Rijk van de Tweeling- Het bergmeer

Drome gooide het schild van metaal en water voor haar en die ving de windvlaag op. Ze grijnsd een liet de waterkracht los die ze onder de schots had verzameld. Als een pijl uit een boog schoot ze richting pixis. in een moment van gewichtloos heid hing ze vlak voor hem. Ze grijnsde en gaf hem een kus op zijn mond terwijl ze een shuriken naar zijn been bracht, ze hoopte dat de verassings aanval zou werken.

Pixis was op zijn hoede toen het meisje zomaar opeens op hem afschoot. Tijdens die kus moest er iets mis zijn. Hij voelde dat er iets tegen zijn pak van lucht werd geslagen. Hij duwde Andromeda van zich af. Hier kon hij ook niet tegen, maar mocht niet laten merken dat hij in de war was. Hij liet het pak van lucht tot ontploffing komen om te zorgen dat Andromeda weggeblazen werd.

Andromeda vond het balen dat de shuriken niet geraakt had, ze was ook lichtjes verward, een kussen van water ving haar val op en bschermde haar. Ze peinsde, dit was haar eerste zoen, en het was met een praktisch vreemde omdat ze een shuriken in zijn been wilde steken, niet echt romatisch. Ze zuchtte en 'dcht na terwijl haar waterbubbel werd overdekt met metaal.

Hmm... vreemde combi, dacht Pixis. Aarde en metaal. Hij vloog naar de dichtstbijzijnde bergtop. Hij landde niet, maar bleef in de lucht. Op de grond was hij veel kwetsbaarder voor eventuele aanvallen. Hij was van plan met een hevige windvlaag een lawine te maken, die Andromeda zou ontdekken, maar dan moest ze aan deze kant van het meer op het land staan, anders had het geen zin. Hij stuurde vijf luchtballen weg, die rond Andromeda's bubbel bleven zweven. Als ze zouden ontploffen, zou ze heen en weer geschud worden.

Andromeda liet zich onder de bubbel het meer in zakken, ze vertrouwde dat joch niet. Ze zwom naar de bodem en groef met ijzer een tunel naar het bos, zo zou ze weg kunnen komen. Ze zwom weer naar het oppervlake en keek rond of ze Pixis zag.

Pixis zag de bubbel boven komen en Andromeda kijken. Hij liet twee luchtballen ontploffen, in de hoop dat de bubbel weer zou zinken. Maar wat zou ze aan het doen zijn. Haar dieren stonden in het bos aan de overkant van het meer. Die konden kennelijk niks. Hij zag wel dat het bos plots verhuld werd in dikke mist. Ceyx was er ongemerkt naar toe gevlogen en zorgde ervoor dat de dieren niks zagen en dat Andromeda de dieren niet zag. Hij zond nu ook een aantal luchtballen naar alle besneeuwde bergkammen. Hij zou ze laten ontploffen als de tijd daar was. Dan was er geen ontkomen meer aan.

Beowulf snoof "deinkt die drak iecht dat wie gies miest herkoenen" Mims klom op zijn rug en Beo stoof weg richting de voet van de berg. Long wei grijnsde. Ze dook de tunnel in die Drome had gegraven en liet die achter haar instorten, die mist draak zou haar niet kunnen achtevolgen. Ze zwom naar Drome en die glimlachte. Drome legde haaar handen p het voorhoofd van de draak en keek omhoog naar delege bubbel, hopelijk dacht pixis dat ze er nog steeds in zat.

Pixis zag vanuit zijn ooghoek de wolf en het konijn wegstuiven. Die kon hij laten gaan. Toen kwam de bubbel omhoog. Hij schoot een paar luchtballen erop af. Maar er was iets vreemd aan de bubbel. Hij was leeg. Andromeda moest dus nog onderwater zitten. Maar nu wist hij zeker dat ze er iets aan het doen was. En waarom was de draak niet uit het bos gerend.

Andromeda glimlachte en maakte met water een gat in het ijs. Ze klom op de rug van haar draak en ze schoten het water uit. Drome haar haar katanas getrokken en haar gezicht stond op levensgevaarlijk. "En toen was het speelkwartier met de kans dat ik je zou sparen voorbij" ze grijnsde en draaide behendig met haat Katanas "Nu wil ik je zo pijnlijk mogelijk dood" ze grijnsde en har metalen hoektanden. Haar gezicht stond angstaanjagend Tevreden en kalm

Pixis had, toen hij Andromeda en haar draak uit het water zag komen, een seconde getwijfeld. Maar hij herstelde zich snel en had binnen een seconde een pijl op zijn boog gelegd en geschoten. Instinctief had hij gemikt op het hart van de draak. Nadat hij zijn pijl af had geschoten, liet hij zich vallen, om op het laatste moment voordat hij de grond raakte, weer weg te vliegen naar een andere bergtop. Zodra Andromeda zou landen, zou hij de ontploffingen laten gaan.

Andromeda veranderde een van de Katanas razendsnel in een schild waar de pijl gewoon op afketste "Sorry, dat werkt niet." De draak landde op het ijs. en de nagels trokken krassen in het ijs. Ze grijnsde. -Lung wei blijf maar zo staan ik dank dat hij nog wel een plannetje achter de hand heeft.- ze grijnsde naar Pixis, geen aanstalten makend om weg te gaan.

Dit was niet het moment, wist Pixis. De lawine zou haar in he midden van het meer niet kunnen bereiken. Dus wachtte hij nog maar even. In plaats van de ontploffing tot stand te brengen, schoot hij nieuwe balletjes af, allemaal aan de linkerkant van Andromeda. Naast het meisje liet hij ze ontploffen, zodat ze naar de kant gblazen zou worden.

Andromeda werd verrast door de bollen lucht en werd de kant op de geblazen. Ze bleef bewusteloos liggen, maar wist precies wat ze deed, in haar hoofd werden al haar opties uitgerekend, ze bedacht dat ze als 'bewusteloos' de meeste opties had en ze blees gewoon liggen in de rare ongemakkelijke positie.

Hier had hij op gewacht. Hij liet alle ballen lucht bij de bergwanden ontploffen, waardoor er lawines ontstonden. Ze begonnen aardg klein, maar namen steeds meer sneeuw mee en groeiden tot gigantische sneeuw-tsunami's. Andromeda zo zo dirct bedolven worden onder een laag sneeuw. Maar als ze een snel reactie vermogen had, zou ze gemakkelijk op tijd weg kunnen komen. Dus stuurde hij achter elke lawine een windvlaag aan. Hij zag hoe de lawines versnelden en op Andromeda afstoven. Had ze hem maar niet aan moeten vallen.

Drome stond op en rende naar haar draak. Ze klom op diens rug en de draak rende naar het meer. vanaf daar konden ze naar beneden rennen terwijl drome het bevroren water met magie en ijzeren platen in andere banen leidde. Drome verdween in de verte. Ze zuchtte, hij had niet eens echt gevochten, hij was iemand diee vanaf afstand vocht, ze vroeg zich af of hij ook kon vechten met een zwaard of dolk terwijl ze in de verte verdween.

Pixis keek haar na. Hij wachtte tot de lawine onder hem door geraast was en vloog naar beneden. Het gevecht had veel van zijn energie gekost. Hij waggelde naar Ceyx. Eindelijk bij zijn draak aangekomen, viel hij bewusteloos neer van vermoeidheid. Ceyx pakte hem op en bracht hem naar huis. Van het meer was niet veel meer te zien, want alles lag onder ee dikke laag sneeuw.

Pixis en Ceyx vlogen weer over de bergen. Pixis wilde zien wat er nog van het meer over was sinds het gevecht tussen hem en Andromeda. Nu zag het meer er weer normaal uit. De sneeuw lag er nog wel, maar het was minder en het bos was weer tevoorschijn gekomen. Helaas waren er heel veel bomen bezweken onder de sneeuw. Pixis liet Ceyx landen en liep naar het bos. Hij begon de bomen zo goed als het kon helen.

Rima stopte met rennen toen ze Ceyx zag. Liz klouterde van haar rug en rende naar Pixis "PIXIS"gilde ze vrolijk. Ze omhelsde hem en drukte zich dicht tegen hem aan. "Fijn om te zien dat je nog uit een stuk bestaat" Ze glimalchte en liet hem los uit haar omhelsing. Daarna keek ze rond "Wat is hier gebeurd" zei ze verbaasd, met opengesperde ogen.

"Hoi Lizz," zei hij terug. Zo als elke keer had hij weer genoten van de knuffel. Maar toen kwam die pijnlijke vraag. En aan haar gezicht kon je zien dat ze er niet blij mee was. Hij begon dus maar voorzichtig: "Nou, eh, kijk, het zit zo. Eergisteren was ik hier ook, maar toen was er nog een ander meisje. Eentje uit het Dertiende Rijk. En zij viel mij aan, dus ging ik in de verdediging. En ik heb stand kunnen houden tot ik de balangijkste les van mijn meester herrinnerde. 'Gebruik je omgeving.' Dus dat heb ik toen gedaan. Ik heb naar alle bergen hier luchtbolletjes gestuurd en gewacht tot Andromeda, zo heette het meisje, op het land zou komen. Ze was een watermeester weet je, dus ze lag zo'n beetje de hele tijd in het water. En toen ze op het land stond heb ik de luchtbolletjes laten ontploffen en lawines veroorzaakt. Maar ze beheerste ook metaal en de lawines heeft ze om kunnen leiden. Daarna is ze gevlucht en ben ik flauwgevallen omdat ik teveel energie kwijt was geraakt. Toen heeft Ceyx mij naar huis gedragen. Ik wist niet dat ik zo'n grote ravage aan zou richten, maar ik wist ook niet dat Andromeda hem om zou sturen. Maar nu ga ik alles op alles zetten om die bomen hier weer aan het leven te krijgen. Het spijt me echt Lizz. Ik kan er zelf ook niet tegen." Hij was bijna in huilen uitgebarsten. Aan de ene kant omdat het hemzelf zo veel verdriet deed wat hij gedaan had en aan de andere kant omdat hij wist hoeveel pijn het bij Elizabeth zou doen. Verbeten draaide hij zich om en ging verder met het genezen van de bomen. Een groen licht straalde om zijn vingers en dikke druppels rolden over zijn wangen.

Lizz moest bijna zelf huilen "Trek het je niet zo aan, je deed wat je kon om dit land te redden van die engerds, als de grens een woestijn is, hoe erg zou het erachter wel niet zijn." Ze ging voor hem staan en keek hem aan "Je hebt je best gedaan, en je kon er weinig aan doen, anders was je nu dood geweest en zouden deze bomen weer door een mens minder beschermd kunnen worden" Ze keek hem recht aan en gaf hem een troostende knuffel, uit ervaring wist ze hoe erg je een knuffel nodig zou kunen hebben als je verdrietig was. Ze glimalchte "En ik kan helpen, als ik de sneeuw er nu eens af smelt zodat de bomen meet zon krijgen voor fotosynthese" ze glialchte en kleine vlammetjes dansden over de sneeuw op de takken van de bomen.

Pixis droogde zijn tranen. "Dank je," zei hij. "Het betekend veel voor me dat je dat zo zegt." Hij draaide zich weer om en ging verder met de bomen. "Wil je misschien even meehelpen?" vroeg hij. Dat zou weer wat tijd samenzijn betekenen. Hij keek naar Ceyx die Rima aan het lachen maakte met de verschillende wolkejs die hij uitblies. Die twee konden het echt goed vinden. Het zou hen geen goed doen als er iets verkeerd ging tussen hem en Elizabeth. De eerste boom stond nu bijna weer recht overeind.

Lizz haalde meer sneeuw van de takken van de boom zodat die minder gewicht droeg. Ze glimlachte en begon een andere boom sneeuwvrij te maken terwijl ze energie in de boom duwde. "Kan je me meer over dat meisje vertelen? Dan weet ik waaar ik voor op moet passen
"

"Nou, ik heb niet echt op haar gelet," zei Pixis. "Ik was te druk bezig met het gevecht, sorry. Maar als ik haar zie weet ik het wel. En wat ik ook nog weet is dat ze me een zoen gaf, als afleiding voor een shruiken die ze in mijn been wilde steken. Gelukkig had ik mezelf gehuld in een pak lucht. Ik zou het niet eens vreemd vinden als het ding besprenkeld was met gif." Hij moest blozen. Hij hoopte niet dat Eliza het persoonlijk aantrok.

Lizzy moest niet blikken of blozen bij die opmerking, het deed haar niets aangezien ze tevreden was met will. Ze trok het zich niet aan "Wat een raar kind is dat dan, een zoen gebruiken als afleiding manouvre" ze schudde met aar hoofd "En dan een shuriken in iemands been te steken, echt geen stijl" ze haalde de sneeuw van een boom af en liep naar de volgende. Haar vlammetjes kwmaen met steeds meer en werden heter.

Kijk zij begreep het tenminste, dacht Pixis. Met iemands gevoelens spelen om hem om de tuin te leiden, dat hoorde gewoon niet. Hij liep naar dezadeltassen van Ceyx. Hij haalde er een energie reep uit. "Als je zelf geen eten hebt en je krijgt honger, dan pak je maar, oké? Anders val je flauw en dat willen we niet." Even aarzelde hij. Er lag een vraag op het puntje van zijn tong, maar hij wist niet ofdie verkeerd aan zou komen. Toch wilde hij hem heel graag stellen. "Hoe gaat het nu eigenlijk met je? En woon je nog steeds in het bos?" Zo dat was eruit.