De afgesproken plek voor de stad.

Verveeld speelde ze met het zand. Joko moest goed uitrusten voordat ze weer verder gingen. Anders moesten ze vaker stoppen. Haar ogen vormde zich tot spleetjes toen ze naar de zon keek. De warmte streelde haar gezicht en verveeld neuriede E een deuntje. Zou ze hier wel andere strijders tegenkomen. Het was hier zo onbewoond. Tsja , nu was ze er , teruggaan was een onzin.

Alexis staarde naar het zand onder haar. Tot haar verbazing had ze weinig last van de hitte, eigenlijk helemaal niet. Toch handig in zo'n omgeving om als element vuur te hebben en dus tegen hoge temperaturen te kunnen. Ze bewoog zich door de stroperige lucht om wat beter te kunnen kijken. Het leek wel alsof er iemand op de grond zat, een dood mens. "Hé kijk eens!" riep ze naar Seth achter haar. "Zit daar iemand?" vroeg ze aan hem, omdat ze haar eigen ogen niet durfde te vertrouwen, straks was het een luchtspiegeling, een fata morgana.

Eumelia staarde naar beneden naar de plek die het meisje aanwees, tja ze had zich nog niet voorgesteld. "Yin, Yang..." zei ze, en de twee vogels maakten gelijk een duikvlucht naar de grond, grasieus en harmoneus circelden ze om elkaar. Op de grond landden ze, en ze gingen op inspectie. Eumelia keek zelf en concentreerde zich, omdat het zand zo licht was, en de persoon donkerder kon ze een schimmelje zien "Kut ogen" zei ze zacht bij zichzelf terwijl Iyo iets lager begon te vliegen

Seth volgde de blik van Alexis en boog nog wat meer voor over omdat hij zijn ogen niet geloofde. Er was nóg iemand in de woestijn? En niet eens in de lucht? 'Volgens mij wel' antwoordde Seth langzaam. 'Ga je dalen of vliegen we door?' vroeg hij niet vlak daarna. Al verwachtte hij niet echt dat ze door zouden vliegen zonder het verder na te checken.

Twee vogels daalden naast haar. Even trok ze een raar gezicht maar toverde het in een glimlach. Mensen, was het enige wat ze dacht. Vijandig gromde Joko naar de vogels. ''Rustig maar, ze zijn goed.'' stelde ze hem gerust. Een zacht piepje verliet zijn keel maar hij stopte meteen. Liefkozend aaide ze de vogels onder hun kin. ''Zo en van wie zijn jullie.''. Het was allemaal al gespeeld, maar het moest alvast anders viel het teveel op dat meteen dat ze hun zag een acteerspel opzette. De vogels kwamen van boven dus boven haar vlogen zeker draken. Om haar gedachten te verzekeren keek ze naar boven. Ja, enorme schaduwen waren boven haar. Het waren er ongeveer 4. Dan moesten ze wel afgesproken hebben.

Aria keek net zoals de rest naar onder. Door de hitte pakte ze eerst haar pet (zelfde als de avatar) zodat ze met wat schaduw kon kijken. Er zat inderdaad een meisje met haar draak . Ze keek even naar de rest en knikte bij de vraag van Seth. ´´Tuurlijk, een medestrijder kunnen we altijd gebruiken en als het niet aan onze kant is dan hebben we de eerste al gehad´´ zei Aria. Ze draaide Toxic en maakte zich klaar voor de landing. Het maakte haar niet veel uit dat ze haar gingen volgen. Als dat niet zou gebeuren dan zou ze hun wle inhalen.

Een draak en zijn berijder keerde om.Misschien dachten ze wel dat ze dood was, door de hitte. Vrolijk zwaaide Miyuki , ten teken dat ze nog in leven was. Nu pas dacht ze aan de hitte. Het warme zand, wat je bijna verbrande. De zon die fel in je gezicht scheen. Haar keel werd al droog en uit haar tas pakte ze een fles water. Ze zette de tuit aan haar mond en nam er flinke slokken van. Maar niet zoveel dat hij op ging. Geen bloem groeide er, geen plant was te zien. De enge reden waarom ze hier was blijven zitten was omdat Joko moe was. Anders had ze de reis liever doorgezet.

Aria zag dat het meisje zwaaide naar hun dus ze leefde nog. Snel daalde Toxic en een paar meter van het meisje zodat ze niet botste lande ze. Aria aaide als een compliment over Toxic haar hoofd, de stekels voelde hard aan terwijl ze handschoenen aan had. Daarna keek ze naar het meisje. ´´´Hoi , ook de woestijn aan het over steken´´ vroeg Aria beleefd.

''Eh, ja. Zo kan je het wel noemen.''. ''Zijn deze vogels van jou?'' haar stem klonk nieuwsgierig met een vrolijk klankje eraan. Dit had ze vaak genoeg geoefend en nu lukte het eindelijk. Daardoor begon ze ook te glimlachen. De fles stopte ze weer terug in de tas terwijl ze oogcontact bleef houden met het meisje.

Aria keek naar Ying en Yang die blijkbaar boven het meisje zweefden. ´´Nee ze zijn niet van mij´´ zei Aria. Ze zou zelf niet iemand voorstellen omdat dat het als veraad zou opgevat kunnen worden. Daarna keek Aria naar het meisje. ´´Waarom vlieg je niet met ons mee´´ zei Aria. Ze wist niet of de rest er mee eens waren maar dan hadden ze maar pech.

"Goed plan" knikte Alexis naar Seth. Gelijk stuurde ze Carlos achter Toxic aan. Zonder erbij te denken had ze haar hand al op haar dolk gelegd. Het meisje leefde, dus kon het een gevaar betekenen. Alleen verwachte ze het niet, het zou vast een laatkomer zijn die alleen was gaan reizen. Carlos vloog behoedzaam omlaag en wachtte even met landde. Het zand was heet, en hij wilde zeker zijn poten niet verbranden. En het belangrijkste, hij wilde eerst zeker weten of het meisje geen potentieel gevaar vormde voor hem en zijn berijders.

Nog een meisje kwam eraan, met een jongen achterop. ''Eh, goed idee. Alleen zo een reis maken is maar niks. Behendig klom ze op Joko die al wel genoeg gerust had. ''Ik ben er klaar voor.''. Soepel stak ze haar armen in de rugzak en zettelde hem op haar rug. Een paar klopjes op Joko zorgde ervoor dat hij zijn vleugels openklapte en ze snel op en neer ging bewegen. Hij steeg op en ging op dezelfde hoogte vliegen als het andere meisje. ''Miyuki.'' stelde ze zich snel voor terwijl er kuiltjes in haar wangen kwamen omdat ze breeduit glimlachte.

Aria liet Toxic weer op stijgen net als het andere meisje. Ze had zelf de volste vertrouwen erin dat het meisje te vertrouwen was en anders kon ze zich wel goed verdedigen. Je zat niet voor niets op een van de giftigste wezens van de wereld. Aria hoopte dat ze snel over de woestijn waren. Ze pakte haar flesje weer. Net zoals net maakte ze er een ijslaag om het wat ouder te houden.

Alexis bekeek het meisje nog even wantrouwig, maar besloot dat ze voldoende te vertrouwen was omdat ze nog leefde in deze woestijn. Dus ze door Zenan gestuurd was. "Alexis" stelde ze zichzelf maar voor. Het was handiger om iemands naam te weten. Carlos vloog weer omhoog. "Alees oké?" informeerde ze bij Seth achter zich.

´´Aria´´ zei Aria maar snel toen ze besefte dat ze zich nog niet had voorgesteld. Ze waren nu met zijn 6en. Als er 12 rijken waren dan kon ieder 2 rijken vrij maken. Of ze konden samen werken en met paren van twee 4 rijken doen. Zo zat Aria al te denken hoe ze het konden doen. Het was ook goed mogelijk om samen rond te trekken maar dat zou natuurlijk op vallen. Zelf zou ze dus liever een van de eerste twee kiezen.

'' Wanneer waren jullie bij Zenan?'' . Haar blik was geïnteresseerd, tenminste hij was zo gespeeld. Ze vlogen al bijna even hoog als alle andere en de vogels volgde hun. Nu kon ze nog makkelijk op Joko blijven, maar dat was omdat ze omhoog vlogen. Straks moest ze zich goed aan de teugels klemmen of hem aan zijn nek vasthouden om er niet af te vallen.
__
Hoe zitten de kinderen eigelijk aan de draken vast .XDD
Toch met teugels ofzo?

Alexis zit er gewoon op, in kleermakers zit xD
-
"Vlak voor jou waarschijnlijk" antwoorde Alexis op de vraag van Miyuki, "wij waren tenminste de eerste die er waren." Uit haar tas pakte ze haar fles water en nam een grootte slok. Nu pas merkte ze hoe gortdroog haar mond was. Alsof ze een lap stof in haar mond heeft gehad die al haar vocht had opgenomen. Na ongeveer een kwart van de fles leeg te hebben gedronken viste ze de koeken ut haar tas. "Wie heeft honger?"

Aria luisterde mee met het verhaal maar bleef haar krachten op Toxic gebruiken. Daardoor zouden ze ene stuk verder kunnen vliegen dan normaal als de wind mee helpt. Aria gaf geen antwoord op de vraag van Alexis omdat ze niet dacht dat het voor haar was. Ze kon dagen zonder eten door brengen. Ze kreeg normaal toch maar een beetje brood per dag en water moest je zelf halen. Zo was het leven nu eenmaal als je slaaf was.
----------------------------------
gewoon zitten denk ik.

Seth had vaag geknikt als antwoord op Alexis' vraag of hij nog oké was. Hij had zich kort voorgesteld als Seth tegenover het meisje Miyuki en antwoordde 'nee' op de andere vraag van Alexis of er iemand trek had. Seth begon zich af te vragen in wat voor extreem aparte groep hij reisde. Niemand kende elkaar écht maar ze hadden wel hetzelfde doel. Niet iedereen leek elkaar écht te vertrouwen, maar toch zouden ze - deels - samen moeten werken. En wat dachten de andere wel niet van hem? Zo zonder draak? Hij waardeerde het dat hij achterop bij Alexis mocht, maar als ze in Kyon waren zou hij zo snel mogelijk een paard regelen.

---

lijkt me dat het wel met zadels is, bedoel wie heeft hier die serie 'het erfgoed' gelezen?

'' Ja , kan best. '' . ''Uhmm, ik lust wel een koek.'' . Haar staart vloog alle kanten op door de harde wind en als ze sneller waren geweest had ze nog amper adem kunnen halen. Kort keek ze de kant op van Alexis. Mocht ze haar wel of deed ze dit alleen maar omdat ze een strijder was. Geen tijd om onzeker te zijn, zei een stem in haar hoofd.
__
Vallen ze er dan niet van af .XDD

Alexis helde naar voren om haar een koek te geven. "Let op, ze zijn erg hard " waarschuwde ze haar. Dit waren koeken die voor een lange reis geschikt waren, koeken die waren gebakken om energie te geven en de honger te stoppen. Niet omdat ze lekker waren, gelukkig zat er in deze wel honing verwerkt dus waren ze niet helemaal smakeloos. "Jij 1 Aria?" ze keek haar even vragend aan omdat ze geen antwoord had gegeven. "En iemand anders misschien?"

Aria schrok een beetje van de vraag van Alexis maar liet dat niet zien. ´´Nee dank je , ik hoef niets´´ zei Aria belefeed tegen Alexis. Haar glimlach sierde haar gezicht maar uiteindelijk was het nooit oprecht de glimlach. Eigenlijk kende Aria het woord op recht niet. Ze keek daarna weer naar voren. De zon stond al wat lager dan toen ze waren vertrokken.

Ook Miyuki boog voorover en pakte de koek vast. Het maakte niet uit of dat die hard of zacht was, ze had honger en dat was eten. Aan een kant knabbelde ze stukjes eraf en keek naar voren. Tranen kwamen in haar ogen van de snelheid. Met haar vinger pinkte ze hem weg en keek naar de mensen die er waren.

"oké dan" zei ze toen er ook verder niemand meer antwoordde. Ze pakte haar rugtas weer en stopte de overige koeken terug nadat ze wel nog een koek voor zichzelf eruit haalde. Zelf had ze wel honger en was ze blij dat ze deze mee had genomen. Voorzichtig knabbelde ze wat aan de rand van de koek om haar tanden niet te breken.
Om hen heen werd het ondertussen schemerig, het ging snel en een woestijn. Alexis bedacht met tegenzin dat ze de nacht waarschijnlijk in de woestijn moesten door gaan brengen.

Langzaam werd het echt donkerder en een stuk kouder. Ze keek om naar de rest en riep ´´we kunnen het best een kamp nu gaan maken´´. Zelf had ze geen last dat het dalijk waarscheinlijk een stuk kouder werd door haar krachten. Maar Toxic wel dus wou ze het liefst gaan dalen en wat vuur maken. Ze keek de rest aan of hun er mee eens waren.