Het rijk van de leeuw - Tropica, o xardín de paxaros

Tropica is een soort kruising tussen een openbare tuin en een vogelpark. Het is een hele grote kas, met een even grote tuin eromheen. Het is helemaal gratis, het loopt op donaties en vrijwilligers. De kas bestaat uit tropische bomen, planten en dieren. Er zijn een paar namaak watervallen. De dieren zijn vogels, veel vlinders en andere insecten, in het water zitten gekleurde visjes, verschillende reptielen en amfibieën, en er vliegen tropische vleermuizen (die eten vruchten en nectar, dus geen insecten of vlees, het zijn een soort vegetariërs). De paden bestaan uit stenen en houten bruggetjes, je hebt bijna het gevoel dat je in een echt regenwoud bent. Er is een klein hutje wat met een paar rieten parasollen en tafeltjes een klein cafeetje is, maar daar kan je niet zo veel krijgen, vooral salades, fruitschotels, en tropische vruchtendrankjes. Buiten is het wat minder tropisch dan binnen, maar daar zijn verschillende terrasjes tussen kleurige bloemen en grote volières met vogels die niet uit de tropen komen. In de winter is het binnen hetzelfde, maar buiten worden dan fantastische ijssculpturen gemaakt, die 's nachts verlicht worden met licht in verschillende kleuren, je moet dan wel warme kleren aantrekken maar het is prachtig om te zien.

Regels: de dieren niet voeren, en niet vechten, wees ook een beetje stil want de dieren willen rust.
Personen: vrij, het is best wel groot.

(o xardín de paxaros betekent de tuin van vogels)

Keahi zat verveeld aan een van de tafeltjes. Er waren niet zoveel mensen vandaag, waarschijnlijk omdat het mooi weer was, op zich was die rust hier wel op zijn plek, het deed haar denken aan de tuinen van de tempel, alleen dan een paar keer groter. Ze roerde met het rietje door haar mangosmoothie. Het was wel mooier hier, met alle vogels, die elkaar probeerden te verslaan met een wedstrijdje kwetteren en vlinders, die steeds in haar haar gingen zitten. Venom was niet mee, dat leek haar niet echt handig, hij zou de hele boel hier afbreken om een vogel te vangen. Keahi was even aan rust toe.

Hikaru liep rustig met een brede glimlach naar het cafe. Hij had een paar rondjes gemaakt in de tuin. Ondertussen zat er een mooie vogel op zijn hoofd. Maar dat vond Hikaru niet erg. Toen hij eindelijk het cafe zag liep hij blij door. De vogel bleef gweoon zitten maar zou er uiteindelijk toch af gaan. Al keken de weinig mensen die er waren raar naar hem.

Er ging een vlinder op de rand van Keahi's glas zitten. De onderkant van zijn vleugels was donkerbruin mer een vlek in de vorm van een oog erop. 'Dat is best wel onbeleefd,' zie Keahi tegen het diertje. Ze pakte het rietje en maakte een paar druppels op de tafel naast het glas. Daarna blies Keahi tegen de vlinder, die geen stap verzette en gewoon bleef zitten. 'Je bent niet echt de slimste,' mompelde Keahi tegen het insectje dat bij het drankje probeerde te komen. Keahi hield haar vinder ernaast waar het diertje opklim, daarna zette ze hem bij het druppeltje. Daarna richtte Keahi haar aandacht op de omgeving. Ze zag een jongen, met een vogel op zijn hoofd. 'Kijk vlindertje, dat zit je ook niet elke dag,' zei ze met een opgetrokken wenkbrauw. 'Maar ik praat tegen een vlinder, en nu ook nog eens tegen mezelf,' voegde ze er daarna aan toe, 'ik weet eerlijk gezegd niet wat nou vreemder is.'

Toen Hikaru bij de bar was en wou bestelen vloog de vogel naar zijn schouder. ´´Dat is een stuk handiger´´ zei Hikaru dankbaar tegen de vogel. Daarna bestelde hij een ananassapje en nam hem mee naar een tafel waar een meisje en een vlinder blijkbaar zaten. ´´Sorry mag ik erbij zitten´´ vroeg hij beleefd. Hij glimlachde lief naar het meisje maar je moest het toch wel vragen vond hij.

Keahi knikte terwijl ze weer met het rietje door haar drankje roerde. 'Van mij mag het,' zei ze, 'maar ik weet niet of het van meneer vlinder mag.' Ze wees met het rietje naar de vlinder naar de vlinder die zijn met zijn vleugels open geslagen van de druppel zat te eten. Zijn vleugels waren donkerblauw gekeurd, en hadden een paarsachtige glans . Ze richtte haar blik weer op de jongen. 'Leuk die ehhh... vogel,' zei ze na een tijdje.

Hikaru ging glimlachend zitten. De vogel vloog van zijn schouder af en vloog naar een andere stoel. ''Dank je en leuke vlinder'' zei Hikaru. De vogel sloeg wat met zijn vleugels maar ging ze daarna schoonmaken. Hij had gelukkig geen dorst anders moest Hikaru nog delen. Hij nam een slok van zijn drinken en keek daarna naar het meisje. ''Mag ik vragen wat je naam is'' vroeg hij beleefd met een glimlach.

Keahi liet het rietje los en knikte langzaam. 'Ik heet Keahi, aangenaam,' zei ze. Ze keek even naar de vlinder. 'En de vlinder heet van nu af aan Tim.' Ze was even stil. 'Nee, Bob. Nee... wacht. Xeo, dat is mooi.' Ze keek naar de vlinder. 'Al weet ik niet hoe ik mijn Xeo tussen honderd anderen terug kan vinden.' Ze keek weer naar de jongen. 'En hoe heet jij?' vroeg ze.

Hikaru glimlacht naar Xeo. ''Dat is een mooie naam voor een vlinder en ook voor een meisje'' zei hij beleefd. Het laatste stuk raffelde hij erbij omdat het anders onbeleefd keek. ''Ik ben Hikaru en dat is ....'' zei Hikaru. Hij moest nog een naam verzinnen voor de vogel. Maar Hikaru wist dat hij hem toch niet mee kon nemen ergens heen. ''Ehm Leon'' zei hij uiteindelijk maar. De vogel keek even op en ging daarna weer verder.

Keahi liet Xeo over haar hand lopen. 'Hikaru is ook een mooie naam,' zei ze afwezig. 'En Leon ook, voor een vogel.' 'Keahi betekend vlammen,' zei ze na een tijdje. 'En volgens mij betekend Xeo ijs, maar dat weet ik niet zeker,' vervolgde ze aarzelend. 'Maar anders is Xeo ook gewoon een mooie naam en een vertaalfout door mij.' Keahi grinnikte. De vlinder vloog daardoor op, vloog een rondje en landde weer op de tafel, waar het weer van het druppeltje sap begon te eten.

''Hij lijkt me niet echt het ijstype'' zei Hikaru nog steeds met een glimlach. Hij snapte dus niet echt de vrtaling al was het een mooie naam. ''En jij lijkt wel op het vuur type'' vervolgde Hikaru. Hij dronk wat van zijn sapje. Leon was klaar met zijn bad en sprong naar Hikaru zijn glas. Hikaru zuchtte omdat hij wel wist wat Leon wou. Hij schoof zijn glas naar hem. Hikaru had wel genoeg gedronken.

Keahi keek naar de vogel. ' Ijs,' zei ze, 'omdat hij blauwe vleugels heeft.' Ze dronk haar glas leeg. 'Eigenlijk mag je ze niet eens voeren,' zei ze na een tijdje, er verscheen een grijns op haar gezicht. 'Maar het is geen voer, het is drinken, dus dan is het goed. Denk ik dan.' Ze zag hoe de vlinder klaar was met de druppel en nu naar haar lege glas vloog. 'Dat werkt niet Xeo, daar zijn je vleugels te groot voor.' De vlinder vloog een paar rondjes om het glas en vloog toen weg.

Hikaru knikte omdat hij het nu wel een beetje snapte. Hikaru glimlachde alleen maar. Het was nog overdag dus was grijnzen nu niet iets voor hem. ''Succes met hem nog te vinden'' zei Hikar glimlachend. ''Al is de kans dat ze van zelf terug naar je komt groot'' vervolgde hij. Hij keek even naar de vogel die ook naar hem keek. Hikaru wist dat hij hem niet kon houden als een huisdier.

'Ach, ik vind wel weer een ander dier,' zei Keahi. Ze keek naar de vogel. 'Ik heb geen flauw idee wat voor vogel dat is, maar ik ken ook amper vogels, behalve kippen, en allemaal andere kipdingen. Oja, en duiven.' Ze keek rond of ze Xeo nog zag, maar overal vlogen blauwe vlinders, waarvan de onderkant van de vleugels bruin waren. 'Ik denk niet dat ik Xeo ooit nog terug weet te vinden, maar dat geeft niet.' Keahi keek even naar een voorbij vliegende vlinder, maar die had vleugels die doorzichtig waren. 'Heb je de vissen hier al gezien?' vroeg Keahi. 'Ze hebben allemaal mooie kleuren, en er zitten volgens mij ook schildpadjes.'

sorry moest even de hond uit laten
-------------
´´Ehm hij is kleurrijk en lijkt een beetje op een papegaai maar is duidelijk een stuk kleiner´´ zei Hikaru terwijl hij de vogel bekeek. ´´Ik weet ook eigenlijk niet wat het si´´ gaf hij uiteindelijk toe. Hij was slecht in liegen overdag dus kon hij beter op recht zijn. ´´En nee ik heb de vissen nog niet gezien, misschien kunnen we dalijk samen kijken´´ zei Hikaru glimlachend. Hij hoopte alleen dat het meisje er niet de verkeerde gedachte bij kreeg zo als Jane.

ik moest net eten en de kat kammen
---
Keahi haalde haar schouders op. 'Goed, zolang ik deze keer maar niet word aangevallen door zo'n schildpad,' zei ze. 'En anders eten we vanavond schildpaddensoep, met schildpaddenijs als toetje,' voegde ze er grinnikend aan toe. Er kwam weer een vlinder op de tafel zitten. 'Xeo!' riep Keahi vrolijk toen ze de blauwe vleugels zag. 'Tenminste, dat denk ik.' Ze hield haar hoofd scheef en blies tegen de vlinder, die bleef gewoon zitten. 'Jep, dat is Xeo,' zei Keahi na een tijdje, ze liet het diertje op haar hand klimmen.

´´Ik zei toch dat ze terug ging komen´´ zei Hikaru met een glimlach. Gelukkig had het meisje het goed begrepen. Dat zag Hikaru omdat hij haar gedachten even snel las. ´´En is schildpaddenijs lekker´´ vroeg Hikaru met een weknbrauw omhoog. Het leek hem niet al snapte hij wel dat het een grap was. Hij stond op en meteen vloog Leon naar zijn hoofd. ´´Wat moet ik nu met je doen´´ zei Hikaru half boos half vond hij het ook wel grappig.

Keahi keek even naar Hikaru 'Wraak is zoet, mijn beste,' zei ze. 'Al weet ik niet of schildpaddenijs ook zoet is. Maar als het spreekwoord klopt, zal dat zo zijn, denk ik.' Ze stond op waarna de vlinder van haar hand vloog. 'Ik zoek wel iets anders,' zei ze. 'Die vlinder komt hier alleen voor mangosmoothies, niet om vriendschap te sluiten. En vogels komen hier alleen omdat ze raar zijn.' Ze wees naar de vogel op Hikaru's hoofd. Daarna draaide ze zich om en liep ze het terras af. 'Kom je?' vroeg ze, toen ze op het pad stond.

Hikaru keek even naar de vogel en die keek gewoon terug. ´´Dan zijn we precies het zelfde maat´´ zei Hikaru glimlachend terwijl hij achter Keahi aan liep. ´´Je weet maar nooit wat dieren denken´´ zei Hikaru verder nu met een speelse glimlach. Omdat hij eigenlijk het wel een beetje wist. Hij kon mensen goed horen en dieren een klein beetje maar goed genoeg.

'Dieren weten nooit wat mensen denken, dus we staan gelijk,' zei Keahi. Ze huppelde verder, en omdat het zo stil was begon ze automatisch en zonder dat ze het zelf merkte te neuriën, na een tijdje ging dat over in gezang wat niet echt prachtig klonk. Toen merkte ze een bloem op. 'Wauw,' zei ze zacht. Ze liet een gefascineerde blik over de tere oranjerode bloemblaadjes gaan. Toen liep ze gewoon weer verder. 'Het is neit zo ver meer,'zei ze tegen Hikaru. 'Aan het eind van het pad is een splitsing, maar niemand merkt die op, dus er is bijna nooit iemand daar. En aan het eind zitten vissen, bij een klein vijvertje, en een stroompje met een mini waterval.' Ze huppelde weer rustig verder en na een paar seconden begon het neuriën opnieuw.

´´Ze verstaan ons wel´´ zei Hikaru als een correctie. Hij keek even in Leon zijn gedachten. Leon zat te denken aan zijn nest. Hikaru glimlachte en fluisterde zachtjes tegen leon : ´´ga maar ik red me wel´´. De vogel knikte en vloog toen weg. Hikaru was blij adt hij er nu niet zo gek meer uit zag. Al gingen ze toch naar een plek waar nbijna niemand was. ´´Ik vind het niet erg om te lopen´´ zei Hikaru. Dat meende hij ook. Lopen was hij goed gewend omdat hij dat overdag toch de hele tijd moest doen.

Keahi stopte even. 'Jammer dat wij hen niet verstaan,' zei ze. 'Ik heb nog nooit interessante gesprekken gevoerd met een krekel. Ik vraag me altijd af wat ze nou bedoelen met dat getsirp.' Ze huppelde weer verder. 'Wacht,' zei ze opeens. Ze wees naar een bordje, waarvan het opschrift niet zichtbaar was door mos en blaadjes. 'Kijk.' Ze veegde het mos en de blaadjes eraf zodat er een plaatje van een vis met een pijltje naar rechts te zien was. 'Dus naar rechts.'

´´Vooral om indruk te maken´´ zei Hikaru droog op de vraag waarom krekels dat deden. Hij had wel een gesprek gevoerd met wat dieren. Al zei hij dat tegen niemand. Hikaru keek even naar het bordje. ´´Het is maar goed dat je dat wist´´ zei hij glimlachend. Rustig zette hij een stap naar rechts toe zoals op het bordje stond.

Keahi haalde haar schouders op. 'Om eerlijk te zijn wist ik eerst ook niet dat die er stond,' zei ze glimlachend, 'de vorige keer wilde ik gewoon weten waarom er stapstenen waren. Het bordje ontdekte ik pas toe ik naar de bar ging.' Ze stapte op de eerste steen en begon toen met vreemde huppelsprongen van steen naar steen te springen, tot ze weer op een pad stond.

Elizabeth liep naar binnen. Ze tropiche lucht sloeg haar in het gezicht toen ze de deur open deed, maar al snel paste haar innerlijke vuur zich aan aan de temperatuur. Vrolijk huppelde ze naar binnen en ze ging op een aantal vogels af. Ze vlogen allemaal op op een na die een rere hoek in zijn linkerpootje had. Ze glimlachte medelijdend en pakte de vogel. Haar handen begonnen groen te gloeien en ze zette het been weer recht en heelde toen de breuk. Blij vloog het vogeltje naar zin vrienden vrlijk krijsend over het meisje dat poeten kon maken.