Het landhuis van de Smiths

"Hai!" zei ze vrolijk tegen haar grote zus en de jongen die bij haar was. Ze had de versiersels in groepen ingedeeld en zat nu ongeduldig met haar benen te wiebelen. "Ik wil je wel helpen!" zei ze enthousiast. Ze stak haar kleine vuistje met een grote glimlach in de lucht.
--
Jaa!
U heeft een fout betreden, u zal nu naar de muffinkerkers moet !

Sworrrrrryyyyyyyy, laat me alsjeblieft niet naar de muffinkerkers gaan D: Denk maar alsof die post niet bestaat, kan m nu niet meer verwijderen.
------
Peeta glimlachde en zei "Hoi." Hij keek even naar het beslag en zei maar niets. Hij wilde het liefst meehelpen, maar een ander mocht het nu wel eens voor hem doen. Hij leunde tegen de deuropening aan en volgde de bewegingen van wie hij dacht dat dat het broertje van Casey was. Hij somde kleine foutjes in zijn hoofd op, maar zei maar niets.

Casey glimalchte en pakte Peetas hand "Ik laat mijn kamer wel zien terwijl zij muffins bakken" Ze glimalchte lief naar hem, en trok hem mee de keuken uit de trap op en naar haar kamer. Ze liet zjn hand los toen ze binnen was en griste een lollie van een kastje. Ze rende haar kast in "Wacht even" ze kwam in een rode jurk met een geel sjaaltje en ceintuur naar buiten "TADA" ze glimalchte

Peeta glimlachde en zei "Die staat ook leuk. Het accentueert je haren zo mooi." Hij had van zijn broers geleerd dat je altijd specifiek moest zijn met je complimenten. Dan liet je merken dat je oplette. Hij glimlachde en ging op Casey's bed zitten terwijl hij een lollie pakte. Hij begon erop te sabbelen en zei tegen haar "Nou moe, je hebt me verslaafd gemaakt."

Bij het compliment moest Casey een beetje blozen, al was het snel weer weg. Ze plofte op het bed en de bergen bordeaux-rode kussens op het hoofdeind veerden op en vlogen een paar centimeter omhoog. Ze glimalchte en keek vanaf het bed door de reuzachtige ramen naar buiten.

Peeta liet zich langzaam achterover vallen en keek naar een vogeltje op de vensterbank. Hij keek even of hij ergens nog voer had en vond een klein zakje met vogelzaad. Hij deed wat op zijn hand en bracht dat voorzichtig naar het vogeltje. Dat keek even wantrouwend, maar zijn honger won het want hij hipte iets dichterbij en begon de zaadjes op te pikken.

Casey giegelde en ging naast hem staan "Wat een liefie" ze glimalchte en keek Peeta toen recht aan "Moets je het atelier nog zien?" vroeg ze met een glimlach "Of mijn eigen keuken voor de lollies" ze glimalchte

Peeta keek grijnzend naar Casey en zei "Allebei natuurlijk." Hij legde de zaadjes op de vensterbank en stond op terwijl hij even naar Casey keek. Misschien moest hij maar niets tegen anderen zeggen. Of juist wel, dan wist Donoma het tenminste, wat hij had gedaan. Hij keek even naar het bed en zei toen "Sorry, maar dit moet ik gewoon een keer proberen." Hij sprong achteruit het bed op en plofte met zijn armen wijd plat op zijn rug.

Bailey trok even een gezicht maar haalde haar schouders op. Toen besloot ze dat Derryl wel mee naar buiten kon, als je at kon je ook lopen. Ze liep snel naar Derryl. 'Jij gaat mee naar buiten, he?' Vroeg ze even vlug met een kleine glimlach. Ze wachtte niet op antwoord en pakte zijn arm vast om hem mee naar buiten te trekken. Het maakte haar niet uit als hij het eigenlijk niet wilde.

Csey glimlachte, wat precies wist ze niet, maar hij dacht zeker over iets na "Kom maar alsd je zin hebt om het atelier te zien "Ze liep de kleding kast in en nam de deur waarop met sierlijke letters Atelier stond. Ze glimlachte en ging aan een tafel verder met haar schets van een jurk voor Bailey, toen ze de laatste hand eraan gelegd had liep ze naar een van de naaimachines en pakte de juiste paspop voor ze aan dse slag ging.

Derryl keek op van zijn broodje waar hij zich uitvoerig op geconcentreerd had en merkte dat de twee mensen die zojuist binnen waren komen stormen alweer weg waren. "Zo. Heeft Casey weer iemand aan de haak geslagen?" Vroeg hij, niet specifiek aan iemand, maar meer gewoon in de lucht. Toen merkte hij dat hij meegesleurd werd door zijn kleine zusje en at nog snel de laatste hap van zijn broodje op voordat hij helemaal uit de keuken was.
------
zo goed? xD

Jonah grinnikte om de opmerking van Derryl, hij zou wel gelijk hebben. "Als jij nou deze vormpjes in de oven zet." zei hij tegen priscilla, zet ik de rest erin." hij gaf haar 2 van de 6 vormpjes die hij hadaangewezen. "Maar kijk uit dat je je niet verbrand. De rand van de oven is gloeiend." zei hij terwijl hij er zelf 4 inzette. Daarna pakte hij er nog eens 4, hij ging er net zo lang mee door tot de oven volstond en de cakjes op waren.

whaha, jaa XD
--

Bailey keek tevreden naar Derryl die mee ging en nam hem met nogsteeds zijn arm vast mee naar buiten. 'Sorry voor de onbeleefde onderbreking.' Verontschuldigde ze zich even snel met een kleine glimlach. Ze duwde de deur van de tuin open en liep naar buiten.

Derryl slikte de laatste hap van zijn geliefde broodje door en liep achter zijn zusje aan. "Ik vertrouw die gast niet." Zei hij. Dat was het standaard zinnetje dat hij altijd gebruikte als Casey weer een nieuw iemand had, het maakte niet uit of het een huurmoordenaar of een receptionist was, hij vertrouwde de vriendjes van zijn oudere zus nooit.

Voorzichtig pakte ze de twee vormpjes aan. Het zou echt weer iets voor haar zijn om ze op de grond te laten vallen, of een groot deel. Een rood stukje stak uit haar mondhoek, haar tong. Even voorzichtig zette ze ze in de oven en deed dat ook met de andere vier. ''Klaar!'' haar vrolijke stemmetje klonk nog hoger dan dat die al was in de holle keuken.

verder gaan dat de cakejes klaar zijn?
-
Jonah rende naar de keuken toen er een schelle piep door het huis ging. Het teken dat de muffins gaar waren. Het enige wat er nog moest gebeuren voor dat zijn kleine zusje ze kon versieren was dat ze moesten afkoelen. Met een keukenhandschoen opende Jonah de oven deur waardoor er een hete walm lucht naar buiten waaide. Met zijn hande slaand waaide hij de stoom weg. Voorzichtig tilde hij het rek met de muffins uit de oven en zette deze op de tafel om af te koelen.

Ja.
--

Druk rende Priscilla heen en weer. Er stonden drie pannen op het fornuis. Alledrie voor de zachte vloeistof wat ze over de cakjes zou gieten. Een van witte chocola, een van melk chocola en de achterste pan stond een roze stofje, wat dus echt heerlijk was. ''Wil jij ze op dat grote bord zetten?'' vroeg ze aan haar grote broer, dan was dat meteen minder werk voor haar.

Derryl slenterde in gedachten verzonken door de tuin waar zijn zusje hem heen had gesleept. Hij liep niet ver weg van haar. Toen hij de schelle piep hoorde keek hij op. "De muffins zijn klaar." Zei hij met een brede grijns. Hij liep terug naar zijn zusje en ging naast haar staan. Hij twijfelde even of hij een sigaret op zou steken. Dit drielingzusje zag er een stuk kwetsbaarder uit dan Loki, hij wist niet of hij het zou doen.

Bailey keek naar haar grote broer en glimlachte. Ze hadden nog niet veel gepraat, maar dat leek ook niet heel erg nodig. 'Ik denk dat Casey wel weet wat ze doet.' Zei ze met een lichte twijfeling in haar stem, ze had nooit zoveel lol beleefd aan de vriendjes van Casey die het huis binnen kwamen. Ze glimlachte toen ze hoorde dat de muffins klaar waren en keek toen even naar Derryl. Zijn ogen stonden bedachtzaam en ze trok een wenkbrauw op. 'Is er iets?' Vroeg ze.

"Je weet toch hoe ik ben?" Constateerde Derryl terwijl hij zijn zusje meevoerde in een wandeling door de tuin. Hij ademde rustig en bekeek de bloemen. Hij vond het prachtig om zo'n gevoelig meisje te zien, maar hij had zelf niet zoveel emoties, en toonde ze zeker niet.

Bailey keek hem aan en knikte even. 'Misschien.' Mompelde ze toen en keek weg terwijl ze met hem mee liep. Ze had nooit echt heel veel over haar broers en zussen geweten, met enkele uitzonderingen. Ze had Derryl altijd wel aardig gevonden, maar dat vond ze van de meeste van haar familie. Hoewel ze haar vader nog amper zag, wat ze wel erg teleurstellend vond, ookal liet ze dat niet zien.

Derryl loodste zijn zusje mee naar de paarden. Daar stond zijn lievelingspaard. Beauty. Het was een compleet pikzwarte merrie met een glanzende vacht. Hij streelde even over haar neus en het paard brieste. Hij vond het een geweldig dier, ookal kon hij niet zo goed rijden.

Bailey liep met Derryl mee naar de paarden en bekeek ze. Ze vond het altijd leuke dieren hoewel ze niet reed. Ze keek even naar Beauty en liep toen naar een sneeuwwitte hengt met een zwarte bles op zijn neus. Volgens haar heette hij Snow, maar daar kon ze zich ook in vergissen. Ze ging hoog op haar tenen staan en aaide het beestje over zijn neus.

Derryl pakte een houten krat, zette hem naast zijn zusje neer en tilde haar erop zodat ze er beter bijkon. Hij glimlachte en zei: "Nu zijn jullie tenminste op gelijke voet." Hij krabbelde Snow even achter zijn oren, pakte wat haver en gaf het aan zijn zusje. "Wil je hem voeren?" Vroeg hij.

Peeta glimlachde en liep achter Casey aan. Hij keek even rond en zei "Nou, dit is best groot." Hij glimlachde en ging op een kruk zitten. "Dus hier maak je al die leuke kleding." Hij glimlachde nog even en keek toen naar Casey. "En waar maak je lollieeees? Ik wil je atelier voor het snoep wel zien."