Hyon- Rijk van de Tweeling

Lizzy knikte en toen hij weg wilde lopen pakte ze zijn hand. Ze trok hem naar zich toe en drukte een zoen vol op zijn mond. Ze glimalchte en drukte zich dicht tegen hem aan.

Pixis knuffelde stevig terug. Hij had nu echt medelijden met Eliza. Geen stem en in haar hoofd was het ook niet helemaal oké. Arm kind. Hij zou echt alles doen wat mogelijk was. Maar nu genoot hij even van het moment.

Elizabeh glimalchte ne keek hem recht aan. Haar ogen sprankelden hun gewoonlijke schoonheid. Ze gliamlchte en haar blonde vlechten herschikten zich terwjl ze haar hoofd bewoog. Ze had geen stem maar wist een andete manie rom te connuniceren, ze had deze gebaren een keer gezien. Ze wees nar zichzelf, kruisde toen haar armen voor har borst en wees toen naar hem. Gebaren taal voor k houd van jou. Ze vormde die woorden ook met haar lippen en gliomalchte.

"En ik houd van jou," zei Pixis. "Ik houd zielsveel van jou." Hij gaf haar een stevig knuffel en nog een zoen op haar mond. Daarna stond hij weer op, maar hield haar hand vast. Hij wilde weg, maar toch ook weer niet. Toch maakte hij aanstalten om weg te gaan.

Lizzy keek hem een beetje treurig aan maar hield hem tegen, ze ging op het bed zitten en keek naar hem. Ze glimalchte en keek hem aan met in het manlicht dat door het raam viel sprankelende ogen. Ze glimalchte en haar hazelnootbruine ogen keken hem recht aan.,

Pixis ging naast haar zitten. Hij sloeg een arm om haar heen. "Wat gaan we nu doen?" zei Pixis. "Ik bedoel als jij je stem niet meer terug krijgt. Wat moeten we dan?" Opeens begon hij de dingen heel somber in te zien. Hij dacht aan die stem, die mooie stem. Wat als die niet meer terug zou komen. Nu was hij het die in huilen uitbarstte.

Lizzy draaide zijn gezicht en keek hem recht aan -dan zien we wel weer, je moet een hindernis tegelijk nemen- vormde ze met haar lippen, duidelijk de klanken vormend. Ze hoopte dat hij een beetje kon liplezen. Ze gliamlchte naar hem. -Het is niet zo erg- vormde ze ten slotte,

"Nou, het is ongelooflijk erg," zei Pixis. Hij zat nog steeds te huilen. "Jij bent ziek en ik neem het zorgen op me en soms trek ik het even niet meer. Ookal is het nog niet zo lang, ik ben uitgeput. En nu kan je niet eens meer praten! En straks kan je dat misschien wel helemaal nooit meer." Hij viel snikkend op bed en draaide zijn hoofd weg. Hij was doodop.

Lizzy sloeg haar armen om hem heen en gaf hem een troostende knuffel. Ze neuride een liedje dat will haar ooit een keer had geleerd. ze wreef over zijn rug. ze stapte van het bed af en liep er om heen en keek hem aan. Ze ging naast hem zitten en gaf hem onhandig nog een knuffel. Dit was het eerst in haar leven dat ZIJ een ander trooste. Het was altijd zo geweest dat anderen haar troosten.

Pixis vond het fijn dat Elizabeth hem probeerde te troosten. Hij kwam alweer een beetje bij. Nog nasnikkend zei hij: "Dank je, dat had ik even nodig. Maar misschien moeten we maar eens gaan slapen. Jij omdat, tja je weet wel. En ik ben gewoon dood moe. Hij stond op en liep de kamer uit.

Lizzy knikte. Ze rolde zich op onder de deken en sloot haar ogen. Ze probeerde alles om haar heen te vergeten en doezelde een beetje weg. Ze dacht na over Will, har hersens vonen deze stilte een mooi moment voor een in memoriam. Een eenzame traan tolde uit haar dichtgeknepen ooghoek en viel met een plofje op het matras. Langzaam viel ze in slaap, de tijd die ze daarvoor nodig had rolde en tweede, en derde en nog wel meer tranen uit haar ogen.

******* (scheldwoord) ik zoek mijn favo liedje uit layton weer eens op, ju moet ik bijna weer janken (net als veel mede youtubers heb ik indrdaad gehuild om het einde van prof. layton en de doos van pandora), DAT EINDE WAS FUCKING ZIELUG

Pixis plofte neer op de bank. Binnen een minuut was hij weg. Hij droomde over Eliza, zonder stem. Het was een vreselijke nachtmerrie. En omdat hij niet wakker werd, moest hij de rest van de droom ook aan zien. Aan het eind werd Eliza opgegeten door reusachtige wespen, die aangevoerd werden door een oud klasgenote van Pixis.

Pixis schreef:

Pixis plofte neer op de bank. Binnen een minuut was hij weg. Hij droomde over Eliza, zonder stem. Het was een vreselijke nachtmerrie. En omdat hij niet wakker werd, moest hij de rest van de droom ook aan zien. Aan het eind werd Eliza opgegeten door reusachtige wespen, die aangevoerd werden door een oud klasgenote van Pixis.

ok, ik moet nu dus niet meer bijna huilen, nu moet ik lachen XD

Lizzy opende haar ogen van het zonlicht dat haar huid verwarmde. Ze liep de woonkamer in en gaf Pixis een kus op zijn wang. ondanks dat het nog maar net licht was buiten en nog ijskoud liep ze in haar pyama naar buiten. Ze ging op haar ligstoel zitten en keek naar de rollende wolken in de lucht. zo bleef ze zwijgend zitten, niet een controlerend of haar stm het al weer deed. In gedachten was ze i haar herinneringen. als kind vrolijk rondrennend et jane en will in het bos.

Pixis werd wakker van de kus op zijn wang. Voordat hij iets kon zeggen, was Eliza al naar buiten gelopen. Hij liep slaapdronken achter haar aan. Hij was meteen klaarwakker toen hij in de koude buitenlucht stond. "Eliza, om naar binnen, anders vat je nog kou,' zei hij bezorgd. Dat kon ze er nu ook niet meer bij hebben. Hij keek op de klok. Het was half zeven. Dat was wel erg vroeg. "Het best akn je ook nog even proberen te slapen."

de vlammetjes dansden over lizzys huid "Laat haar maar even, ze heeft het even nodig denk ik om even emt haar gedachten aleen te zijn, en ze vat heus niet kou met al ht vuur dat ze kan oproeppen" zei rima in bomentaal. Lizzy gliamlchte vaagjes naar Pixis ten teken dat ze doorhad dat hij er was "Laat me maar" zei ze dromerig terwijlz e zich op haar zij rolde. Ze staarde voor zich uit met har blik op oneindig. Rima gliamlchte "Dit hoeft geen bui te zijn, zo was ze soms al voor will, nu ja, dood ging" er trok een rilling door lizzy bij die woordn, maar ze vertrok verder geen spier. Rima glimalchte, ze rekte zich uit en liet haar voeten langzaam loswortelen en haalde haar vvoeten uit het ijskoude bedouwde gras. Ze gliamlchte naar Pixis "Ze heeft even rust en tijd nodig om van alls en nog wat te verwwerken, je weet hoe gevoelig ze soms is."

"Oké, dat snap ik," zei Pixis. "Dan ga ik maar weer naar binnen, ik probeer nog even te slapen." Deze keer liep hij naar de slaapkamer en viel daar op bed. Hij viel weer meteen als een blok in slaap.

Even later werd hij wakker. Hij stond op, liep naar de badkamer, kleedde zich uit en stapte onder de douche. Meteen was hij klaarwakker en snapte weer waar hij was.

Lizzy bleef slaperig naar de wolkne kijken. In haar gedachten rende ze met rima tegen de bomen op met Jane en wlliam voor en achter haar. Daarna ging ze terug naar het laatste echte moment voor ze van haar vader praktisch binne werd opgesloten. Het zetten van de tatoos die ze alledrie hadden. ze ging met haar hand naar deplek op haar onderrug en glimalchte.

Toen Pixis klaar was met douchen, trok hij zijn jagertenue aan en liep naar de keuken. Hij dekte de tafel voor een normaal ontbijt en riep: "Eliza, we gaan eten." Daarna liep hij naar buiten om Ceyx eten te geven.

Lizzy leek wakker te schrikken en legde een hand op haar knorrende maag "
Goed idee" mompelde ze en ze liep nar binen. onbewust ging ze met haar hand weer naar de tatoo en glimalchte. Het was het ding waardoor ze zich altijd verbonden had gevoeld met will en jane.Met een gelukzalige glimalch ging ze aan tafel zitten.

Pixis liep ook weer naar binnen. Hij ging aan tafel zitten en smeerde een boterham met pindakaas. Hij keek naar Eliza. Na een paar happen vroeg hij: "Wat ben jij van plan te gaan doen? Als je straks zo'n beetje genoeg genezen bent."

Ze dahct even na "Ik ga misschien naar een bos en er een huisje bouwen" ze haalde haar schouders op "Maar ik zie dan wel weer" ze gliamlchte en nam een hap van haar brood. "Je moet een hindernistegelijk nemen, dus eerst herstellen en dan wel weer verder zien."

"Oké," zei Pixis. "Daar kijk je goed tegen aan." Hij smeerde nog een boterham en stopte hem snel naar binnen. "Wat zou jij vandaag willen doen?" vroeg hij. Zelf wist hij even niks en hij had geen zin om een hele dag thuis te zitten. Normaal ging hij op maandag het bos in, maar nu zo hij rekening hoeden met Eliza.

Ze gliamlchte "Ik weet niet, we kunnen naar het bos gaan, zwemmen is vandaag een beetje koud, je vertelde dat je de mensen in het dorp soms hielp, daar kan ik venetueel ook mee helpen." ze gliamlchte en dacht na "Hmm... verder kan ik niets bedenken."

"Op maandag ligt hier ook nog alles stil," legde Pixis uit. "Omdat ze zondag niks mogen, zien de mensen hier de maandag als een dag voor buiten activiteiten. Dus we hebben niks te helpen. Maar naar het bos gaan vind ik een goed idee." Hij stond op en begon de tafel af te ruimen. Hij maakte twee lunchpaketten. Eén voor hem zelf en één voor Eliza.

Lizzy knikte "Wat een voorspelbaar dorp zeg" mompelde ze "Heel anders dan thuis, daar was het edere dag van de week wel een markt, zoals gebruikelijk in het leeuwenrijk" mompelde ze erachteraan "Zeg Pixis, als we weer terug gaan, wil jij dan het dorp zien waar will woonde?" ze gliamlchte "Het is aan de rand van het landgoed van mijn ouders, altijd en iedere dag is er wel een markt, waarschijnlijk houden ze nu een oogstmarkt voor een dag of drie, maar de lappenmarkt of wapens kunnen nu ook aan de beurt zijn" ze gliamlchte "Vergeleken met de rust hier is dat een tegenpool" ze grijnsde.