De Grote kraters, steenbok

Ik verzin wel wat, haha, het wordt waarschijnlijk heel vaag, en absoluut niet Derryl.
------------
"Ik wou alleen zo'n mooi meisje niet laten sterven, dat leek me nogal zonde." Zei Derryl. Hij glimlachte even. Hij zei normaal nooit dit soort zinnen, maar het leek hem wel leuk om dit meisje eens flink te stangen. Hij richtte zich vervolgens weer op zijn gedicht.

Alyssa kneep haar ogen tot spleetjes toen ze hem schuin aankeek "Ga maar bij iemand anders 'De prins op het witte paard' spelen." haar stem klonk spottend. Voor zover ze kon beoordelen leek hij nou niet het type dat zo zou reageren. Ze zag hem eerder als een arrogante kwal die de helf probeerde uit te hangen met niet meer dan een pen en een papier.

Derryl glimlachte kort. Hij toonde niet echt emotie, zo was hij niet. "Moet je je mooie schoentjes niet terug, Asspoetster." Zei hij droog, terwij hij gewoon verder schreef. Hij kalmeerde het meisje een beetje met zijn aurakrachten. Hij zou haar later nog wel wat meer kunnen opjutten, als hij dat zou willen...

Het was dat ze zich op 1 of andere manier ineens rustiger voelde, anders was ze hem geheid aangevlogen bij de benaming 'assepoester' "Ik koop wel nieuwe" zei ze ongeintresseerd. "Ik ga m'n tijd niet erspillen aan het afzoeken van de bodem van deze krater." ze had wel wat beters te doen, zoals het opruimen van die afschuwelijke heidenen die hier rondliepen.

Derryl glimlachte en zei een gedicht dat zojuist in zijn hoofd was opgekomen:
Onze Assepoetster was met haar vent,
al vele jaren samen.
Niemand vertrouwde de vrouwen voor een cent,
die ’ s avonds bij hem langskwamen.
Onze Assepoes leefde diepongelukkig in het kasteel,
en ze keek naar de minnaressen van haar man.
O, god wat waren het er veel.
En wat ik je nu vertellen kan,
ja het klinkt heel triest.
Ze is op een dag ging ze naar het wapenarsenaal,
en heeft zich daar aan een speer gespiest.
Hij wist niet hoe het meisje zou reageren, het was niet eens een goed gedicht, maar het ving wel de ironie van sommige sprookjes, vond hij zelf.
-----
haha, wat een stom gedicht, maarja ik heb m ook maar even snel weggezet xD

hmm moest ff wat bedenken hoe ik haar ga laten reageren xD
-
Alyssa kon het niet laten om naar het belachelijke gedicht van de jongen te luisteren. Het was dat ze nog steeds beinvloed was door de aura verandering van even geleden. Anders wist ze niet wat ze gedaan had. Spottend begon ze in haar handen te klappen toen hij klaar was met het gedicht "prachtig hoor." sprak ze spottend.

"Bedankt." Zei Derryl droog, de duidelijke spot negerend. "Ik heb ook nog een vervolg." Hij ging verder, hij voelde zich absoluut niet gekwetst om de woorden van het meisje. Het waren ook een paar van de vreselijkste gedichten die hij ooit had geschreven, maar hij wou het meisje laten weten dat hij zich niet zomaar uit het veld liet slaan.

Dit maakte zoveel kabaal,
de prins, die kwam al snel.
Hij vond haar daar, zij had het leven gelaten,
hij dacht, ik bekijk het wel.
En niemand mocht over de zelfmoord praten.
Hij huwde met haar stiefzuster,
hij was niet eens ontdaan.
En was zich echt geen haar bewuster,
van wat hij had gedaan.

Alyssa rolde verveeld met haar ogen toen hij verder ging "Moet ik nu zeggen dat je talent hebt ofzo?" ze gaf hem een droge blik "En als je me probeert te versieren. Ik heb een hekel aan gedichten." met een lichtelijk arrogant gebaar haalde ze een ondertussen opgedroogde, zwarte haarlok uit haar gezicht. Ze stopte hem terug in de paardenstaart die ze zoals gewoonlijk had.

Derryl zuchtte diep. Hij besloot het meisje maar niet meer te stangen, maar haar maar gewoon de waarheid te vertellen."Nee, ik probeer alleen te illustreren dat het leven niet altijd een sprookje is en dat je je dus maar moet laten redden door een prins op het witte paard. En dat je je dan niet moet gedragen als een arrogant klein kind, maar gewoon bedankt moet zeggen, zoals normale mensen dat zouden doen. Ookal had je de hulp niet nodig." Zei Derryl met een verveelde blik en een lichtelijk geirriteerde ondertoon in zijn stem. Hij vond dit meisje vrij traag van begrip. En vooral een arrogant klein meisje die niet wist wat ze zei of waar ze in vredensnaam mee bezig was.
-------------
En nu je toch bezig bent kun je net zo goed met ruben reageren in het bos

Maar daar weet ik ook niks te reagern xD
maar reageer jij dan even bij de sinaasappel gaard ding :3
--
XD zo klein is ze niet: 1:83 ofzo
-
Alyssa zuchtte "Als je nou in het bejaardenhuis gezeten had, had ik nog willen luisteren naar jouw wijze woorden. Maar van zo'n snertjong beschouw ik het eerder als een grap." ze keek hem nog steeds redelijk spottend aan. "Ik ben ondertussen wel te weten gekomen dat het leven niet over rozen gaat." Dat was waar, haar verleden was nou niet het beste verleden. Tenminste, het begin van haar 18 jarige bestaan was niet geweldig. De jaren daarna waren goed als geadopteerde tweeling. Zed durfde bijna te wededn dat zij wel meer levenservaring zou bezitten dan deze jongen voor haar bij het meer.
Hem bedanken was wel het laatste wat ze zou doen, als ze meer wantrouwig ingesteld was zou ze hebben gezegd dat hij haar alleen vast gehouden had omdat hij kikte op gillende meisjes die niet konden ontsnappen.

Hmm, ik verander mijn post wel...
-----
"Volwassen mensen luisteren naar advies, ongeacht van wie het komt. Maar ik begin er steeds meer achter te komen dat jij iemand bent die denkt dat ze alles al heeft meegemaakt en niets kan leren van andere mensen." Zei Derryl. Hij werd steeds geirriteerder om het meisje die dacht dat ze beter was dan iedereen. Alsof hij nooit iets had meegemaakt. Hij had nooit een moeder gehad, en eingelijk ook geen vader. Hij zat opgesloten in zichzelf zonder de mogelijkheid om zijn emoties te tonen. Het meisje wist gewoon niet waar ze over sprak.

Alyssa trok haar wenkbrauwen op "Als het goed advies, oké, maar dit slaat nergens op." ze zuchtte weer. Andrew had hier moeten zijn, hij was veel beter in sprekende discussies dan zij. Zij was meer van het oplossen met geweld. Andrew kon zijn geduld veel beter bewaren dan zij. "Anders zou ik willen luisteren meneer 'Shakespeare.'" Ze zette haar nagels in haar hand om zich ervan te weerhouden die zak aan te vallen. Ze was niet van plan om teveel op te vallen als het niet nodig was, voor zover zij wist had deze jongen geen magie dus zou ze 'rustig' blijven.

"Ik zou mezelf zeker niet willen vergelijken met de grootste schrijver ter wereld, ik ben maar een amateur. Maar ik respecteer het werk van anderen en ook hen advies of reddingsacties, hoe nutteloos ze ook zijn. Zou jij ook eens moeten proberen." Zei Derryl, nu nog geirriteerder. Hij had de sterke neiging om de verschrikkelijke paardenstaart van dit arrogante wicht in de fik te steken. Maar hij deed het niet. Hij bleef als een standbeeld zitten en toonde geen enkele emotie.

Een paar rode druppeltjes bloed liepen langs haar handen omlaag. Ze had iets te hard in haar hand zitten drukken met haar nagels om zichzelf te beheersen. "En jij zou eens leren om een situatie eerst te leren beoordelen voor je handelt." ze sloeg haar armen geïrriteerd over elkaar heen.

"Dus je bent niet een meisje die vindt dat ze ontzettend veel heeft meegemaakt, en mij ontzettend graag wil aanvallen met haar magie, omdat ik je geholpen heb? Volgens mij zit ik precies goed, maar om mijn eigen advies ten harte te nemen, wat is de situatie dan?" Vroeg hij. "En je zit te morsen." Voegde hij er nog even aan toe wijzend op haar bloeddruppels.

Verveeld luisterde Alyssa naar het verhaal van Derryl "Wie heeft beweerd dat ik zo ontzettend veel meegemaakt heb?" sprak ze zwaar geïrriteerd uit. Ze lette helemaal niet op de kleine brooddruppeltjes die van haar hand druppelde. Het enige wat ze deed, was kort haar hand verhitten zodat het dichtschroeide. "De situatie dat ik in het water lag." ze zuchte weer "Als je je oren open had gezet was het niet zo moeilijk geweest."

"Ik hoorde een gil toen je van je draak afviel, en ik hoorde gespetter in het water. Hoe zou jij het geintrepeteerd hebben? Als iemand die gezellig een stukje ging zwemmen?" Zei Derryl. Voor het eerst klonk er een sprankje irritatie door in zijn stem. Hij werd een beetje moe van dit arrogante meisje.

- nieuw.

Zachtjes ging Snow achter het paard van Derryl aan. Bailey had de teugels losjes vast en volgde Derryl. Het was best een lange tocht geweest, maar het was wel leuk geweest. Niet erg of zo. Paardrijden was niet het aller leukste dat ze ooit had gedaan, maar het was minder erg dan ze verwachtten.

Derryl sprong van beauty af en liet haar grazen op een van de veldjes. Zelf liep hij naar het rustgevende en prachtige meer. "Kom kijken!" Riep hij naar zijn zusje. Ze zou wel in haar eentje van haar paard komen, dacht hij.

Bailey klom van Snow af en liep richting Derryl. Haar mond werd een streep toen ze het meer zag en ze klemde beer tegen zich aan. Ze keek even of Snow niet weg zou lopen en ging toen half naast Derryl staan. Ze keek naar hem en niet naar het water.

Derryl voelde de rusgevende energie van de drie kraters, hij vond dit de mooiste plek in heel Kyon. De gele plompen op het meer waren de kleur van een zon op een warme zomerdag, en het meer was de diepe kleur groen van de bladeren van een taxusstruik.
----
Waah, wat ben ik poëtish bezig

Bailey keek nogsteeds naar Derryl en toen gingen haar ogen naar het meer. Ze stond er een paar stappen vanaf maar was niet van plan nog meer stappen ernaartoe te zetten. 'Paardrijden was leuk.' Zei ze zachtjes en haar armen spanden zich strakker om beer heen.

--
whaha

"Je bent bang voor water he?" Vroeg Derryl. De aura van zijn zusje straalde pure angst uit. "Er is ook nog een krater zonder water, daar." Hij wees naar een gat in de grond honderd meter verderop. "Zullen we daar maar naartoe gaan?"

Bailey beet met een strak gezicht op haar lip en knikte. Ze hield er niet van als mensen dat wisten, dan was ze altijd een stuk zwakker. 'Ja.' Zei ze en keek hem dankbaar aan. Ze begon vast te lopen zonder haar ogen nog een keer op het water te richten.

Derryl liep naast zijn zusje zodat hij tussen haar en het water bleef. Hij glimlachte toen ze bij de rand van de krater aankwamen en sprong eroverheen. Hij stak zijn armen uit om zijn zusje er ook overheen te helpen. `Kom nou maar.` zei hij