Rijk van de Tweeling- Het bergmeer

Lizzy glimlachte "Het gaat hartstikke goed, en ja ik woon nog steeds in het bos." Ze grijnsde. "Ik ben niet van plan er ooit nog weg te gaan, naar huis zeker nooit meer" ze glimalchte "En ja ik heb altijd meer dan genoeg mee" Ze liep naar Rima en haalde er een appel uit "We hebben een vooraad aangelegd voor deze winter" ze glimalchte "Hebben we zoizo voedsel.'

"Oké," zei Pixis, opgelucht dat zijn vraag niet verkeerd gevallen was. "Weet je zeker dat je genoeg hebt. Anders heb ik altijd wel over hoor." Misschien kwam hij wat bezorgd over, maar hij had dan ook zo'n beetje alles voor haar over. Als hij het zou durven zou hij gezegd hebben dat hij van haar hield. Maar zij had Will. "Heb je de laatste tijd eigenlijk nog iets van Will gehoord?"

Ze glimalchte "De laatste keer dat ik wat van hem vernomen heb was drie dagen geleden, ik hoop dat er neits is gebeurd, maar misschien is hij wel ergens bezig, en komt hij pas over een week of zo langs" ze glimlaxhcte "Ik weet zeker dat hij nog langskomt, we houden echt van elkaar" zei ze met een glimalch, niet bewust dat Pixis ook van haar hield en dat ze hem met die opmerking best veel pijn deed.

Pixis kreeg wel een klein beetje pijn in zijn hart. Maar hij wist dat Eliza gelukkig was met William en dat verzachte de pijn. Dat Eliza gelukkig was, was het belangrijkst. Dus knikte hij alleen maar. Hij had gezien hoe Eliza de sneeuw van de bomen had gehaald. Erg slim eigenlijk. Dus waaide hij de sneeuw van de andere bomen en ging verder met helen.

Lizzy grijnsde en haar vlammetjes verdunden ook de sneeuw op alle andere plaatsen, door de lawines was de sneeuwlaag drie keer zo dik. Ze ontdooide een jong boompje dat met nog alleen de punt boven de sneeuwlaag. Ze smolt de sneeuw en stopte levenskracht in het boompje terwijl ze hem helemaal rechtopzette.

Na een tijdje verder gegaan te zijn, stonden bijna alle bomen weer rechtop. "Ga je mee naar het meer," vroeg Pixis aan Elizabeth. "Dan kunnen we even schaatsen. En als je geen schaatsen hebt, dan leer ik je hoe je op lucht schaatst." Hij rende naar het meer en sprong op het ijs. Je kon nog goed zien waar Andromeda zich tijdens het gevecht bezig had gehouden. Hij keek over zijn schouder om te kijken of Eliza er al aankwam.

Lizzy keek weifelend naar het ijs "Pixis, ik durf neit zo goed" zei ze bangig. "Ik heb geen schaatsen en kan niet schaartsen op lucht wel op heete lucht maar dan snelt het ijs." voorzichtig zette ze er een voetje op en schuiffelde naar pixis. Ze struikelde en viel in zijn armen. Ze keek hem recht aan.

Pixis genoot van het gevoel van die blik. "Ik ga je helpen," zei hij. Hij zorgde ervoor dat er lucht onder Eliza's voeten kwam die haar omhoog duwde. Ze was meteen twee centimeter gegroeid. Hij pakte haar armen vast en zei: "Ga nu eerst met je voeten naast elkaar staan. Op het ijs. Er kan niks gebeuren want je zweeft. En nu breng je één voet schuin naar achter en die haal je weer bij. En dat doe je dan ook met de ander. Het is net als met normale schaatsen, alleen voelt het anders en kan je niet door het ijs zakken." Hij lachte bemoedigend naar haar.

Lizzy klampte zich eerst nog aan pixis vast maar uiteindelijk kon ze wel weer lachen en begon ze voorzichtig te schaatsen. Ze lachte en schaatste sneller. ze maakte een piruette en durfte steeds meer. Ze schaatste een rondje rond pixis en pakte zijn handen. Ze bleef rondjes schaatsen om hem heen waardoor hij rond zou draaien.

Pixis ging zelf ook meedraaien. Net zo lang tot Eliza bijna vloog. Lachend zette hij haar weer neer en schaatste een rondje in volle sprint. In drie seconden was hij het hele meer rond. Terug bij Eliza gebruikte hij zijn luchtkracht om te stoppen. Hij keek haar diep in de ogen. Weer voelde hij de drang om haar te vertellen wat hij voor haar voelde. Hij wist zeker dat zij dat nog niet wist, want ze maakte hem het niet bepaald makkelijk.

Lizz glimalchte en smolt weg in zijnogen. Ze was gewoon heel kwetsbaar als ze recht werd aangekeken. Ze kon hem wel zoenen maar hield zich in en beet op haar lip. Ze sloeg haar ogen neer . Ze hoorde bij weil. Ze draaide zich om een een paar tranen vielen met zachte plonsjes op het ijs terwijl ze maar de bomen rende. Ze liett zich achter een dikke boom in de sneeuw zakken. Een traan rolde over haar wang. Ze liet het niet nog een keer zo gebeuren als met will en Yuri. een traan rolde over haar wang, waarom moest alles nu zo moeilijk zijn. Ze begon te snikken. Nu ze wist dat Pixis OOK van haar hield zou ze niet zulke goede vrienden kunnen zijn asl eerst.

Pixis bleef even staan. Nu wist hij zeker dat Elizabeth wist dat hij van haar hield. Hij zou het gewoon uit gaan leggen. Hij liep naar de boom waar Eliza was gaan zitten. "Mag ik erbij komen zitten," vroeg hij voorzichtig. "Ik wil gewoon even met je praten. Ik zal nooit tussen jou en William komen, hoor. Ookal houd ik nog zo veel van je, jij hebt Will en jullie zijn gelukkig en daar ben ik blij om."

Lizz knikte "Maa.... Maa... Maaa... Maar daar gaat het niet om" sniktre ze "ik kan er niet goed tegen als mensen me recht aankijken, Yuri deed het ook en dan kon ik me niet meer beheersen, al heb jij geem maagderijk magie toch" ze snikte en verschoof een stukje van Pixis af in de witte sneeuw. "Ik hoor toch bij william, waarom... waarom..." en ze kon niets meer uitbrengen van het huilen.

"Oké," zei Pixis en hij sloeg een arm om haar heen. "Ik zal je nooit meer recht aankijken. Het geeft niet, laat je gevoelens gewoon gaan." Hij keek naar Ceyx en Rima, die een stukje dichterbij waren gekomen. Ceyx kwam naast hen staan en blies een warme, gele, verblijdende wolk naar Elizabeth. Kon hij maar praten, dacht Pixis, dan zou hij erg veel doen tegen het gehuil van mensen.

Rima liep naar Lizzy en legde haar liefdevol in haar houten armen. Ze wiegde haar een beetje. "Sss...Ssss..Sssss meisje toch. Het is oke je mag best huilen" zei ze zacht in drakentaal, niemand behalve Ceyx kon het verstaan maar dat gaf niet aan de toon hoorde je makkelijk wat ze bedoelde.

Pixis keek naar Rima die Elizabeth in haar armen had. Het was hem al vaker opgevallen, hoe die band tussen hen bijna alleen maar bestond uit pure zorgzaamheid en liefde. Hij liep naar Ceyx, die nog steeds warme, verblijdende, gele wolkjes blies. Pixis zei tegen hem: 'Waarom is het zo lastig om iets goed uit te leggen?' 'Ik denk dat het komt doordat ze zoveel heeft meegemaakt, haar hele leven al,' was het antwoord van zijn draak. Pixis liep weer naar Elizabeth en aaide haar over haar hoofd.

Na een paar minuten was Lizzy wat gekalmeerd. Ze snikte nog wat terwijl Rima haar weer liet staan. RTima drukte een kusje op het hoofd van haar kleine meid en liep toen naar Ceyx. "Ik ben gewoon de moeder die er nooit voor haar was" zei ze met een zucht tegen Ceyx. Ze glimlachte vaagjes. Lizzy liep nog een beetje wankel naar Pixis. "Sorry." verzuchtte ze kalm. "Ik huil nogal snel, ik ben af en teo een aanstelster" ze glimlachte naar hem.

"Nee joh," zei Pixis. "Zo moet je niet denken. Het is goed je gevoelens af en toe te laten gaan. Maar de bomen zijn genoeg hersteld, laten we weggaan uit dit koude oort, voordat je tranen bevriezen." Hij droogde haar tranen en liet warme lucht uit een dichtbij gelegen dal komen. Hij liep al naar Ceyx. Even keek hij nog om zich heen naar de bomen. Allemaal waren ze hersteld, op een paar na. Maar dat kon geen kwaad.

Lizz glimlachte flauwtjes. Als hij haar niet leuk had gevonden had ze hem nu omhelsd. Ze zuchtte en klom op Rima "Waar gaan we naar toe?" vroeg ze met een glimalch "Of spreken we morgen pas weer af" ze grijnsde vrolijk.

"Nou," begon Pixis. "Ik heb nu heel veel gezien van dat bos van jou, dus wil ik je het bos laten zien waar ik ben opgegroeid. Als jij daar zin in hebt tenminste." Hij lachte naar haar. Ze zou het zeker weten leuk vinden in het bos en als hij geluk had, kon hij haar voorstellen aan de kluizenaar. Zijn oude leermeester was altijd in voor dat soort mensen.

Lizzy glimalchte "Ok, vertel me waar het is en ik kom er nadat ik thuis even wat heb gehaalt" ze glimlachte "Ok?' Ze aaide Rima over diens houten hoofd en glimlachte. Ze gooide een vlecht over haar schouder en ging klaarzitten om te vertrekken.

"Het ligt in de buurt van Hyon," legde Pixis uit. "Dat is een dorp onderaan deze bergkam, in het rijk van de Tweeling. Weet je wat? Als je naar huis bent gegaan, dan kom je weer hierheen. Ceyx laat steeds een pijl achter. Dus dan moet je de wolkenpijlen volgen." Hij stapte op Ceyx. Boven op diens rug bedacht hij zich nog iets: "Oja, als je langs zo'n pijl vliegt, wil je hem dan aantikken. Want anders wordt Ceyx nooit meer compleet." Hij grinnikte. Ceyx liet zijn eerste pijl achter. De pijl wees naar de laagste berg. Hierna zette de draak het op een lopen. Hij moest wel lopen, anders lukte het Rima niet om bij hen te komen.

Lizz glimlachte en Rima rende weg. De wind wapperde door haar haar en haar vlechten wapperden in de wind. Ze grijnsde en lachte van plezier. Rima glimalchte en ze verdwenen in de verte.

Cara vloog op Ghia over. Haar draak hunkerde naar het ijs onder haar. Cara stuurde haar naar benede en glimlachte. Ghai werd altijd een beetje druk door ijs dat kwam omdat ze zich daar meestal bij thuisvoelde. Cara rilde even toen ze van Ghai afvloog maar ze was snel gewend aan de tempratuur. De tempratuur deed haar denken aan haar vorig gevecht.

Pixis was weer eens aaan het schaatsen op het bergmeer. Om hem heen schaatsten allemaal mini wolkdraakjes. Hij zag een draak op het ijs komen. Daarnaast vloog een meisje. Hij vloog naar haar toe. Als ze een Dertiener was, zou hij haar verslaan, net als bij de vorige. Maar hjij dacht niet dat zij zo iemand was. "Hoi, ik ben Pixis," zei hij toen hij naast haar vloog.