De Grote kraters, steenbok

'Is het zo erg ja?' zei Xeni vragend. Ze werd een beetje triest doordat ze zelf geen liefde kende alleen van haar zus maar snel herstelde ze zichzelf. Ze had geen liefde nodig ze had het altijd zonder gekund dus nu zou ze dat ook kunnen.

``De meeste dertieners zouden het niet al te goed op vatten´´ zei Aria. Haar toon was verandert omdat ze er niet zo blij mee was. Het wa ook weer niet zodat ze tegen hun ging vechten. Maar ze wist toch dat de meeste zo zou reageren. Terwijl Aria ze wel zag als een soort van een familie van haar. Even slikt Aria door terwijl ze snel dlor ging met tekenen.

'Eigenlijk is dat best wel stom want jullie komen uit hetzelfde rijk.' zei Xeni. Ze begon weer een beetje te bibbere dus ze warmde haar lichaam weer een beetje op. Ze floot een wijsje en dacht aan de laatste paar dagen. Het was weer erg gezelig thuis maar dan anders maar daar kwam ze wel overheen.

Aria glimlachte half waarna ze verder ging. Ze was best ver nu. De basis vormen waren al klaar en nu begon ze met detaileren. De stilte viel dit keer wat minder ongemakkelijker maar nog niet heel veel. ´´Al ben ik zelf nog niet aangevallen sinds ik ben overgestapt bealve iemand van de twaalf rijken´´ vertelde Aria verder.

'Maar die heeft het zeker niet overleefd.' zei Xeni. Aria was dan wel overgestapt maar ze was wel aangevalen en ze had zeker niet stil gestaan want dan was ze hier nu niet. Xeni keek naar de zon en zag dat het al laat was maar ze had geen haast om thuis te komen en weer naar het gezeik van haar ouders te luisteren.

-new

Valerie liep met haar zusje richting de grootste krater waar ze wat met het water speelde. "Volgend mij is dit percecte lucht voor vuur en er is lekker veel water , goed voor een oefengevecht dus!" zei ze tegen haar.

''Is goed!'' zei ze met haar raar genoeg harde stem. Haar haren waren in een staart gebonden met een witte lint. Haar witte jurkje scheen als de hel in de zon en fladderde bij elke pas. ''Oke, begin jij maar.''. Rustig ging ze in de houding staan die ze had aangeleerd bij boxen.

Met een grijns wikkelde Valerie een touw van water om haar zusje en trok het aan . als haar zusje zit verzette zou het strakker om haar lichaam gebonden zitten , steeds strakker , maar op het begevenmoment zou ze los laten , ze wou haar geen pijn doen.

Zonder zich te bewegen warmde ze haar lichaam op. Langzamerhand verdampte het water door haar warme lichaam. Het rook kwam tegen haar gezicht aan en er verschenen druppeltjes zweet op haar voorhoofd. Twee vuurbollen stuurde ze op haar zus af waarnaar ze een lint van vuur naar aar toe stuurde.

-new-
Derryl zat aan de rand van een van de kraters met zijn oude vertrouwde blocknote en schreef een gedicht. Dit was een plek die hem veel inspiratie gaf. Hij keek even naar het meertje onder hem en voelde de vredigheid door hem heen stromen.

Alyssa zat lui op de rug van Liuz, ze hadden al een tijdje onder de warmte van de zon gevlogen. Het was heerlijk weer, vooral omdat het toch echt herfst begon te worden. Op een gegegeven moment vlogen ze boven 3 enorme meren, maar wat haar vooral opviel was de enorme boom in het midden. "Zullen we hier even gaan rusten?" vroeg ze hardop aan Liuz. Die knikte en begon aan een snelle behendige landing.

Derryl was zo in zijn gedicht en gedachten verzonken dat hij niet eens merkte dat er een draak overvloog. Hij plukte een grashalm en begon erop te kauwen. Verder concentreerde hij zich op het verbeteren van de zinsbouw in zijn gedicht. Hij was nog niet tevreden.

Alyssa zelf had ook niet door dat er nog iemand bij de kraters zat. Liuz maakte een korte stop voor 1 van de kraters. Iets te kort voor Alyssa, want ze had niet gerekend dat dat zou gebeuren. Met een schelle schreeuw vloog ze over de witte nek van Liuz, maaiend met haar armen vloog ze door de lucht tot ze met een enorme plons in het water terecht kwam.

Derryl schrok op toen hij een harde plons hoorde. Er was een meisje van haar draak in het water gevallen. Hij liet zijn notitieblok vallen, trok zijn jasje en schoenen snel uit en sprong in het water om haar te helpen. Hij was dan wel emotieloos, maar hij liet niet zomaar iemand verdrinken.

Liuz kon zijn lachen niet inhouden, het was zo'n grappig gezicht om Alyssa door de lucht te zien vliegen. Maar hij moest nog harder lachen toen er iemand uit het niets leek te verschenen en achter Alyssa aansprong. Het was een geweldig gezicht.
Alyssa voelde het koude water op haar huid toen ze in het water terecht kwam. Ze begon met haar armen te zwaaien om zich te orrienteren, waar onder en boven was. Tot ze ineens een hand tegen haar been voelde. Onder water sloeg ze een gil, waardoor gelijk al haar lucht verdwenen was. Zo snel als ze kon begon ze naar de oppervlakte te zwemmen.

Derryl pakte het meisje vast op haar schouders en trok haar het water uit. Hij gooide het natte lichaam over zijn eigen schouder en hield haar stevig om haar middel vast. Hij begon naar de kant te zwemmen terwijl hij probeerde zelf niet kopje onder te gaan en het hoofd van het meisje ook boven water te houden.

Alyssa begon te gillen toen iemand haar bij haar schouders pakte en haar vast begon te houden "Laat me los." schreeuwde ze naar de jongen terwijl ze zich los probeerde te krijgen, maar door de ongemakkelijke houding kon ze haar knie niet in zijn edele delen zetten. Met haar armen probeerde ze hem te slaan "Vieze hufter, laat me gaan" kwaad begon ze nog meer te bewegen om los te komen.

Derryl trok zich niets aan van het tegenstribbelende meisje en zwom door tot de kant en legde haar op het gras weg. "Bedankt dat je me hebt geholpen zou een stuk tactvoller zijn." Zei Derryl lichtjes hijgend, maar met een lege blik. Hij begon zijn haar uit te wringen.

Toen Alyssa eenmaal los was sprong ze zo snel mogelijk overreind om hem aan te kijken. Het zag er een beetje raar uit, want 1 van haar pumps was ze kwijtgeraakt tijdens het tegenstribbelen, dus stond ze scheef. Zonder verder wat te zeggen haalde ze fel met haar hand uit naar zijn gezicht xD "Alsjeblieft" was het enige wat ze hem toe beet. Hier kon hij het mee doen.

Derryl keek het meisje verveeld aan. "Ik red nooit meer iemand." Mompelde hij in zichzelf en hij haalde zijn hand door zijn pikzwarte haar. Hij verwarmde zichzelf en zijn kleren met zijn vuurkrachten zodat hij snel weer droog werd. Hij trok zijn schoenen en jas weer aan en ging toen weer verder met gedichten schrijven. Zich niets aantrekkend van het onbeleefde meisje.

Alyssa hoorde het gemompel van de jongen "Ik hoefde ook helemaal niet gered worden." zei ze over haar schouder. Ze liep half wankelend weg van de jongen. Na een paar meter besloot ze dat het er toch overtuigender uit zou zien als ze haar andere schoen ook maar uit zou doen. Met een simpele schop schopte ze haar andere pump uit, die even later verder weg in het meer belande.

"Zo zag je er anders niet uit." Zei Derryl, niet opkijkend van zijn blocknote. Dit meisje verpestte de rustige inspiratievolle sfeer van dit meer. Hij streepte een van de zinnen radicaal door en begon hem te veranderen. Toen hij ermee klaar was kauwde hij op zijn potlood en staarde naar de regels op het witte papier.

Alyssa snoof verachtelijk. Misschien moest hij een bril kopen, of anders een gehoorapperaat. Ze had geen enkel moment in angst gezeten, behalve toen hij met zijn hand hem aanraakte waardoor ze zich doodschrok. Maar toen ze boven kwam had ze geen enkele rede meer om te denken dat ze zou verdrinken. Kwaad liep ze verder door het vochtige gras naar Liuz. Ze zouden wel ergens anders een rustige plek zoeken.

Derryl moest alleen maar grinniken om het kinderachtige gedrag van het meisje. Zelfs al was ze niet echt verdronken, een normaal volwassen mens zou hem toch wel bedankt hebben voor zijn hulp. Hij keek nogsteeds niet op van zijn blocknote. Hij scheurde het gedicht af en verbrandde het in zijn vuist, om vervolgens opnieuw te beginnen. Dit gedicht was heel anders dan de eerste, het was veel krachtiger en minder zoetsappig.

Het was dat Alyssa met de rug naar Derryl toe stond anders was ze waarschijnlijk op hem afgevlogen als ze gezien had dat hij krachten bezat. Met een grote sprong klom ze op de rug van de witte draak die nog steeds met veel moeite zijn lachen in kon houden.

ik weet niks meer :c