De afgesproken plek voor de stad.

"Dat is wel verstandig ja" knikte Alexis. Het facineerde haar, hoe ze het gevoel had dat haar krachten wat sterker leken in de woestijn. Dat kwam waarschijnlijk door de hitte. Ze zou dat eens moeten nazoeken, of dat waar was, of alleen verbeelding.

Net toen Ilyas dacht dat de oversteek wel heel gemakkelijk verliep en zich afvroeg of ze, sinds Zenan de Wijze hen had verteld dat alleen degene met krachten de oversteek zouden kunnen halen, dan hun krachten niet moesten gebruiken of dat ze als een soort schild werkten voor de invloed van de woestijn, voelde ook hij een verandering.

Het was alsof zijn krachten een klein beetje toe- en af namen, in het ritme van een rustige, misschien zelfs slapende hartslag. Naarmate ze echter verder de woestijn in vlogen, nam het pulseren echter steeds meer toe. Ook leek het zich te concentreren in zijn hoofd en begon hij al snel de beginselen van een kloppende hoofdpijn te voelen.

Seth had er niet veel erg in dat Alexis' haar in zijn gezicht wapperde. Het enige wat door zijn hoofd ging, was dat hij weer op de rug van een draak zat. Hij besloot echter niet zijn ogen te sluiten en te doen alsof Sera er nog was, dat zou alleen maar dom zijn om oude herinneringen op te halen. Seth bleef daarom zwijgend zitten en liet automatisch de wind een beetje afwijken wanneer het hem irriteerde.

Alexis was benieuwd wat er gebeurde als ze haar vuurkrachten nu zou gebruiken. Zouden ze dan echt sterker zijn? Ze besloot het niet uit te testen. Ondertussen kreeg ze een raar gevoel in haar hoofd, ze werden nu omringd door woestijn en het enige wat ze zagen was zand, zand en zand. Het zal wel de hitte zijn, ze probeerde expres niet aan de magie te denken die eerst de woestijn afschermde volgens Zenan.

´´Voelen jullie het ook´´ vroeg Aria opeens terwijl ze voor izch uit bleef staren. Sinds ze bij de woestijn waren kon Aria gewoon voelen dat er magie hier was. Het was al een tijdje stil en niemand had er iets van gezegd. Toch leek het of de rest het ook voelde. Aria aaide met haar handschoenen over Toxic haar hoofd. Ze maakte een beetje een koude bries zodat Toxic niet te warm kreeg.

Pas toen Aria het ter sprake bracht, merkte Seth dat het gevoel wat hem was bekropen sinds ze over de woestijn vlogen, niets te maken had met het feit dat hij weer op de rug van een draak zat. Maar met magie. Seth knikte als antwoord op Aria, al werd het waarschijnlijk toch niet opgemerkt.

"Alsof je door een pot stroop beweegt, naarmate we dieper in de woestijn inkomen" knikte Alexis instemmend met Aria. Tot nu toe waren haar reis en missie genoten nog aardig te doen. Ze waren geen hpocrieten, maar wat niet is kon nog altijd komen. Je wist maar nooit wat er gebeurde als ze eenmaal gewend waren aan elkaar.

Aria was blij dat ze niet de enigste was.Ze pakte uit haar tas een waterfles. Met haar krachten maakte ze het water kouder en dronk er wat van. ´´ah Dat voelt goed wat fris in de woestijn´´ zei Aria blij. Ze kon niet wachten dat ze uit de woestij waren. Weg van de hitte , ook al beschermde ze zich zelf met haar krachten tegen de hitte, weg van het rare gevoel en voor al om te beginnen met de missie.

Eumely vloog op haar Iyo door de woestijn, als je goed keek zag je dat het boven hen sneeuwde, gemalen ijs neergooien was leuk, je hoefde aleen de lucht goed af te koelen. Ze zag in de verte mensen, en Yin en Yang vlogen erop af. Eumely spoorde Iyo aan, en die ging sneller vliegen. Yin vloog al weer terug, de adelaar voelde zich prettiger onder de wolk, in tegenstelling tot de aasgier die naast de draken van de anderen ging vliegen.

Aria hoorde opeens een andere draak. Meteen sprong ze achterstevoren zodat ze zag wie het was. Het was blijkbaar nog iemand met krachten. Aangezien ze nog niet ver waren moest Zenan het meisje ook gestuurd hebben. Ze voelde de koude lucht en vond het zelf wel fijn omdat ze ook ijs als kracht had. ´´Hoi daar, ben jij hier ook voor de missie van de schepper´´ riep Aria.

Eumelia knikte en ging ernaast vliegen "Ik ben Eumelia, dit is Iyo" ze wees naar de draak en toen naar de zwarte aasgier, en de witte adelaar "Dit zijn Yin en Yang" alles zei ze toonloos, emotieloos en ongeintresseerd zonder uitdrukking vroeg ze "Wie ben jij?" Ze moest zich concentreren om een beeld te krijgen van het meisje, ze kon het met haar slechte zwart wit zicht verkeerd hebben, maar Het leek alsof het meisje ook ijskou uitstraalde. Ze knipperde met haar bijna nietziende grijze ogen.

Aria maakte niet uit dat het gevoelloos klonk. Ze waren samen door de schepper er op uit gestuurd dus moesten ze wel goed samen werken. ´´Ik ben Aria´´ stelde Aria zich voor. ´´En dit is Toxic´´ zei Aria terwijl ze naar Toxic wees. Toxic keek even op zij en knikte. Aria aaide Toxic met haar handschoenen terwijl ze het andere meisje aan keek. ´´Welke krachten heb jij´´ vroeg ze nieuwschierig. ´´Ik heb lucht en ijs´´ vervolgde Aria.

Tussen al het zand zat Miyuki Joko te aaien. Zijn geschubte huid fascineerde haar nogsteeds, wat een mooi beestje was het toch. Hij was moe dus waren ze even gestopt. Nu zat ze naast hem en keek voor zich uit. Straks zou ze heus wel andere strijders tegenkomen.
Het was niet echt een goed idee geweest om een jurkje aan te trekken, kwam ze later achter. Het irriteerde haar alleen want tijdens het reizen . Daarom had ze een kort grijs broekje met een wit hempje aangetrokken. Het zat veel lekkerder en het zag er niet zo raar uit.
Het zand voelde warm aan op haar benen en handen maar het gaf haar ook een sterk gevoel. Haar krachten leken ook te versterken. Haar groene haren vielen langs haar rug . Met een stiekje wat om haar pols zat bond ze in haar haren en na een zucht keek ze omhoog.

Alexis bekeek het nieuwe meisje dat er zomaar bij was komen vliegen verbaast. Je verwacht nou niet bepaald mensen tegen te komen in zo'n woestijn, laat staan op een draak. Zonder wat te zeggen nam ze het meisje in haar op, informatie die je zelf bij elkaar kon sprokkelen was vaak erg waardevol omdat je tegenstander niet wist dat jij over die informatie beschikte. Het meisje zag er apart uit, ze was oververzorgt en had zo te zien dure kleding aan die uit enkele eeuwen geleden leek af te stammen.

Opeens maakte Yin een duikvlucht, Yang vloog erachteraan, Ze gingen even een lijk inspecteren. Eumelia bleef neutraal kijken "Ik ook" zei ze, haar krachten hadden er misschien een beetje mee te maken waarom ze het liefst in een torenkamer in de bergen verbleef, maar wat kon het haar schelen, ze veegde een lange pluk wit haar uit haar gezicht en stak het behendig terug in de opgestoken haardos die aleen bij elkaar gehouden werd oor een hoop stijfbevroren rozen.

Aria glimlachte en knikte. Ook al deed Eumela afstandelijk Aria bleef blij doen. Ze had ook niet het recht om boos te worden op een ander strijder. Waarscheinlijk zaten hun rangen toch veel hoger als haar. Aria moest al blij zijn dat een slaaf zo´n edele taak mocht doen. Aria keen naar Toxic en zei ´´het is een goed iets dat we hier zijn´´. Haar handschoenen leken stom maar anders zou ze nu zelf ook dood zijn en dat wou ze liever niet. Het gif gebruikte ze zelf vaak om tegenstanders te doden. Als iemand een vijand van haar meester was dan moest hij dood. Als de meester het op draagde dan moest de slaaf het uit voeren.

Yin en Yang voegden zich weer bij haar, Yin met haar bloederige bek, en Yang. Eumelia keek naar Aria "Mag ik je wat vragen?" vroeg ze, ze wist dat het dom zou klinken, maar ja, ze kon het moeilijk zelf zien "Welke kleur heeft het zand, welke tint geel?" vroeg ze, waarschijnlijk zou Aria a) haar uitlachen en pesten of b) net als haar ouders haar negeren tot ze van handig kon zijn.

Aria keek even naar Eumela en keek daarna naar onder. ´´Ik heb niet veel verstand van de naam maar het is geel-bruin achtig´´ probeerde Aria te omschrijven. Door de kleren van Eumela leek zij net als een van haar meesteresen. Dus deed aria wat Eumela had gevraagd. ´´Zoals zand wordt verwarmd door de zon´´ verolgde Aria blij terwijl ze weer om hoog keek.

Eumelia knikte "Ik ben namelijk kleuren blind, ik zie aleen zwart wit" zei ze droog, Yin ging even op haar schouder zitten, en Yang meteen op de andere, beide wreven hun hoofd even tegen het hare. "Zeg, Aria" begon ze "Uit welk gebied ban het rijk van de grote Zenan kom jij ?" Vroegze, denkend aan nhaar mooie bergen, de eeuwige sneeuw was er hemels, net als de hardewind, en de vombi nog beter.

Aria moest even na denken vordat ze antwoord gaf maar zei uiteindelijk ´´Ik leef bij het rijke deel rond het paleis´´. Ze kon ook zeggen dat ze daar werkte voor haar meester maar ze leefde eigenlijk dus was het niet gelogen. ´´En jij´´ vroeg Aria nog steeds blij. Ze keek even voor zich om te kijken of ze al door de woestijn waren. Dat kon eigenlijk nog lang niet maar toch keek Aria.

Weer wat informatie wat ze aan haar lijstje kon voegen, ze was kleurenblind. Niet dat ze verwachte dat ooit tegen haar te hoeven gebruiken. Als ze echt in de taak van de schepper zou geloven, zou ze zich nooit tegen 1 van haar mede strijders keren. Net als ze van de andere verwachten. Maar het bleven mensen met hun wispelturigheid die bij iedereen hoe weinig ook, aanwezig was.

Seth had de nieuwkomer een onderzoekende blik geworpen en luisterde ondertussen maar met een halfoor wat die Eumelia en Aria bespraken. Hij leunde een beetje achterover en probeerde een beetje van de rit te genieten. Zouden er nog meer komen? Seth's wenkbrauwen stonden gefronsd terwijl hij nadacht over de de mensen die hij nu leerde kennen - tot nu toe kon je het kennismaken noemen. Hij vroeg zich af of hij genoeg in Zenan de Wijze vertrouwde om deze mensen en draken te kunnen vertrouwen.

"Ik kom uit het Karo-district, maar heb praktisch mijn hele leven verbannen van mijn famillie in een toren gewoont in de bergen, pas na twaalf jaar waren ze nioet meer beschaamt over hun dochter" zei ze met een venijnige ondertoon "Al was het in e bergen, bij de eeuwige sneeuw heerlijk, het was er geweldig koud" zei ze met een omhoogstaand hoekpuntje, dit was de eerste keer in haar leven dat haar gezicht iets vertoonde dat zo dicht bij een glimlach kwam.

´´Dan heb je vast goed je krachten onder controle als je in in de sneeuw woonde´´ zei Aria met een glimlach. HEt was logisch dat iedereen dat kon omdat ze getraint waren maar toch vond Aria dat ze het kon zeggen. Bij de familie topic ging haar hand heel even naar haar rug. Daar zat de tatoe het teken dat ze gekocht was en nu bij de Bezarus hoorde. Gelukkig kon je het niet zien door haar shirt anders had ze waarscheinlijk al veel comentaar gekregen. Aria haar gezicht bleef de hele tijd in de plooi met een mooie glimlach.

Ze haalde de twee bevroren rozen uit haar haar, en het opgestoken kapsel viel uit elkaar, ze liet de rozen langzaam ontdooien. waarna ze haar haar tot een knot wikkelde, de rozen eromheen, en toen bevroor ze ze weer, zo had ze minder last van haar lange witte haar. Ze haatte de hitte hier, graag zou ze hoger vliegen, maar dat had geen zin, het zou vermoeiender zijn, en dan kwamen ze niet de hele woestijn over.