Het rijk van de schorpioen - De zwarte markt.

Kort trok ze haar wenkbrauw op naar het meisje en liep toen verder de andere kant uit. Ze wilde met iets nieuws terugkomen , nu ze er terug was. Een behoorlijk dikke man liep te schreeuwen dat zijn wapens het beste van het beste waren. Het zou waarschijnlijk niet waar zijn maar toch liep ze naar het kraampje, kijken kon toch niet fout zijn.

Relara liep rustig over de markt. Ze voelde dat Beam, haar marter, onrustig werd en begon te wriemelen in haar kraag. Ze deed even alsof ze in haar nek krabde en kalmeerde ondertussen het diertje. Haar draak bevond zich ergens hoog boven de wolken, ze had geen zin om als iemand met magie herkend te worden. Ze wierp korte blikken op de kraampjes om haar heen. Overal troep, vooral veel messen die waarschijnlijk na de derde steek al uit elkaar zouden vallen. Ze zuchtte en vroeg zich af waarom ze hier eingelijk was.

Cyene liep tussen de kraampjes door en keek even naar boven waar Cherr met haar mee vloog. Ze keek naar de troep die verkocht werd en vroeg zich af hoe iemand het ooit kon kopen. Ze liep naar een kraampje waar erg mooie pijlen werden verkocht. "Hoeveel wilt u voor deze?" vroeg ze aan de man achter de kraam en ze wees naar de pijlen. "200 goudstukken" zei de man en Cyene haar mond viel open. Hoe durfde hij daar zo'n prijs voor te vragen. Ze bleef naar de pijlen kijken. "180 voor jou" zei de man die haar blik had opgemerkt. Cyene schudde haar hoofd en noemde een andere prijs en even later was ze druk met de man aan het onderhandelen over de prijs.

Relara zag een meisje onderhandelen over de prijs van een aantal pijlen. Ze zag er erg aardig uit en ze besloot haar te helpen. "Meneer," zei ze met haar meest hooghartige toon tegen de verkoper."Hoe durft u zo'n hoge prijs te vragen voor deze troep?" De verkoper was erg geschrokken van Relara. Relara keek de verkoper nogseeds hooghartig aan. "Ik wil, nee ik eis, dat u deze pijlen aan dit meisje meegeeft voor 5 goudstukken, als u dat doet, zal ik er over nadenken u niet aan te geven voor heling bij de autoriteiten." Ze had geen flauw idee of de pijlen echt gestolen waren, maar ze wist bijna zeker van wel, en dit was een goede gok.

Cyene zuchtte even. Het bedrag was nu wel omlaag gegaan maar nog steeds was het een veel te hoge prijs voor zulke pijlen, ook al waren ze nog zo mooi. Ze keek op naar het meisje naast zich. Ze zag er apart uit, anders dan de rest, dat mocht ze wel. Er verscheen een grijns op Cyene haar gezicht toen ze de verkoper zijn gezicht zag wanneer Relara wat over de prijs zei. De verkoper mopperde eerst wat maar stemde daarna in. Cyene gaf hem de 5 goudstukken en pakte de pijlen van hem aan. Ze schonk een dankbare blik naar het meisje naast zich.

Relara keek terug naar het meisje dat ze net had geholpen. "Hooghartig doen en ze beschuldigen van heling werkt altijd." Zei ze zo zacht dat de verkoper het niet kon horen. "Je moet maar net weten wat je moet zeggen. Ik ben Relara." Stelde ze zich voor en ze stak haar hand uit om het meisje te begroeten.

Cyene draaide zich naar het meisje wat haar had geholpen. Zij had dus meer ervaring dan haar met zulke verkopers. "Bedankt voor de tip" zei ze tegen haar. "Ik heet Cyene" stelde Cyene zichzelf voor en ze pakte het meisje haar hand aan en schudde hem.

Katniss schudde de hand van het meisje en trok haar hand weer terug. Ze schrok toen ze merkte dat haar Beam zijn kopje zo in haar nek had gelegd, dat het meisje hem kon zien. Ze schrok. "Je bent toch niet bang voor knaagdieren hè?" vroeg ze. Als het meisje begon te gillen zou ze opvallen en ze hield niet van teveel aandacht.

Cyene deed haar hand in een van de zakken van haar broek. Dit deed ze wel vaker, gewoon omdat ze haar handen dan ergens kon laten. Nieuwsgierig keek Cyene naar Beam. "Nee, tuurlijk niet" zei Cyene wat verbaasd over de vraag, ze kon zich niet voorstellen dat iemand bang kon worden van zo'n beestje. "Wat een lief dier" zei Cyene en ze glimlachde even.

"Gelukkig, veel mensen denken dat het een rat is, wat het dus niet is, en beginnen dan te gillen."Zei Relara. "En dat vind ik gewoon een ontzettend vervelend geluid, en Beam kan er ook niet tegen." Beam was blij met het compliment en maakte een heel zacht spingeluidje. Relara hoestte even, om het geluid te maskeren. En keek toen weer naar Cyene.

"mag ik hem proberen?" vroeg Tenshi aan de verkopen van een prachtige blauwe vuur-kruisboog. de man knikte. Tenshi maakte met moeite een vuurbal, legde dieop de boog en schoot de bal naar de zon, hij kwamniet al te ver maar verder als normaal, Tenshi was tevreden en vroeg naar de prijs.De man Smakte metzijn lippen"vijftig goudstukken jongedame" Tenshi had er 45 voor over en vroeg "ah kom op meneer 40?" "nou vooruit... 45.." tevreden teldeTenshi de goudstukken neer en hing de boog aan haar pijlen koker.

Cyene knikte. Ze begreep wat Relara bedoelde. Zelfs voor een rat zou zij niet schrikken maar dat zei ze maar niet. "Ik haat het ook als mensen gillen, zo overdreven" vond Cyene. "Waar kom jij eigenlijk vandaan?" vroeg ze uit interesse.

Relara vloekte in zichzelf. Ze wist dat deze vraag ooit zou komen. Ze mocht er niet achterkomen dat ze een 13e rijker was, want dat zou zeker uitlopen op een gevecht, en daar had ze al helemaal even geen zin in. Ze had het meisje nooit aan moeten spreken, maar nu moest ze iets verzinnen. "Ik woon in het rijk van de boogschutter." Zei ze tegen het meisje, ze wist dat de mensen die daar woonden ook vuurmagie hadden. "Waar kom jij vandaan?"

Cyene keek verbaasd op en fronste haar wenkbrauwen. Ze had het meisje nooit voor een van de boogschutter bewoners aangezien. En ze leek haar aardig dus deed ze haar gezicht snel weer in zijn normale plooi en glimlachte ze even. "Wat toevallig, daar kom ik ook vandaan" zei ze en ze keek even naar boven waar Cherr wat rondjes vloog.

"Ik heb er een huisje ergens buiten de stad." Zei Relara, wat waar was, ze had toch maar besloten om een huis te kopen ergens in de 12 rijken en had boogschutter gekozen. "Het is een mooi huisje, en het is er lekker rustig." Zei ze met een glimlach. Ze keek het meisje aan en speurde naar tekenen van achterdocht. Ze vond ze niet maar bleef op haar hoede.

Cyene knikte. Ze geloofde het meisje op zich wel, maar ze twijfelde of ze echt de waarheid sprak. "Aha, wat leuk" zei Cyene en ze liet even een glimlach op haar gezicht verschijnen. "Ik woon al mijn hele leven in het rijk van de boogschutter" zei Cyene om maar wat te zeggen.

"Ja, het is een mooi rijk." Zei Relara. Ze keek rustig even naar de sierraden die op een van de kraampjes lagen, en ze zag een amulet liggen. Ze pakte hem op. Op het moment dat ze het ding aanraakte begon de dikke zweterige verkoopster hem meteen aan te prijzen als het beste beschermmiddel tegen draken. Relara keek de vrouw even koud aan, waarna deze meteen stopte met haar verhaal. Ze bekeek het amulet goed, en zag dat er een draak op stond, die precies leek op de hare.

Cyene knikte en keek naar het amulet waar Relara ook naar keek. Het zag eruit als een mooi ding. Cyene rolde even met haar ogen naar de verkoopster. Die had zeker weer allemaal mooie praatjes om van het ding af te komen. Cyene haar ogen gingen over het sierraden kraampje en keken een beetje rond.

Relara keek nog beter naar het amulet en zag dat de draak uit maansteen gesneden was. Ze besloot hem te kopen. Ze keek de verkoopster hooghartig aan, met een blik alsof ze beter was dan zij. Niet dat ze dit was, maar je moet weten hoe je af moet dingen. "Hoeveel?" Vroeg ze koel aan de verkoopster. "10 gouden munten." Zei de verkoopster. Relara gaf haar het geld. Zelf had ze zelfs een duurdere prijs in haar gedachten. Ze knoopte het amulet om haar nek.

Cyene keek even toe hoe Relara aan het onderhandelen was. Zo deed ze dat dus dacht ze en ze liet haar vingers even over een paar sieraden gaan. Ze liet ze snel los toen ze zag dat de verkoopster naar haar keek. "Dat amulet is mooi" zei Cyene en ze keek er even naar.

Saphira liep in de drukte, en keek naar de gezellige kraampjes. Ze moest weer eens inkopen doen, en was daarom even hierheen gegaan. Haar draak stond op een afgesproken plek te wachten, en Saphira had hem beloofd over een uur terug te zijn. Ze zag een koopman schreeuwen, dat de sinasappels deze week heel goedkoop zijn. Saphira grinnikte en liep naar een kraampje met groente.

Aurora liep met rustige passen langs de mensen. Hij bleek zich niet echt te schamen om anderen gewoon botweg opzij te duwen, en zei ook geen sorry. Zijn rode en gouden ogen keken rond naar de kraampjes waar ze allerlei dingen verkochten en walgde toen hij noten zag. Hij haatte noten. Comet, kun je me komen ophalen? Ik stik bijna tussen deze mensen. zei hij in de gedachten van zijn rode draak, en duwde zich geirriteerd langs een dikke man die maar in de weg stond.

Saphira kocht wat wortels en wat sla en liep daarna door naar het kraampje met de messen en andere wapens. Ze had een nieuw mes nodig, een zagovito-mes. Deze was vlijmscherp, en kon ze gebruiken bij gevechten. Ze zag hem al liggen, en ze vroeg hoe veel hij kostte. De man achter het kraampje zei; 'Voor jou 15 eurootjes schat' en hij knipoogde. Saphira walgde van dit soort mensen, en ze had de neiging een mes in zijn keel te steken, vooral toen ze zag hoe hij naar haar lichaam keek. Het leek of ze zijn ogen in haar huid voelde, terwijl ze toch echt op minstens een meter afstand waren. Maar Saphira had het mes nodig, en ze kocht hem. Daarna liep ze snel weg. Ze liep zo snel, dat ze niet merkte dat er een jongen voor haar stond, en dus was het knal boem auw. Ze lagen beiden op de grond, de jongen met het oranje haar en zij. Saphira zei; 'Sorry, gaat het een beetje? Ik lette niet op.'

Scarlet liep wakend langs de kraampjes heen opzoek naar iets waar ze slijpmessen kon halen om haar pijlen te slijpen. Ze had wel een voorraadje van metalen pijlen en Tryonx pijlen. Maar had er nog een paar nodig, voor het geval dat. En het was ook erg handig om er mee te oefenen. Ze keek oplettend om zich heen terwijl ze zich een weg baande door de mensen. Ze haalde even een hand door haar haren.

Nozomi huppelde haast over de markt. Ze kreeg ook veel ogen daardoor naar haar toe. Waarschijnlijk zag ze er ook niet zo sterk uit. Dat was ook wel half zo vond Nozomi zelf. Ze keek met een glimlach rond. Ze had een nieuwe glasketting nodig om een beetje te vechten. Recht langs een wapenkraampje zat een juweliertje , die duidelijk te veel ging vragen. Geintreeseerd bleef Nozomi bij het kraampje staan.