanden zwanger?" ze had veel gemist in de tijd dat ze in de gevangenis zat. Er waren al veel maanden voorbij, meer tijd dan ze verwacht had. Ze trok de deken over haar lichaam heen terwijl ze recht op zat "Hebben je moeders hulp nodig?" vragend keek ze hem aan. Hij zag er bijzonder wit uit voor zijn doen, iets wat ze nog nooit bij hem gezien had. Niet dat zij wist wat ze moest doen, baby's gingen bij haar meestal huilen als ze ze vast hield.

Cloud knikte half "Bijna negen" hij glimalchte en legde Alexis' kleding naast haar "Ze hebben geen hulp nodig, maar ik dacht wel dat je het zou willen weten als er twee half-dertieners geboren worden, Sabel heeft Hikaru ooit beloofd dat de tweeling half met de schepper word opgevoed" hij glimlachte en liep de gang op en keek naar de deur waarachter Sabel lag, zijn vader was ervoor aan het ijsberen. Het was een lange man met de haarkleur van sabel en Cloud.

Alexis knikte, al begreep ze niet helemaal hoe je iemand half met 1 geloof op kon voeden, en de andere met een ander geloof. Snel begon ze beduusd haar kleding aan te trekken toen Cloud de kamer uitgelopen was. Ze gaapte een paar keer luid en plensde het glas water wat naast haar bed stond, in haar gezicht om wakker te worden. Het was de enige manier om alles goed tot haar door te laten dringen op zo'n vroege ochtend.

Cloud was inmiddels ook aan het ijsberen, naast zijn vader aleen in tegengestelde richting. Cloud was langer en sterker dan gemiddeld en zijn vader was daar nog een schepje bovenop, hij was ongeveer 10 cm langer en veel gespierder. Als zijn kapsel en oogkleur niet anders waren zou je zeggen dat het een kloon was. Cloud glimalchte flauwtjes en zag dat zijn vader even bezorgd was.

Alexis droogde haar gezicht af met een handdoek die over het bed lag en liep de gang op. Wat ze nu kon doen wist ze niet, maar op de kamer blijven zitten was geen optie. Op 1 of andere manier voelde Alexis zich toch zenuwachtig voor Sabel, ze zette toch 2 wondertjes van de schepper op de wereld. Met een gespannen gezicht deed Alexis haar kamerdeur open, gelijk was het geluid van een vrouw die erg veel pijn had te horen. Maar dat was net waar haar aandacht naar toe getrokken werd, haar aandacht ging naar een boom van een vent die steeds bijna tegen Cloud aanliep.

Cloud pakte de elleboog van zijn vader en draaide die om naar Alexis. Samen liepen de twee naar haar toe "Alexis, dit is mijn vader, Caldric" De lange man glimalchte "Halo Alexis, fijn om te zien dat mijn zoontje" zei hij met een grote glimlach en hij gaf zijn kleinere zoon een klopje tegen diens schouder "een keer een Vaste vriendin heeft" zijn gezicht had net als dat van cloud een lichte bezorgde uitdrukking vertoonde Cloud liep even naar de deur en klopte zacht. Een van zijn moeders stak met een rood hoofd van inspanning en druk de hoek om "Jongerrelax, alles gaat voorspoedig de eerste is er bijna, nu moeten jullie normaal gaan doen en niet meer stressen en ons ons werk laten doen" de deur werd weer gesloten en de twee mannen begonnen weer te ijsberen.

Alexis grinnikte "Aangenaam" zei hij terwijl ze hem een vriendelijke glimlach schonk. Het was duidelijk te zien dat hij familie van Cloud was. Ze keek op naar de moeder die haar hoofd om de hoek stak, dat alles oké ging. Gelukkig maar, al was zij niet de beste vriedinnen met Sabel, ze was blij voor haar dat alles goed ging. Ze ging op een stoel in de gang zitten, terwijl ze naar de 2 ijsberende mannen staarde. Wat leek het haar vreselijk om op zo'n jonge leeftijd een kind, of 2 kinderen, te krijgen. Je hele jeugd zou veranderend in een oogwenk. Toch leek het alsof Sabel er niet echt een groot probleem van maakte. "Als jullie nou eens lappen met warm water gaan halen voor als de baby's geboren zijn om ze te drogen?" stelde ze voor aan de mannen. Ze had er niet veel verstand van, maar dit was vrouweninstinct die zei dat het handig was.

Ze schudden hun hoofden "Nou, er is net al berg dekens en een zee aan water naar binnen gegaan..." zei cloud. "Maar we zouden kunnen controleren of het wiegje stevig is" ze gliamlchten, je kon merken dat het gewoon een excuus was om niet te hoeven wachten. Een paa minuten later waren ze weer terug "Nog goed..." Ze zuchtten en bleven heen en weer wandelen. Opeens werd de stilte verbroken door het prille gehuil van een baby, en een paar minuten later nog een toen ging de deur open, ze hadden alles een beetje opgeruimt, op het bed lag nu Sabeldie gelukzalig glimlachte met twee babys die op haar buiklagen, als je goed keek zou e zien dat het meisje een beetje zwoof, het jochie sabbelde op zijn vuistje.

Alexis keek de 2 mannen, met een glimlach schudde ze haar hoofd. Sabel zou zich niet door 2 kleintjes laten nekken. Rustig luisterde ze naar de geluiden uit de kamer, ze keek naar de 2 mannen die alweer terug waren gelopen. Het was bijna lachwekkend om ze zo te zien ijsberen. Snel stond Alexis op toen het geluid van de babys te horen was, ze keek naar de gezichten van de mannen, toen de deur openging.

Sabel glimalchte "Dame en heren verwelkom de nieuwstre famillie leden en meteen ook twee kleine magiertjes." ze gliamlchte "Het ziet er naar uit dat de telekenisten nu bijna in de meerderheid zijn" ze gliamlchte en kietelde het kleine jochie een beetje. Cloud en zijn vader waren bij de deur blijven staan, beiden gliamchten.

Alexis stond op toen ze de gelukkige stem van Sabel hoorde. Achter de 2 mannen bleef ze stil staan, want ze kon niet verder naar binnen. "Kom op lopen mannen" zei ze zachtjes terwijl ze hen een zachtjes duwtje in de rug gaf om de 2 kleine wondertjes van de schepper te bewonderen. Het was een grappig gezicht om de 2 stoere mannen nu helemaal terug houdend zien doen.

Ze stapten de ruimte in en gingen dicht bij de deur staan, ze vonden de babys dan wel de schttigste wezentjes op aanrde, maar dat lieten ze niet zien. Ze glimalchten even en Cloud mompelde iets als "Goed gedaan zus" Sabel glimalchte en zag dat haar broer en vader inklapten, ze wisten zich absoluut geen raad met zoiets vertederends.

"gEfeliciteerd" Alexis keek Sabel met een glimlach aan. Het was fijn om te zien dat alles en iedereen gezond leek te zijn. Haar blik gleed naar de 2 kleine baby'tjes in de armen van Sabel. Het was een apart gezicht om haar zonder dikke buik te zien en in plaats van een zwaard en een tasje, 2 kleine wondertjes in de armen te hebben. "Mar ik vragen hoe ze heten?"

sabel glimalchte en aaide haar dochtertje over diens hoofdje "Dit is Anneloes" ze glimalchte en legde het meisje aan de borst, getig begon het kleintje te drinken. "En dit is Demeter"Ze aaide het jongetje over zijn bolletje.

Alexis keek naar de 2 kleintjes, Anneloes en Demeter. "Mogen de schepper hen zegenen." ze fluisterde het zachtjes, zo zacht dat waarschijnlijk niemand het hoorde. Want ze wist dat Sabel het waarschijnlijk helemaal niet fijn zou vinden als ze dat zou zeggen. Toch deed ze het, omdat het bij haar geloof hoorde dat kinderen bij hun geboorte gezegend moesten zijn voor een goede toekomst.

Sabel had het gehoord in Alexis gedachten. "Bedankt, dat waardeer ik" zei z met een glimalch tegen Alexis "Ik ga ze in ieder geval opvoeden dat ze weten wie en wat de schepper is, dat heb ik hun vader bellofd voor Katniss vond dat ze wel genoeg hadden aan aleen een moeder" haar gezicht vertrok even "Ik zou bijna overlopen aleen om haar nek om te mogen draaien" Ze aaide het drinkende babytje over haar hoofdje.

Alexis glimlachte, ze was blij dat sabel het niet erg vond. Ze was namelijk even vergeten dat Sabel nog seteds in haar gedachte kon zitten als ze wilde. Nu Cloud het bijna niet meer deed, was ze even vergeten dat Sabel dat nog steeds zou doen. "Als ik haar zie, zal ik kijken wat ik kan doen." knipoogde ze naar haar terwijl ze naar de twee kleine schatjes keek.

Sabel Glimlachte en Pakte voorzichtig het uitgedronken meisje op "Wil je haar even vasthouden?" vroeg ze met een glimalch Ze keek nog even naar de twee mannen die zich nog steeds geen raad wisten met de situatie. Ze knipoogde naar Alexis "Ze kunnen zich redden in de vreemste situaties, maar zodra ze oom en opa worden dan weten ze zich geen raad meer"

Alexis knikte, dat wilde ze wel. Al had ze nog nooit echt een baby vast gehouden. Voor het laatst was jaren geleden. Voorzichtig zette ze een stap naar Sabel. Ook zij keek even naar de 2 mannen die nog steeds zonder wat te zeggen stil stonden te kijken naar de 2 kleine wezentjes. "Ze zouden op het minst ze een aai over hun bolletje moeten geven" zei ze met een glimlach.

Sabel glimalchte en legde voorzichtig het meisje in Alexis armen. Het kleintje kraaide een beetje e ging met haar handje langs alexis gezicht. A=Sabel glimalchte. en keek naar Cloud die onhandig aan kwam lopen en achter Alexis ging staan en over haar schouder meekeek naar het kleine wonder "Hallo Anne" zei hij zacht.

Alexis pakte het kleine meisje heel voorzichtig het kleine meisje aan. Ze legde haar arm onder zijn nekje, zodat het niet naar achteren zou hangen. Ze moest grinniken toen de kleine knuisje langs haar gezicht gleed. Gelukkig was haar haar nog steeds niet zo lang, anders haad het meisje het waarschijnlijk gegrepen. Ze voelde hoe Cloud achter haar ging staan en over haar schouder mee keek.