Het rijk van de Vissen- Het Meertje

''Waacht wacht wacht'' zei Aria. Ze snapte iets niet in het verhaal. ''We weg gerend'' zei Aria nog een keer met de na druk op we. Aria had wel vaak tegen Cyene gevochten. Maar Riyomo samen werken met Cyene had ze nooit verwacht. ''Zjin jullie ssamen ontsnapt'' vroeg Aria nog steeds verbaast. Het antwoord leek logisch maar toch uit verbazzing stelde Aria het.

"Ja, ik dacht het vijandschap even weg. Ik wilde ontsnappen anders kwamen ze er misschien achter dat ik van het dertiende rijk was. Ik ben erg slecht in liegen.". Ook haar klonk het raar in de oren, zij die met een vijand samenwerkt. Tsja, als het voor de veiligheid van de missie ging.

Aria knikte begrijpend. Ze snapte wel waarom Riyomo dat deed. Zelf zou ze dat ook doen al had ze het niet verwacht van Riyomo. ''Nu is er tenminste niets uitgelekt'' zei Aria opgelucht. Ze konden best opgelucht zijn omdt het uiteindelijk goed was afgelopen. ''Alleen maar hopen dat ze geen jacht op je gaan maken'' zei Aria als grap.

''Zou best kunnen.'' zei ze nadenkend. Ze wist al wel zeker dat ze het hier niet bij gingen laten, netzoals.. Niet aan denken, dwong ze zichzelf. ''Tsja, ik vecht ervoor en als het gebeurt..Tsja, ze mogen me martelen maar informatie over jullie geef ik niet.'' zei ze plechtig. Dit alles meende ze ook echt, deze mensen ging ze niet verraden. Ze waren van haar rijk en hielpen mee op de schepper te helpen.

´´Geen zorgen ze zijn niet zo goed hier in martelen´´ zei Aria rustig. Zelf kon ze het wel maar deed het gewoon niet. Behalve als het een orde was maar dat kan gelukkig nu ook niet meer. ´´En ik heb het idee dat niemand echt gaat veraden. We zijn niet voor niets door de schepper uit gekozen voor deze missie´´ vervolgde Aria. Zelf geloofde ze nog maar weinig van dat verhaal over de schepper. Maar ze hield zich wel voor dat het haar rijk was en dat ze die niet ging verraden.

Tevreden lag Luci op haar rug. Tussen haar lippen stak een klein grassprietje uit. Ze keek naar boven, naar de wolken die langzaam voorbij trokken. Veel wolken waren er niet, de zon had ze allemaal weggedreven. Maar de wolken die er waren zorgde ervoor dat Luci af en toe een vrolijke lachbui kreeg. Ze zag van alles in de wolken, van Koffiekopjes, tot het achterwerk van Larissa die ergens in het water aan het dobberen lag.

Scarlet liep door het lage gras richting het meer. Haar ogen waren op haar blote voeten gerricht maar ze wist wel waar ze liep. Artemis vloog ergens laag in de lucht rond in een witte, bijna onzichtbare kleur en lette op haar, voor het geval van een eventuele aanval. Ze glimlachte om haar eigen gedachten, ze waren mooi, zonder enige oorlog. In haar gedachten was het gewoon positief ingestelt, blij, vredig. Gericht op de leuke belangrijke dingen in haar leven, even niet denkend aan de dertiende rijkers die elk moment kon opduiken.

"ohh wauw, dat is en apparte wolk" riep Luci uit toen Artemis overvloog. Het was inderdaad een aparte wolk, hij ging veel sneller en leek een stuk dichterbij. En als je goed keek leek het net een draak. Maar wel een moeilijk zichtbare draak. "Larissa, Larissa kijk eens omhoog!" riep ze enthousiast naar haar draak die in het water lag. Vragend keek ze even naar Luci voor ze omhoog keek.

Scarlet schrok op van haar gedachten die net voorbij Jason waren gevlogen[ghehe]. Ze keek richting het meertje en zag er een draak in zitten. Toen ze beter keek zag ze ook aan de rand van het meertje een redelijk klein meisje zitten. Ze vond iets leuk dat in de lucht was duw Scarlet keek even omhoog. Ze zag Artemis en glimlachte even. Ze wist niet dat Artemis zo dichtbij was geweest. Ze liep verder richting het meisje.

-
Larissa keek omhoog naar de wolk die Luci met haar enthousiasme aanwees. Ze keek naar de wolk die er inderdaad apart uitzag voor een wolk. Dat was ook wel een apparte wolk, gewoon omdat het geen wolk was. Als draak voelde ze natuurlijk aan wanneer er een andere draak in de buurt was. Eerst had ze het niet echt gemerkt, maar dat kwam omdat ze er niet opgelet had. Ze glimlachte weer naar Luci, maar besloot haar maar even in de waan te laten over de geweldige wolk die ze zag.

Scarlet glimlachte warm en liep naar het meisje toe. Ze ging vlak achter het meisje staan en keek ook omhoog naar Artemis. Artemis was waarschijnlijk van plan om te landen. 'Boe.' Mompelde Scarlet op hoge toon en grinnikte zachtjes. Artemis begon de landing in te zetten en grijnsde even haar scherpe tanden bloot. Ze kwam steeds dichterbij het gras, Scarlet was even bang dat Artemis verkeert zou landen.

XD nu probeer ik me voor te stellen hoe iemand boe op een hoge toon kan Mompelen :3 Ik stel het voor als een hik
-
Luci ging onvoorstelbaar snel recht op zitten. Niet omdat ze zo erg schrok van het meisje, nouja daar schrok ze ook wel van, maar ze schrok veel meer van de wolk die omlaag kwam zetten "De wereld stort in." bracht ze met grote geschrokken ogen uit. Maar als snel veranderde deze uitdrukking op haar gezicht in een grote brede glimlach "Wauw, draak, draak, draak" kirde ze naar het meisje.

XD ja, zo moet je het ook maar zien.
--

Scarlet glimlachte en keek even naar Artemis die na een seconde of 10 op het gras landde. Ze klapte haar vleugels in en veranderde haar kleur naar donkergroen. 'Hallo.' Zei ze op een beleefde, maar ook droge toon. 'Hé, Artemis.' Zei Scarlet en keek naar het meisje. 'Sorry als Artemis je liet schrikken of zoiets.' Zei ze en glimlachte even stralend naar haar.

"Ohhhh" zei Luci nu weer bewonderend toen Artemis naar groen kleurde. "Moet je zien hoe mooi!" riep ze naar Larissa die ondertussen langzaam het water uitliep, met gespreiden vleugels om ze te laten drogen. "Hallo" zei Luci vrolijk tegen de draak en het meisje "Is niet erg hoor, ze is heel mooi." zei ze met ongespeelde eerlijkheid. Haar ogen begonnen ook te stralen toen ze Scarlets glimlach zag.

Artemis keek naar het meisje. 'Dank je wel.' Zei ze in vaag mensengebrabbel. Scarlet glimlachte en boog even naar het meisje toe. 'Artemis bedankt je.' Vertelde ze en ging overeind staan. 'Wat is je naam?' Vroeg ze en ging naast het meisje zitten. Het meisje was klein, zelfs haar draak was klein, maar het was een leuk gezicht. Artemis liep richting de twee meisjes en de draak.

Een zo mogelijke nog grotere glimlach verscheen op het gezicht van Luci, een andere draak had wat tegen haar gezegd. Iets wat eigenlijk nooit gebeurde. Larissa was altijd degene die tegen haar praatte, als een soort oppas lette ze op haar. "Ik heet Luci" zei ze op schattige toon terwijl ze met haar vinger een krul in haar haar draaide "En wat is jouw naam?" vroeg ze terwijl Larissa nieuwsgierig naar Artemis liep.

Scarlet glimlachte en keek naar Luci. 'Ik ben Scarlet en dat is Artemis.' Zei ze en gebaarde naar Artemis die nu met een schuin hoofd naar Larissa keek. Artemis was een stuk groter dan Larissa, maar dat was juist het leuke. Artemis vond het er wel leuk uitzien. Scarlet glimlachte. 'Aangenaam.' Zei ze nog even en keek naar de twee draken.

Saphira zag dat het inmiddels drukker was geworden bij het meertje. Ze had lang gesparteld en gedoken, maar nu ging ze er toch maar uit, met tegenzin. Maarja, ze moest zometeen weer terug naar haar hutje, waar haar draak op haar zat te wachten. Ze stapte het water uit en liep naar haar handdoek toe, toen ze opeens een paar bekende gezichten zag. Charlie en Scarlet, die had ze al een tijd niet gezien! Helaas waren ze allebei in gesprek. Saphira vouwde haar handdoek om zich heen en pakte haar spullen.

Vermoeid plofte Luthien neer voor het meertje, trok zijn zwarte jas uit en gooide zijn hoed af. Hij was doodop van het lange reizen. Hij trok zijn handschoenen uit en stak zijn handen in het koele water. Het voelde heerlijk aan op zijn vermoeide handen. Hij maakte een kommetje van zijn handen en gooide het verfrissende water in zijn gezicht, maar het was niet genoeg en hij stak zijn hele hoofd in het water. Hij kwam weer boven met zijn hoofd. Het water drupte van zijn plukken haar af, en zijn haar plakte aan zijn gezicht. Hij veegde het haar uit zijn gezicht en liet zichzelf op het gras vallen met een diepe zucht.

nieuw
-
Jason en Lou zweefde langzaam over het meer, het ging zo traag dat het leek alsof ze bijna stilhingen. Maar als je goed keek zag je dat ze steeds kleiner wordende rondjes aan het vliegen waren, net zo lang tot ze in het water tot stilstand kwamen.
Jason keek even omhoog naar de lucht en zag dat het l langzaam donker begon te worden, het werd schernerig. Dat was wel fijn omdat iedereen dan langzaam wegging. Op dit moment had Jason alleen maar een swemshort aan, zijn sixpack glom door het water waar hij langzaam doorheen borstcrawlde

Saphira zag iets wat eerst een klein stipje aan de hemel was, opeens landden in het water en zwemmen. Saphira zag zulke dingen altijd heel snel, ze was goed in kleine dingetjes opmerken. Ze keek naar de jongen die steeds dichterbij kwam. Zou dat Charlie zijn? dacht ze. Ze keek nog een goed, maar ze wist het niet zeker, hij leek er wel veel op. Hij was wel knap, net zoals Charlie, vond Saphira.

Lou bleef boven het water rondcirkelen. Eigenlijk had ze geen zin om te zwemmen, zoals Jason deed. Na even rondgecirkeld te hebben en geen potentieel gevaar te hebben gezien vloog ze naar een bosrijk gedeelte. Daar zou ze wel op Jason wachten. Jason had in zijn hoofd gehoord dat Lou even verderop op hem zou wachten en knikte onopvallend naar haar. Daarna dook hij onderwater en begon rustig verder te zwemmen richting de kant.

Saphira keek bewonderend naar de mooie jongen... Pfjoe, ze wilde dat zij zo knap was, als ze een jongen was, met zo'n sixpack. Toen dacht ze; Ik mag niet klagen, ik ben ook best knap. En opeens voelde ze zich weer een beetje beter. Ze keek nog steeds naar de jongen die steeds dichterbij kwam, maar nog steeds niet doorhad dat er iemand naar hem keek. Als hij aan de kant was, zou Saphira dan naar hem toe gaan...?

Jason had echt niet door dat er iemand naar hem keek. Hij was namelijk geconcentreerd bezig om kleine luchtbelletjes naar zijn mond te blijven sturen zodat hij geen tijd verloor door te hoeven ademhalen. Toch klom hij even later hijgend op de kant van het meer. Het water was niet heel warm, maar wel lekker verfrissend, iets wat hij wel nodig had. Gewoon om alert te blijven. lui ging hij op de kant liggen.

Saphira twijfelde niet langer, liep naar de jongen toe, die in het gras lag, en zei: 'Hoi, ik moet even iets tegen je zeggen; ehhh je hebt een ongelooflijk mooi lichaam!' bracht ze er blozend uit. 'Ik heb stiekem naar je zitten kijken en kan niet anders zeggen. Je zult nu wel denken; wat een raar mens, maar ik moest het even zeggen. Ik ben trouwens Saphira & jij?' vroeg ze met een glimlach.