Rijk van de Tweeling- Het bergmeer

Anthea staarde de jongen en het meisje aan. Ze leken niet echt in haar geïnteresseerd. Het meisje liep weg en probeerde te schaatsen, maar toen ze het ijs raakte viel ze gelijk op haar achterwerk. Anthea had moeite om haar lachen in te houden. De jongen naast haar liep op het meisje af, even leek het alsof hij luisterde naar wat het gras zei. Maar nee, dat is onmogelijk, praten met bomen állá maar met gras? Dat kon toch niet? Anthea volgde de jongen met haar blik, vergetend dat ze zo dichtbij stond...

Pixis werd een beetje ongerust van het meisje dat de hele tijd keek. "Heb ik wat van je aan?" Hij wilde niet bruut overkomen, maar waarschijnlijk gebeurde dat wel. Hij had het gevoel dat ze hem had bespied en had zien praten met de bomen en het gras. Daar hield hij niet van.

De jongen keer haar aan en sprak haar bruut aan. S-s-orry stotterde ze. Ze hield er niet van als mensen boos op haar werden, ze probeerde juist altijd aardig tegen iedereen te doen. Ze keek de jongen aan, maar wendde haar blik meteen af toen hij haar doordringend in de ogen keek. Het was niet mijn bedoeling om jullie lastig te vallen. Ik dacht alleen... Kom, laat ik me eens voorstellen.. Ik was eigenlijk een beetje vergeten dat ik hier was.. Oh mijn god, hoe kon ze zo dom klinken? Ze bloosde en zakte neer op het gras, ze had het verknald, ze kon beter weggaan... Haar ogen zochten de omgeving af, op zoek naar Kadeem.

Cara stond met behulp van Pixis weer op. Ze probeerde het weer en nu met de tips van Pixis. Het ging veel better maar het was nog wel wat lastig. Het hielp ook niet echt dat ze nog steeds het meisje in de gate probeerde te houden. Ze was niet zo goed in het tegelijkertijd gebruiken van haar krachten.

"Het gaat prima," zei Pixis. Hij was altijd blij als hij iemand kon helpen. Met een schuin oog hield hij het meisje in de gaten. Wat zou die van plan zijn, dacht hij. De minidraakjes dansten in een kring oom hen heen. Daarna schaatsten ze als een lang lint achter Cara aan.

Cara lachte om de reactie van Ghai ze keek een beetje verbaast want ze had altijd gedacht dat Cara een hekel had aan schaatsen maar dat was eigenlijk niet zo ze vond het leuk maar vond het gewoon lastig. Ze probeerde een piroëtte te draaien maar het wou niet zo goed lukken maar ze bleef wel staan. Toen schaatste ze weer verder en probeerde nu iets sneller te gaan dat ging aardig en ze ging nog iets sneller. Ze lachte breed omdat het haar was gelukt om te schaatsen.

Pixis ging naast haar schaatsen. Hij miste Eliza een beetje, zij hield van schaatsen, maar ze moest rust hebben. Hij liet weer een groen energiespoor achter en begon rondjes te draaien. De groene energie vloog alle kanten op en zorgde voor een schitterend spektakel. Toen Pixis moe werd, haalde hij zijn energie terug en begon op nieuw.

Cara stopte met schaatsen en keek naar het spectakel dat Pixis veroorzaakte. Het was prachtig om naar te kijken het leek haar vermoeiend omdat je telkens je energie even laat verliezen maar daar leek Pixis niet heel veel last van te hebben. Ghai keek ook naar het spectakel en ze ging een beetje in de lucht hangen om het beter te kunnen zien. Cara lachte en klapte omdat ze het zo knap vond.

Pixis stopte weer, maar hield er nu mee op. Hij moest zijn krachten sparen voor het vliegen van boom naar boom en vragen of hij een paar bladeren of noten mocht lenen. "Het spijt me," zei hij tegen Cara. "Maar ik moet gaan. Ik heb nog dingen te doen." De minidraakjes vormden zich weer tot één Ceyx en Pixis klom op zijn rug. "Doei," riep hij nog terwijl Ceyx wegvloog. In het bos bij Hyon zo hij noten en bladeren verzamelen voor Eliza.

'Doei nog veel succes!' zei ze tegen hem. Ghai kwam op haar af en keek haar aan met een schuin hoofd. 'Ja wij gaan ook.' zei ze lachend. 'Sorry maar ik kan niet zo lang in de kou blijven staan.' zei ze grinekkend. Ghai vond het jammer dat ze al weer weg moesten ze vond het een parijdijsje. 'We komen nog wel eens terug.' zei ze glimlachend. Maar dit alles kon niemand hebben gehoord want het ging via hun Telekines. Ze klom op Ghai en vloog omhoog.

Daar, tussen de rotsen, zag Anthea Kadeem. Ze wilde niet langer blijven bij dit meisje, ze mocht Anthea niet. Dat kon Anthea zien in haar aura. Telkens als ze naar elkaar keken veranderde de aura van het meisje in donkerdere kleuren. Anthea floot Kadeem, de diamanten in zijn hals glinsterden in het licht van de zon. Anthea klopte hem op de hals, keek het meisje verontschuldigend aan en stapte op Kadeems rug. Ze stegen op, weg van het bergmeer, weg van die geheimzinnige jongen en het meisje dat haar niet mocht.

Diego stapte voorzichtig met 1 voet het ijs op, om te kijken of het wel stevig genoeg was. Hij hoorde wat gekraak, maar dat hoorde meestal, dus hij waagde het er maar op. Hij schoof met zijn voeten over het ijs, wat voorzichtig, en wennend. Het snoof de frisse berglucht in, en schoof verder met zijn voeten.

Levi vloog op Lauren over de bergen. Ze landden op het ijs. Levi sprong van Lauren af. "Ik ben blij dat Chinese draken brengers van geluk zijn," zei Levi. "Anders was ik nu vast door het ijs gezakt." Hij moest lachen en ook Lauren lachte mee. De draak wandelde mak naar de rand van het meer. Levi probeerde het water van onder het ijs naar boven te halen. Het was best moeilijk, want hij zag het water niet.

Cara vloog met Ghai over het meertje heen. Ghai herkende de plek en ook Cara kende het nog. 'Land maar.' zei ze tegen Ghai. Ze had haar belooft dat ze nog een keer terug zouden gaan en dat wou ze nu eigenlijk wel. Ze zag dat er ook een jongen rond liep maar daar stoorde ze zich niet aan.

Na veel geweld lukte het Levi eindelijk om het water door het ijs te sturen. Maar doordat de tegenstand er niet meer was, viel hij achterover en het water vloog over hem heen, recht in het gezicht van het meisje en de draak die net geland waren. Nu zag Levi ze ook staan. Aan de kant van het meer kon Lauren zijn lachen nauwelijks inhouden. Levi krabbelde overeind. "O, ehm, sorry," zei hij verlegen.

Cara schrok van het ijskoude water dat ze in haar gezicht kreeg. 'Maakt niet uit maar het is wel koud.' zei Cara lachend. Ze was op dit moment niet uit haar goede humeur te krijgen en zag de lol er wel van in. Zelf had ze haar krachten ook wel eens niet onder controle waardoor het mis ging.

Levi stuurde het water uit haar kleren en van de draak. Hij spreide het uit over het ijs en het bevroor meteen. "Ik ben Levi," stelde hij zich voor. "En dat is Lauren." En hij wees op de twintig meter lange draak die nog steeds na lag te gniffelen. "En zoals je hebt gezien bn ik een watermeester."

'Oke ik ben Cara.' zei ze nog steeds lachend. 'En dat is Ghai.' zei ze terwijl ze naar Ghai wees. Ze was weer helemaal blij dat ze bij ijs was en Cara lachte zachtjes. 'Ik ben luchtmeester.' zei Cara er nog achter aan. Ze vond het wel zo aardig om dat ook te zeggen omdat hij het ook had gezegd of nou jaa had laten zien.

"Oké," zei Levi blij verrast. Hij stuurde een bal water uit zijn waterflessen en speelde er even mee. "Ik heb standaard tien waterflessen aan mijn broek," legde hij uit. "Lucht is overal maar ik heb vaak genoeg plekken dat er geen water is." Hij demonstreerde even zijn waterflessen. Hij stuurde tegelijk tien lange linten uit de flessen. Hij hoefde geen eens de doppen open te draaien. Nu was hij net een inktvis.

Cara keek lachend naar wat Levi liet zien. Zelf was ze blij dat er altijd lucht op haar heen was alleen was het op sommige plekken wel lastiger om te sturen zoals hier heel hoog in de lucht was het echtelijk te ijl om het te sturen en het dus zwaarder maar het kon wel.

Levi stuurde het water terug in de flesjes. "Als ik van te voren weet dat er een gevecht aankomt," zei Levi. "Dan heb ik ook nog een T-shirt met twintig flessen. En ze zijn altijd gevuld. Maar toch vind ik lucht handiger. Maar ja, ik kan het nu niet meer veranderen." Hij keek lachend naar Cara.

'Alleen wordt lucht soms ook moeilijk om te sturen zoals hier is het te ijl om goed te sturen en te diep onder de grond is het te dicht bij de kern dus dan is het ook lastig om te sturen. Maar het gaat meestal wel.' zei Cara nog steeds me teen glimlach.

"Tja," zei Levi. Hij vervormde de bal water in allerlei vormpjes en zoals gewoonlijk kwam hij uiteindelijk weer bij een mini-Lauren uit. Hij stuurde het waterdraakje naar de echte draak. Dat herrinnerde hem: "Wat voor draak heb jij?" vroeg hij nieuwsgierig.

Cara lachte lichtjes. 'Een ijsdraak dat is waarom ze het hier ook zo leuk vind.' zei Cara. 'En jij? Wat voor een draak heb jij?' vroeg ze nieuwschierig. Ze keek even naar Ghai die nu over het ijs heen rende. Ze seinde naar haar met haar telekinese dat ze niet te hard moest gaan want dan brak het ijs.

"Lauren is een groene Chinese draak van twintig meter lang," zei Levi, een beetje trots. Niet veel mensen hadden zo'n lange draak. "Maar mijn draak heeft niks te maken met water, hij is mijn heelmeester. Hij leert mij echt alles." Hij liet even zijn handen oranje opgloeien om te laten zien dat hij een heler was.