Aidra - Het rijk van de Leeuw.

Alexis haalde haar schouders op en keek hem even uitdagend aan "Wat denk je zelf? Drie keer raden." zei ze plagend tegen hem. Ze hield het niet verborgen waarvoor ze ze gebruikte, het was wel duidelijk met al haar kleine en grote littekens over haar armen en rug, en tegenwoordig ook 1 op haar been. Ze zag hem wel naar haar kijken, maar zei er niks van. Voor haar was het zo normaal dat jongens dat deden dat ze er niet eens meer op reageerde.

Peeta glimlachde en zei "Mm, mensen vermoorden?" Hij trok een wenkbrauw op terwijl hij naar Alexis' handen keek. Daar zaten wat littekens op, dus het zou hem niets verbazen als ze huurmoordenares was. Iets in die richting. "Nou, dat is een serieuze zaak. Wie heb je allemaal al vermoord?" vroeg hij glimlachend.

Alexis keek hem schuin aan, het werd een beetje een vaag gesprek zo. Ze wreef met haar vingers langs het handvat van de dolk. Ze zoog even haar lippen naar binnen en toen weer naar buiten voor ze antwoord gaf. "Maakt jou dat uit?" vroeg ze "Of wil je soms iemand dood zien?" haar toon was gelijk een stuk zakelijker geworden dan deze eerst geweest was, maar haar gezicht stond nog steeds zacht. Hij zag er niet uit als een jongen die daar iemand voor zocht, vooral niet met zijn zwaarden.

Peeta schudde zijn hoofd en zei "Nee, alleen nieuwsgierig." Hij keek rustig naar Alexis. Hij verveelde zich een beetje, dus pakte hij een klein plaatje hout en een klein, vlijmscherp mesje aan een penseeltje. Hij begon rustig Alexis na te tekenen. Hij begon voorzichtig bij haar gezicht, en werkte langzaam omlaag.

Alexis liet haar benen een beetje bungelen bij de rand van het dak. Ze zaten aan een schattig pleintje. Het verbaasde haar dat er niemand woonde, het leek haar heerlijk om hier te wonen. Vlak bij het uitgaanscentrum, maar toch een rustig pleintje voor de deur. Er zou wel wat zijn met deze huizen waar ze op zaten. Nieuwsgierig boog Alexis zich over het houten plaatje waar Peeta mee bezig was. "Wauw."

Peeta grinnikte terwijl hij verder tekende. Hij was nu bij haar armen aangekomen, nadat hij Alexis' lichaam had getekend. Zelf vond hij het wel grappig, maar misschien zou hij het weggooien. Of aan Alexis geven. Die kon er vast wel iemand anders blij mee maken. De vingers gingen wat lastiger, maar hij maakte ze precies goed.

Alexis keek bewonderend naar haar evenbeeld dat op hout verscheen. "Gaaf" mompelde ze eerlijk. Het leek precies op haar, zelfs de moeilijk te tekenen vingers waren gelukt. Alexis bevatte geen spoortje creativiteit, zelfs haar handschrift leek nergens op. Zelfs het spijkerschrift was makkelijker te ontcijferen dan haar handschrift. Jaloers glimlachte ze even naar hem.

Peeta glimlachde. Hij ging nu verder met haar benen, die redelijk makkelijk waren. Toen hij die af had maakte hij snel de achtergrond af, wat ook redelijk simpel was. Hij vergat daarbij de details, maar dat maakte niet al te veel uit, vond hij. Toen gaf hij de houtplaat aan Alexis en zei "Je mag hem hebben."

Alexis pakte dankbaar het houten plaatje aan. Het deed haar denken aan de eerste ontmoeting met Gale, die had haar een houten beeldje gegeven. Nu had ze het beeldje niet meer, ze had het ritueel verbrand boven op de rots waar ze hadden gevochten nadat ze het halve bos in de fik gezet had. "Dankjewel, honey-Love." zei ze gemeend terwijl ze met haar vingertoppen over de tekening ging. Misschien moest ze nu vertellen dat ze al met Cloud had, maar ze besloot het niet te doen. Ook al had Peeta magie, er was kleine kans dat ze hem snel weer terug zou zien.

Peeta grinnikte en zei "Dat is dan vijftig goudstukken, contant te betalen." Hij had geleerd zoveel mogelijk geld uit mensen te slaan. Dat was handig. Hij keek even naar Alexis en stond toen op. Als je nog iets wilt vertellen, doe het nu, anders ga ik. Ik verveel me namelijk te veel. Hij keek haar even aan.

Alexis keek hem even kort aan voor ze antwoord gaf. Ze gaf een klopje op haar buidel "Helaas, Honey-Love, deze is leeg." zei ze uitdagend, nouja leeg was ie niet helemaal. De brief van Zenan zat er nog in, en enkele koperen muntjes die ze nog over had van de kroeg waar ze wat had gedronken. De rest van haar geld lag thuis, op een goed verstopt plekje. Voor de zekerheid, er was genoeg kans dat er mensen nieuwsgierig haar huis gingen doorzoeken.

Peeta haalde zijn schouders even op en zei toen "Nou, dan mag je hem gratis hebben. Ik kan hem toch nergens anders meer voor gebruiken." Hij legde de houten plaat naast Alexis neer en keek toen weer naar de wolken. "Dus, waarom heb je een draak?" vroeg hij. "Ik had niet gedacht dat jij zo speciaal was."

Voor de zoveelste keer keek Alexis hem even aan. Ze gaf hem met haar elleboog een stomp in zijn ribbenkast. "Dat moet je nooit zeggen, zeker niet tegen vrouwen die je leuk vind, Honey-Love." zei ze op een waarschuwende toon. "Trouwens..." ze stopte even voor ze verder ging "Hetzelfde kan ik aan jou vragen, Honey-Love. " zei ze op een toon die zei ze dat ze niets zou verraden. Ze was blij dat Carlos haar had verteld dat hij krachten bezat.

Peeta klapte dubbel van de pijn toen Alexis hem in zijn ribben stompte. Hij hield zijn mond stijf op elkaar, maar de pijn gierde door zijn lichaam, en het was behoorlijk lastig binnen te houden. Hij kreeg uiteindelijk de pijn te baas en keek even naar Alexis. "Wie zegt dat ik een draak heb?" vroeg hij rustig.

Alexis lette er niet op dat Peeta in elkaar kromp van de pijn, soms was ze iets te ruw bezig zonder dat ze het doorhad. "Tja, ik heb zo mijn bronnen." zei ze op vage toon. Ze keek hem nu plagend, maar ook wel geïntresseerd aan. Ondertussen had ze haar knieën opgetrokken en daar haar armen omheen geslagen en steunde er met haar hoofd rustig op.

Peeta grijnsde en zei "Maar wie zijn die bronnen dan? Jouw draak? Ik heb hier in de omgeving geen draak gezien." Hij glimlachde even, het was waar. Hij had geen draak in Aidra gezien, maar wel erbuiten in het bos. En dat was om precies te zijn doodgewoon Prim, die een heel huisje had gemaakt.

- nieuw

Scarlet liep langzaam over straat. Haar ogen gleden langs de etalage's en er stond een kleine, waterige glimlach op haar gezicht. Ze moest van zichzelf een beetje afgeleid worden. Al dat gehuil om een oorlog die je zo toch niet kon stoppen, werkte ook niet echt. Maar het was moeilijk. William was dood en ze had gehoort dat Vanille ook dood was.

Vrolijk liep Jason in het warme najaarszonnetje dat de huizen in een stralende gloed zette. Hij was opzoek naar wat nieuwe kleding, de laatste tijd had hij daar niet echt tijd voor gehad terwijl er de laatste tijd juist aardig wat kapot gesleten was. Door onhandigheid maar ook doordat hij een kat uit een boom aan het redden was en zijn shirt achter een tak bleef hangen.

ohnee, hij is ook nog eens vrolijk, arme hij. XD
--

Scarlet liep rustig verder terwijl haar blote voeten op een onhoorbaar ritme tikten. Ze bleef voor een etalage staan en bekeek de kleding. Ze wist direct dat er een aardig prijskaartje aan zou zitten. Ze zuchtte even, maar bleef kijken. Ze vond zichzelf echt een stom kind op dit moment, waarom kon ze zichzelf er niet gewoon overheen zetten.

xD
-
In de verte zag Jason een heel er bekend gestalte van een meisje. Onhoorbaar begon hij naar haar toe te lopen. Toen hij achter haar stond sloeg hij vrolijk zijn armen om haar nek heen. Hij gaf haar een kusje op haar rechter wang "hé Scarlet" begroette hij haar vrolijk. Het was veel te lang geleden dat ze elkaar gezien hadden, ze had wel dood kunnen zijn gegaan door die afschuwelijke Dertieners.

Scarlet schrok best wel toen ze opeens twee armen om zich heen voelde, maar toen ze zijn stem hoorde, voelde ze niets anders dan veiligheid. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht, maar de tranen kwamen weer terug. 'Hé.' Zei ze en draaide zich naar hem om waarna ze hem knuffelde.

Jason knuffelde Scarlet blij terug. Hij deed een stapje naar achteren om te controleren of Scarlet nog helemaal in orde was, ze zag er iniedergeval niet gewond uit. "Is alles okay?" hij keek haar vragend aan terwijl de glimlach niet meer van zijn gezicht af te krijgen was.

Scarlet zag zijn glimlach en wilde die niet van zijn gezicht halen door nu opeens te gaan huilen. Ze glimlachte waterig. 'Nu wel.' Zei ze en gaf hem een kus. Ze had hem zo gemist en was heel blij dat hij nu voor haar stond. Ze ging wat meer op haar tenen staan om hem beter aan te kunnen kijken.

Bezorgd keek Jason naar Scarlet "Zo goed zie je er niet aan." sprak hij uit toen hij het waterige glimlachje van Scarlet zag. Hij sloeg zijn armen bezorgd om het lichaam van Scarlet terwijl hij haar blik niet losliet. Zachtjes aaide hij haar over haar donkerblonde, of lichtbruine haren. Welke kleuren het precies was, daar was hij nog steeds niet helemaal uit.

Scarlet beet even op haar lip en legde haar hoofd toen op zijn borst. Tranen verzamelde zich in haar ogen en ze gingen toen over haar wangen. Maar tegelijkertijd speelde er een glimlach om haar lippen. Ze was eigenlijk zo blij dat hem niets was overkomen. 'William en Vanille zijn dood.' Zei ze en slikte. William kende hij waarschijnlijk niet, Vanille kende hij misschien nog wel.