Rijk van de Tweeling- Het bergmeer

'Hallo.' zei ze tegen Pixis. Zelf zei ze express haar naam nog niet omdat ze nog niet wist of hij een dertiener was of niet. Snel keek ze zijn gedachtes door en kwam tot de conslusie dat hij een twaalfer was. 'Ik ben Cara.' zei ze daarom. Ze landen zachtjes op het ijs en gleed bijna uit.

Pixis greep haar beet om te voorkomen dat ze viel. "Als je slim bent, blijf je een beetje zweven," zei hij en hij tilde haar omhoog. "Anders zak je straks nog door het ijs." De mini draakjes draaiden om hen heen. Ceyx vond het fijn dat Rima hen een dag vrij had gegeven van het zorgen voor Elizabeth. Alles wat Rima en Pixis nog met elkaar bespraken, was in de Taal der Bomen.

Cara lachte. 'Dat is misschien wel slimmer ja.' zei ze. Ze ging een stukje boven het ijs zwefen en keek Pixis lachend aan. 'Dat is beter.' zei ze. Ghai was vrolijk aan het spelen op het ijs. Cara vond het altijd grappig om haar zo te zien ze was zo gelukkig als ze zo bezig was.

De mini wolkdraakjes schaatsten naar de grote draak. "Zoals je ziet is dat mijn draak," zei Pixis. "Alleen dan in de mini-verdeelde vorm." Toen hij dat zei, werd Ceyx even de normale grote wolkdraak die hij normaal was. Daarna veranderde hij weer in de mini's. Pixis begon weer te schaatsen. Hij was iemand die van rondjes schaatsen hield, gewoon voor de conditie.

Cara bleef op haar plek zweven en keek naar Pixis en hoe hij over het ijs gleed. Daarna keek ze naar de kleine draakjes van Pixis en naar Ghai. Ze had nog niet door dat er nog meer draken waren. Zachtjes lachte Cara.

Pixis schaatste rondjes alsof zijn leven ervan afhing. Achter hem schitterde een groen sterren spoor in de lucht. Hij had zichzelf geleerd zijn energie achter te laten. Later zou het toch wel weer terug komen. En nu gaf het een mooi effect. Uitgeput stopte hij naast Cara. Alle groene energie kwam weer naar hem toe en meteen was hij niet moe meer.

cara glimlachte. 'Zag er goed uit.' zei ze. Zelf kon ze niet zo goed schaatsen. Vroeger had ze het wel eens gedaan maar toen was ze telkens gevallen en er maar mee gestopt het proberen te leren. 'Ik vind het knap dat je zo snel kan schaatsen.' zei Cara vol bewondering.

"Jij kan even snel schaatsen," zei Pixis. "Ik heb jou zien luchtsturen en elke luchtmeester kan zo snel rennen, schaatsen, noem maar op. Dat is gewoon zo. We beheersen de wind en kunnen dat soort dingen met de snelheid van de wind. En je wordt er niet moe van." Hij keek naar haar. Ze zou het makkelijk kunnen, maar ze moest het wel proberen.

'Ik kan niet schaatsen, ik kan me wel snel voort bewegen maar ik val telkens als ik begin te schaatsen. Het is heel lachwekkend om te zien hoor maar ik heb geen zin in een blauwe kont.' zei ze lachend. Ze verwachte niet dat ze ooit nog ging schaatsen ze kon het vast wel maar om het te leren was teveel gevraagd ze moest al zoveel leren.

"Nou, dat is jammer," zei Pixis. "Maar je wilt het niet proberen." Hij wist al welk antwoord eraan zat te komen. Dat was dan jammer, want hij had zin om verder te schaatsen. Hij keek even naar de draakjes, die de grootste lol hadden. Hij moest Ceyx maar eens vragen om hem de drakentaal te leren, dan sprak hij alle talen.

'Ik wil het wel proberen maar ik wil niet voor aap staan.' zei Cara. Ze wou best leren schaatsen maar ze zou zich waarschijnlijk schaamen omdat ze telkens zou vallen ofzo iets. Pixis daar in tegen kon fantasties schaatsen daar mee vergeleken zou ze in het niet vallen.

"Nou, dat geeft niet," zei Pixis. Hij ging weer rondjes schaatsen, waarbij hij weer een beetje energie achterliet. Hij ging zo snel dat hij zijn energie weer inhaalde en nergens last van had. Het herinnerde hem aan een vraag. Hij schaatste terug naar Cara, terwijl de energie weer naar hem terugkeerde. "Wat is jou bijkracht eigenlijk?" vroeg hij nieuwsgierig. "Zoals je denk ik wel hebt gezien, is die van mij helen."

Cara twijfelde of ze het wel moest vertellen dat soort dingen hield ze liever voor zichzelf maar ze dacht dat het geen kwaad kon. 'Telekinese.' zei ze. Ze liet een ijskristal voor Pixis gezicht zweven en stuurde het toen weer naar de plek waar ze het had gevonden. Ze keek lachend naar Pixis.

"Oké," zei Pixis. "Ik heb nog nooit een telekinees ontmoet, maar jij kan dus raden wat ik denk?" En hij dacht aan ijs, heel veel ijs. Met een lach keek hij naar haar. De miniwolkjes kwamen aan gezweefd en keken naar het tweetal. Als één draak vlogen ze met zijn allen omhoog en vlogen alle kanten op in de lucht.

'Ik kan het gewoon zien. Eigenlijk hoor ik de hele dag iedereens gedachtes. Soms is het heel irritant hoor.' zei ze. Ze had wel door waar hij aan dacht maar ze zei er niets over. 'Meestal sluit ik het zoveel mogelijk buiten alleen is het in gevechten wel handig.' voegde ze er nog aan toe.

"Oké," zei Pixis weer. Als hij dit zo hoorde, was hij blij dat hij kon helen. Alleen kon je daar niet mee aanvallen, maar dat was ook niet nodig. "En waar kom je vandaan," vroeg hij. "Ik kom uit dit Rijk, het Rijk van de Tweeling.

'Ik ook ik kom hier alleen niet vaak meer. Ik ben eigenlijk al vanaf kleins af aan in het rijk van de Weegschaal.' zei Cara. Ze vond het nooit leuk om over dit te praten want mensen stelde altijd vragen waarom ze hier niet meer veel was enzo. Toch glimlachte ze ze was nog nooit gepakt door haar neef of vader ze hadden haar wel dikwijls gevonden maar ze was altijd te slim geweest.

Anthea zweefde door de lucht. Kadeem daalde en vloog dan pijlsnel omhoog, ze genoot van het gevoel van vrijheid, het gevoel dat niks haar kon deren. Ze vlogen nu al een hele tijd, Anthea had behoefde gehad aan rust. Nu merkte ze echter dat Kadeem moe begon te worden, ze begon de grond af te speuren naar een geschikte landingsplaats. Haar oog viel op een klein bergmeer, ze spoorde Kadeem aan, die begon aan een duikvlucht. Een paar tellen later raakte hij de grond, Anthea haalde diep adem, de frisse en kille lucht brandde in haar keel. Toen stapte ze soepel van Kadeems rug af. Ze keek rond... Daar, aan de andere kant van het meer, waren een meisje en een jongen in gesprek. Anthea hoopte dat ze Kadeem niet hadden gezien, snel maakte ze een knikje met haar hoofd; hij moest zich verstoppen. Ze zonk neer bij de waterkant en keek naar de lucht, al snel raakte ze in gedachten verzonken...

"Oké," het werd een soort stopwoordje. Pixis besloot er niet verder op door te vragen. "Ik moet even naar dat bos daar," zei hij en wees naar de bomen. "Ik heb een aantal vragen voor de bomen. "Ja, ik spreek de Taal der Bomen." Hij schaatste weg naar het bos. Hij liep naar de eeste de beste den en begon : Gegroet, ik ben Param- Klebo." Daarna begon hij aan het gebruikelijke bomenpraatje over het weer. De den, Albomellia- Dramti, was vereerd aangesproken te worden door een mens. Ze hielp daarom ook maar wat graag met het probleem van Eliza: "Neem een paare bladeren van een eik, een paar dennennaalden en heel veel noten, meng ze door elkaar met water, tot je een soort van papje krijgt. Laat dit opdrinken door de persoon met de kwaal. Er is geen kans van mislukking." "Danku," zei Pixis en hij sloot op een boomwaardige manier af.

Opeens hoorde Anthea geritsel, de jongen liep naar het bos achter haar. Zo te zien had hij haar niet opgemerkt, Anthea besloot hem te volgen; ze was benieuwd naar wat hij van plan was, naar waarom hij het meisje zomaar achterliet. Ze besloot haar krachten te gebruiken en zweefde achter hem aan. Telkens als het leek alsof hij achterom wou kijken, verstopte ze zich achter een boom. Op een gegeven moment stopte de jongen, Anthea sloop zo dichtbij mogelijk, want het leek alsof hij sprak. Alleen de taal, die was onverstaanbaar... Wacht eens... Het leek wel alsof hij het tegen de boom had... Aandachtig luisterde ze, ze probeerde uit allemacht om iets van het gesprek tussen boom en mens op te vangen. Toen draaide de jongen zich om, hij was uitgesproken, jammer... De jongen verliet het bos en na 2 minuten besloot Anthea dat ook te doen. Ze keek naar het water, het was bedekt met een klein laagje ijs, ze had al zo lang niet meer geschaatst... Maar nee, dat zou te veel opvallen, of niet? Ze besloot het er op te wagen. Ze zweefde over het ijs, als een snelle ijsdanseres, ze maakte een pirouette en genoot van de wind in haar haren. Oh, wat had ze dit gemist.

Cara keek Pixis een beetje vreemd aan. Wie praat er nou met bomen? vroeg ze zich af. Maar ze zei er niets over, iedere gek zijn gebrek zei haar moeder altijd. Toen bespeurde Cara een andere gedachten dan die van Pixis of haar. Er was nog iemand bij het meertje. Snel keek ze rond ze zag een meisje op het ijs ze schaatste prachtig. Toch bleef ze op haar hoede en Ghai had het ook door maar speelde gewoon door. Ze keek naar het meisje en vroeg zich af wie het was snel doorzocht ze haar gedachtes en sloot het toen weer af.

Pixis keek naar het meisje dat nu was aan het schaatsen was. Zelf schaatste hij terug naar Cara. "Je vond het toch niet vreemd, of wel?" hij glimlachte naar haar. "Een vriendin van mij is ziek en de bomen zijn vaak de enige die kunnen helpen." Hij haalde een paar dennennaalden uit zijn zak en liep ermee naar één van de minidraakjes. Hij stopte het in de zadeltas. Dat zou wel goed komen als Ceyx weer normaal werd.

'Nou eigenlijk vond ik het wel een beetje raar maar goed als het helpt.' zei Cara. Ze had eigenlijk zin om te gaan schaatsen ook al kon ze het niet. Langzaam zakte ze naar het ijs en toen stond ze op het ijs. Nog een beetje wiebelig probeerde ze een rondje te schaatsen het wou niet lukken en ze lag al plat op haar kont. Boos zweefde ze weer omhoog en ging aan de kant zitten mokken.

Anthea voelde dat iemand naar haar keek, snel draaide ze zich om. Ze plotste zo plotseling met het zweven dat het ijs onder haar brak, snel hervond ze zichzelf en ze keek naar het meisje. Het leek alsof ze zich heel erg op Anthea concentreerde, zou ze telekinese kunnen? Anthea nam het meisje in zich op en liet de kleuren komen. Ze was niet boos, niet verdrietig, eerder verbaasd, op dit moment. Helaas had Anthea haar krachten nog niet heel erg goed in bedwang, ze kon niet aflezen wat degene had gevoeld, of hoe ze was geweest. Maar het leek erop dat ze te vertrouwen was. Anthea was net aan het afwegen of ze zichzelf zou voorstellen toen de jongen zich weer bij haar voegde. Durfde ze nu nog wel? Natuurlijk! Ze was Anthea Millicent Riordan, niet een of ander watje. Ze schaatste langzaam dichterbij... Hoi! Ik hoop niet dat ik stoor maar ik zou me graag even willen voorstellen. Ik ben Anthea, aangenaam! Oh, wat was ze hier toch onhandig mee. Ze maakte altijd de verkeerde indruk, altijd.

"Ehm, als ik schaats, zweef ik," zei Pixis. "Misschien helpt dat. Het voelt net als schaatsen, maar je staat gewoon op lucht en je kan jezelf beter in balans houden, misschien moet je dat eens proberen." Hij stak haar een hand toe en trok haar overeind. Ze hoorde een kort hulpgeroep van het gras waar ze op had gezeten.