Het rijk van de schorpioen - De zwarte markt.

Max begon nog harder te lachen. Raiden ademde diep in. Hij had ook niet echt aan de rest vertelt waar hij vroeger had gewoont. ´´Ik ben hier opgegroeid dus voo mij geld dat niet. Trouwens Mars loopt mee´´ zei Raiden. Achter de kraampje klonk een instemmende gegrom. Raiden ging weer recht staan omdat hij wou laten zien dat hij Bailey niet als een klein kind zag.

Bailey keek even geirriteerd naar Max en daarna weer naar Raiden. 'O, dat wist ik niet.' Zei ze en keek even naar het geluid van Mars. 'Maar Kirara is ook altijd bij mij in de buurt. Dus ik loop echt geen gevaar Raiden.' Zei ze tegen hem en een kleine glimlach verscheen weer op haar gezicht.

Raiden zuchte even om de eigenwijsheid van zijn zusje. Maar uiteindelijk bedacht hij dat ze het zelf wel aan kon. ´´Oke , mar zal ik je eerst dan even de buurt laten zien´´ zei Raiden weer met een glimlach. Raiden wist hier de weg op zijn duimpje zelfs beter dan de weg in hun tuin bij het grote landhuis. Heel even keek Raiden naar Max. ´´Dan praten we latr wel verder´´ zei Raiden tegen Max. Max knikte een beetje teleurgesteld.

Bailey glimlachte en knikte. 'Dat lijkt me leuk.' Zei ze en trok haar vestje wat beter dicht. Gelukkig kon ze het goed vinden met Raiden, dus dat zou geen probleem worden. Bailey zette alvast een stap, ookal wist ze niet welke kant Raiden op wou gaan. Ze had jammer genoeg geen telekinese.

Raiden glimlachte terwijl hij met Bailey verder liep. Sommige mensen onderweg begroette Raiden. Natuurlijk begroette Raiden ze allemaal terug. ´´Er is hier nie veel moois te zien ´´ waarschuwde Raiden tegen Bailey. Terwijl hij tussen een van de kraapmjes liep. Hierdoor kwam hij achter de kraapjes terecht. Mars kwam meteen aan lopen omdat die al wist waar ze heen gingen.

Bailey liep naast Raiden tussen de kraampjes door. 'Dat maakt niet uit.' Zei ze zachtjes en keek af en toe naar een kraampje. Ze keek op naar Mars en glimlachte. 'He, Mars.' Begroette ze de sneeuwtijger van haar halfbroer. Ze had Mars altijd erg mooi gevonden.

Mars liep blij naar Bailey en gleed net ls een poesje met zijn kop over Bailey haar been terwijl hij spinde. Raiden liep ondertussen al door naar een soort kleine straat met kleine huisjes. Hier begon je de stank al te ruiken die hier rond hing. De kraampjes hadden atijd geurdingetjes hangen om die geur weg te doen. ´´Kom´´ zei Raiden glimlachend terwil hij verder liep.

Bailey keek naar Mars en aaide hem even terwijl ze verder liep achter Raiden aan. Ze snoof even en trok haar neus even op. Het rook niet wat je noemde, aangenaam. 'Ben jij hier opgegroeit?' Vroeg ze zachtjes en keek rond.

Raiden knikte even kort terwijl hij nog steeds glimlachde. Hij was de stank gewend dus zo erg vond hij het niet meer. Toen ze endelijk bij een vervallen huis aan kwamen. De spinnenwebben kon je overal zien en een raam was afgeplakt. Raiden pakte de sleutel uit zijn zak en deed de deur open. Waardoor meteen al het stof omhoog schoot.

Bailey liep langzaam achter hem aan en keek naar het huis waarvan Raiden de voordeur opendeed. Ze opende haar mond om iets te vragen, maar klapte hem weer dicht zonder iets te vragen. Ze keek even naar het huis en liep toen achter Raiden aan het huis in.

Raiden liep naar een houten bank waar een kleed op lag. Hij schudde het kleed even uit. ´´Je kan hier gaan zitten´´ zei Raiden om niet al te onbeleefd tegen zijn zusje te zijn. Zelf wou hij nog een paar spullen van vroeger mee naar zijn nieuwe huis nemen. Hij deed een grote kist open en pakte daar wat mesen uit. Die stopte hij in zijn zak.

Bailey knikte even als bedankje en ging zitten terwijl ze het huis doorkeek. 'Woonde je hier?' Vroeg ze toen toch maar en keek hem met een kleine glimlach aan. Bailey zelf had met haar tweelingzusjes toch het meeste van haar leven doorgebracht in het huis in het rijk van weegschaal. Ze vond het leuk dat haar broers en zussen over het algemeen ergens anders vandaan kwamen en allemaal hun eigen verleden hadden.

Raiden knikte terwijl hij ergens vandaan wat oud water tevoorschijn haalde. Met zijn krachten maakte hij het schoon en deed het in eenglas die hij ook even schoon had gemaakt. Hij was als laatste in het huis vol met kinderen gekomen. Hij voelde zich daarom iets minder bij de familie horen. Ook misschien omdat hij zijn vader haatte. Rustig liep hij naar Bailey toe en gaf haar het glas.

Bailey nam het glas aan en keek even naar het water erin. Haar handen klemde zich hard rond het glas en ze nam een klein slokje waarna ze naar Raiden keek. Bailey had nooit zoveel van hem geweten, ook omdat ze nooit uit zichzelf met iemand ging praten. Maar nu wist ze toch weer iets meer van hem.

Raiden pakte een oude stoel en ging er op zitten. Hij keek naar Bailey met een glimlach. ´´Het is niet een al te fijne buurt hier. Maar als je er gewend aan bent is het niet zo erg meer´´ zei Raiden. Hij glimlachde even toen hij dacht aan al zijn vrienden. ´´Maar jij moet hier nog op passen´´ ei Raiden daarna streng.

Bailey wou er tegen in gaan maar knikte toen gehoorzaam. 'Ik snap het wel.' Zei ze zachtjes en keek naar het water in haar glas. Ze bewoog het langzaam heen en weer. 'Maar ik had gewoon geen zin in thuis.' Zei ze, ookal wist ze zelf dat het geen goede reden was.

Raiden snapte de reden goed. Hij kwam hier ook liever dan zijn nieuwe thuis. ´´Dat kan dat heb ik oak vaak. Maar de volgende keer moet je niet ergens heen gaan waar je de weg niet kent´´ zei Raiden. Hij haatte het wanneer hij zo bezorgd was. Maar nu had hij een familie dus hoorde dat erbij. ´´Maar hier mag je wel vaker komen´´ vervolgde hij met een glimlach.

Bailey glimlachte even een echte schattige glimlach en knikte. 'Kirara brengt me nu toch niet meer hierheen.' Zei ze en snoof. Kirara deed vaak alsof ze nog een klein kind was. Nu Kirara wist dat het hier gevaarlijk was zou ze hier niet meer komen.

Raiden lachte even om Kirara omdat wat hij net probeerde zij al veel sneller kon. Al kon Baiey ook niet verkomen zonder Kirara of een koets. ´´Dan ga je de volgende ker naar een veiliger omgeving als je van het landhuis weg wil´´ zei Raiden. Hij gebruikte bijna het woord thuis voor het grote landhuis. Hij wist niet waarom maar vond dat nooit nodi.

Bailey zuchtte en knikte. 'Zal ik doen.' Zei ze en zette haar half volle glas water op het tafeltje[ja, erstaat nu een tafeltje]. 'Ik houd niet zo van water.' Mompelde ze en haar wangen kleurde rood. Haar lippen vormde nu een streep terwijl ze eigenlijk wou glimlachen.

Raiden keek verbaast naar zijn halfzusje. Dat hij dat niet wist kwam hard aan maar zelf zei hij ook niet veel over zich zelf. ´´Sorry ik heb niets anders hier´´ zei Raiden. Soms kwam er wel een dronke bij die bier kapot sloeg. Natuurlijk liet Raiden dat niet zo maar verdwijn in de grond. Maa verder dronk hij altijd wel water.

Bailey glimlachte even kort. 'Dat geeft niet.' Zei ze en keek hem even aan. 'Dat kon jij niet weten.' Voegde ze eraan toe. Waarschijnlijk wisten alleen Kirara, Priscilla en misschien Loki over haar watervrees. Ze haatte het.

Raiden glimlachte naar Bailey. Het was duidelijk dat Bailey er niet van hield. Zo was er wel verschil in de familie omdat Raiden er wel van hield. Maar dat mocht Bailey zelf weten. Hi stond weer op en keek haar aan. ´´Zullen we verder gaan dan dit stoffig huisje´´ zei Raiden met een glimlach. Hij vond het zelf ok zo dus dat zei hij gewoon.

Bailey glimlachte en stond op, waarna ze haar rok afklopte. 'Ja, dat is goed.' Zei ze en slingerde haar tas weer om haar schouder. Ze liep naar de deur van het huisje en wachtte op Raiden voordat ze naar buiten ging, anders zou het nog welleens onbeleeft kunnen zijn.

Raiden stond op en liep het huis uit. Mars liep zoals altijd trouw achter hem aan. Raiden wist niet echt goed wat hij Bailey wou laten zien maar hier was het deprimerend. Als hij te lang in dat huis zou blijven dan was de kans groot dat hij daar weer ging wonen. Hij glimlachte naar Bailey. Zij zou nooit de echte Raiden zien, omdat Raiden zijn zusje mocht net als de rest van zijn half broers en zussen.