Het Rijk van de Tweeling- Open plek van de kluizenaar

Rima glimalchte "Eigelijk wel vreemd dat ik een levend stuk hout ben, je zou nooit verwachten dat hout zo makkelijk zou kunnen bewegen" ze grijnsde en haar houtenhuid bewoog met haar uitdrukkingen mee als gewonde huid "het is zo flexibel" ze glimalchte

Lizz grijnsde "Ik ben ZOO blij dat ik jou heb" zei ze, voor ieder woord haart lippen even van de zijnen halend. Ze glimalchte en keek hem recht aan met vrolijke ogen

Pixis gaf haar een stevige knuffel. "Wil je de rest van de dag hier blijven staan of wil je ook nog andere dingen gaan doen?" vroeg hij met een glimlach. "Eigenlijk zou je hierheen komen omdat ik je dit bos wilde laten zien, maar daar is tot nu toe niet veel van gekomen. Ik wil je eigenlijk voorstellen aan al mijn vrienden." Hij wees op de konijnen en herten die de open plek op waren gekomen.

Ze glimlachte "Ik zou zeggen doe je best" ze ging op een boomwortel; zitten en een aantal van haar kleine vlammetjes dansden vroilijk naar de dieren, ze staken nooit wat in de fik en toonden de emoties van Lizzy. Nu waren ze een beetje paarsig. Een deel roze-rood, kleur vcan liefde een een deel blauw van verdriet.

"Nou, ik weet niet waar ik moet beginnen," zei Pixis. Gelukkig kwam uil eraan gefladderd. "Nou ja, dit is uil. Of Wijze, in de taal van het bos. En dit zijn de reeën. En dit de edelherten." Zo ging hij het hele rijtje af. Van de reeën tot de mussen en van de beren tot de egels. Hij kende alle dieren uit het bos. Toen hij zich bedacht dat hij hier al die vrienden had en ook dat Elizabeth tijdelijk alleen met Rima woonde, voelde hij enorm met haar mee. Hij liep weer naar haar toe. De roodborstjes vlogen achter hem aan en gingen op Eliza's schouders zitten. Hijzelf ging voor haar in het gras zitten en begon te praten: "Weet je, je zei net zelf dat je wel wat troost kon gebruiken. Dus lijkt het mij niet zo slim dat je alleen met Rima achterblijft in het nest. En als je niks anders weet te vinden, mag je bij mij intrekken, hoor." Dit laatste zei hij meer mompelend en binnensmonds.

Lizzy glimlachte "Dat zou ik heel leuk vinden" Ze glimalchte "Veel beter dan aleenig in een bos met Rima" Ze ging naast Pixis zitten en pakte zijn hand en Ze glimalchte naar hem "Ik houd van jou" ze glimlachte lief.

"En ik van jou," zei hij terug. "Maar gaan we niet een beetje te snel? Ik bedoel, tja, ehm," verder dan zijn gestotter kwam hij niet. Hier zouden ze het niet meer over hebben. Dus vroeg hij maar: "Zal ik je anders mijn huis en Hyon laten zien. Ik weet zeker dat je het een leuk dorpje zult vinden." Hij stond op en pakte haar hand.

Lizzy negeerde zijn eerste opmerkin en glimalhte "Lijkt me een flex plan" ze drukte haar lippen een seconde op de zijnen "Oke, gaan we dan" ze glimlachte lief naar hem. ze wilde niets liever dan voor eeuwig bij hem zijn . in haar hoofd had ze nog maar weinig aandacht voor Will. ze verdrong haar verdriet door zich met Pixis bezig te houden.

Pixis keek haar aan. "Oké, volg mij." Hij had haar hand nog nie losgelaten. Hij ging haar voor het bos in. Ceyx volgde hen. "Ceyx," zei Pixis tegen hem. "Het is beter als jij Rima meeneemat naar ons huis. Je weest dat draken niet in Hyon mogen komen."

- Verder in hyon

New (zo ongeveer)

Pixis en Ceyx kwamen als eerste aan op de open plek. Daar waar het beekje uit het bos kwam stromen, stond een oude den die haar takken over het kleine watervalletje dat over haar wortels kabbelde uitspreidde. De den kon nog geen honderd jaar zijn. De bosdieren noemden haar: de Honderdjarige. Namen die door de bosbevolking gemaakt werden, waren vaak bijvoeglijk naamwoorden, kijk maar naar Wijze. Hij wachtte geduldig op Rima, die de reis voorzichtiger had moeten maken, door de slapen Eliza op haar rug.

Rima legde voorzichtig elizabeth aan de waterkant tegen de stam van de den Ze glimalchte naar de den en ging ernaast zitten terwijl ze haar voeten een beetje ingroef "Heerlijk gewoon om mijn voeten weer eens in te greven, wortelen zou echt geweldig zijn, maar daar heb ik echt nooit de tijd voor" ze glimalchte en keek nog even naar Pixis en Wijze "Als jullie willen kunnen jullie de taal leren door mee te luisteren, al zou ik graag hebben dat jullie je niet in het gesprek mengen, ze zal het al vreemd genoeg vinden om te praten met een boomdraak aangezien er weinig kans is dat ze als jonkie ooit is aangesproken" Rima glimalchte en keek naar de boom Ze begon te praten in een zachte melodieuse taal met ruizende klanken, je kon horen dat haar stem gemaakt was voor deze taal en niet die van mensern of draken. Op magische wijze zouden Wijze Pixis en Lizzy de taal als het goed is ook moeten horen en begrijpen. "Gegroet , Ik ben Gwynar-Rimathyneht" stelde3 Rima zich voor met haar bomen naam. Ze wachtte geduldig op andwoord "Welkomme, Mijnne naamme isse Apella-Denath" Riam glima,chte en de twee bomen begonnen eerst met een beleeft plaatje over het weer, dat voor bomen natuurlijk belangrijker is dan voor mensen.

Lizzy opende slaperig haar ogen "Waa...Waar benm ik??" vroeg ze verward en slaperig.

Pixis legde Elizabeth snel uit waar ze was. Daarna wendde hij zich weer tot Rima. "Rima, ben je al klaar voor het vertolken van de vragen?" vroeg hij. Hij wist dat ze had gezegd dat hij zich niet mocht mengen, maar dit was belangrijk. Uil lette goed op. Samen stonden ze te luisteren naar de zachte, lage melodiën. Het was net alsof de bomen aan het zingen waren.

Rima knikte vaag. Lizzy ging overeind zitten "Rima zecht van wel, maar dat ze dat niet direct kan zeggen, als boom eenn gesprek onderbreken is heeel onbeleefd" Lizzy ging naast de rest zitten. Ze leek weer zo fit als een hoentje, maar dat kon ook schijnbaar zijn. Ze pakte Pixis hand en keek naar haar draak "Pixis, droomde ik het, of was ik voor ik wakker werd echt als een gek tegen planten aan het praten?" ze keek hem vragend aan.

"Nou, je droomde niet," zei Pixis die verbaasd was door de fitheid waarmee Eliza wakker werd. "Sorry dar ik het zeg Lizz, maar voor je in slaap viel was je net een emotieloze zombie. Maar kan ik nou beginnen met vragen stellen? E zou je aan Rima kunnen vragen of ze aan de Honderdjarige uit kan leggen dat ik bezig ben met het leren van de bomentaal?" Hij keek hoopvol naar de oude boom, waar nog steeds duidelijk luide bromtonen uit klonken.

ik weet nu niet op welke account ik nu zit, maar goed

Lizzy glimalchte "Oeps" Rima knikte "Ze hoort je zo ook wel, maar kan gewoon niet andwoorden zonder mij" zei lizzy met een glimlach

Rima glimlachte -Beste Apella-Denath mijn vrienden hier zijn bezig met het leren van de bomentaal met mijn hulp- leek het nu zo of knikte de boom een beetje met haar hoogste takken -Rimme Ikke snappe nu jij zegge datte zij mij ietsse wille vrage- -Precies, het vrouwelijke exemplaar Elizabeth- de boom maakte een geluid dat door de vertaal magie van de bomen werd geregistreerd als gegiegel -Mense name zijne zo raare- Rima ging verder -Het meisje heeft een psychische stoornis en vervalt in verschillende buien, gister dacht ze dat ze met planten kon praten, wat niet zo was- de boom 'giegelde' weer, je kon het vergelijken met het giegelen van een pubermeisje of een dronken twintiger -En meer van dat soort dingen, zoals hysterische buien- -Ikke zalle denke, komme latere weere teruge ikke mijne vriendinne raadplege- Rima keek naar Pixis Het niet zo lange gesprek, voor bomen doen, had een kort halfuur geduurt.

Uil had tijdens het gesprek de hele tijd zitten knikken. Aan het eind zei hij: "De taal van de bomen ligt niet zo ver van de taal der spechten. Ik denk dat het leren niet veel moeite zal kosten." Hij keek naar de boom en zei in de taal der spechten: 'Dank u, Honderdjarige.' Deze tonen gingen sneller dan die van de bomen, maar ze klonken precies hetzelfde. Er kwam een zacht gebrom terug. Uil keerde zich om en zei: "Ze dankt ons ook hartelijk voor onze aandacht en interresse in e Bomentaal. En ook zei ze dat ze vond dat ik een grappig accent had en er vreemd uit zag voor een boom."

Rima trok haar voeten voorzichtig uit de grond "Ik wou dat ik tijd had gekregen om echt te wortelen, dat heb ik niet meer gedaan sinds lizz niet meer kampeerde met Will en Jane" mompelde ze voor ze naar Uil keek "Inderdaad, pas wel op met het aanspreken van bomen, als ze chagerijnig zijn dan kan je een half bos op je dak krijgen als ze je onbeleefd vinden" Rima glimalchte "Daqn vallen er toevallig allemaal eikeltjes op je hoofd, struikel je om de meter over een uitstekende wortel en vallen dikke takken voor je voeten" Rima schudde haar hoofd "Ik heb een verhaal gehoord van een eik dat ze een halfjaar bezig is geweest met het redde3n van een koets weg, de bomen hinderden de mensen die in de buurt kwamen tot de eik die dwarse dennen had bijgepraat" Ze glimalchte "Ik ben trouwens van de eiken familie, als jullie het willen weten" ze glimalchte "Dennen zijn dwars maar wel de beste genezers, voorla de nuchtere oudjes hebben het niet op niet bomen, of zelfs andere bomen als dennen. Gelukkig hadden we hier een ''drionkenb' jongeling" ze keek naar lizzy en zag dat ze het niet helemaal begreep "Bomen kunnen dronken worden van alcohol in het water of ind e meststoffen, wat niet veel voorkomt, maar ook van teveel water met teveel van bepaalde mineralen, zoals dit beekje" Rima glimalchte.

Pixis keek echt helemaal verbaasd toen hij dit allemaal hoorde. Bomen hadden dus ook nog eens hun eigen karakter. Mensen, de bomen waren nog ingewikkelder dan dieren. Hierna werd hij uit zijn gedachtes los gerukt door uil. "Kan het kloppen dat de Honderdjarige iets zei over later deze week terugkomen?" vroeg ze aan Rima. "Want ik kan hier wel blijven en dan waarschuw ik wel als het zover is."

Rima knikte "Goed plan, dan kunnen wij in de tussen tijd Lizzy in de gaten houden" ze keek bezorgd naar het meisje. Gelukkig dansden de waakvlammetjes weer over Lizzys huid, dat was een goed teken. Lizzy gaf een zacht kneepje in Pixis hand "Ik hoop dat ik vandaag een beetje een normale dag heb" ze zocht oogcontact met hem en glimalchte lief.

Pixis keek naar Eliza. "Ik wil je iets laten zien." Hij ging haar voor het bos in, onder de Honderdjarige door, langs het beekje. Ze bleven doorlopen door het bos. Onderweg voegde een roedel herten zich bij hen. Zij groetten allen tegelijk: "Gegroet, Vertaler. Zij die weer gaan groeten u." Hij vertaalde dit aan Eliza. "De herten in dit bos spreken altijd allemaal tegelijk en op een beetje een vreemde manier." Ze werden, nadat de herten in het bos verdwenen waren, vergezeld door een paar ijsvogels. Er zaten er atijd wel een paar in dit deel van het bos. Ze gingen op hun schouders zitten tjirpen. "Hallo Vertaler," kwetterden ze vrolijk. En daarna begonnen ze onophoudelijk te kwetteren over de laatste roddels.

Lizzy keek haar ogen uit en giegelde toen een ijsvogel met een vleugel over haar wang streek. Ze was toch schijnbaar hersteld. Ze leek wel aangeschoten of verliefd, in feite werden teveel hormonen aan gemaakt "ZE mogen je wel he" zij ze dromerig terwijl ze een margriet plukte en in haar haar stak. Haar dunne ranke vingers haddn in mum van tijd haar vlechten weer terug gevlochten en vastgezet met lint dat ze om har pols had gedragen. Ze kpakte Pixis'hand

Pixis hield haar hand stevig vast. Dit gedrag was goed, maar voor hoe lang? Nadat ze een tijd door hadden gelopen, kwamen ze bij een rotswand. Pixis leidde Elizabeth naar rechts, ze volgeden nog steeds het beekje. Na ongeveer honderd meter hoorden ze luid gekletter. Een volgende hoek om en ze stonden bij een immense waterval. Die was minstens tweehonderd meter hoog en de zon die in de druppels scheen, vormde een prachtige regenboog. De waterval kwam uit in een klein meertje. Aan de kant waar zij vandaan kwamen, liep het in het beekje het bos in. De andere kanten waren hoge bergmuren. Vanaf waar zij stonden, keken ze precies uit op de waterval, die over de witte stenen naar beneden kletterden. De muur aan de rechterkant was groen. Pixis legde aan Eliza uit dat er koper in die bergwand zat. De andere kant was roodbruin, omdat er ijzer in zat. Hij trok zijn shirt ui en vloog omhoog. Het water was diep genoeg, uitgesleten door de waterval. Pixis sprong naar beneden en maakte met zijn plons alles nat.

Lizzy kon r niets aan doen, maar haar hersenen registreerden eerst dat Pizis er leuk uitsag zonder shirt voor ze bedacht dat het leuk zou zijn om ook te zwemmen. Ze nam een aanloop en voor ze in hat water dook maakte ze eerst kleien vleugels van vuur op haar rug voor ze in het water viel. lachend kwam ze boven "Tadqa" grinnikte ze.

Pixis moest lachen. Niet voor de eerste keer vond hij dat ze eigenlijk best mooi was. De ijsvogeltjes, die eerst waren gevlucht bij Pixis' bommetje, zwermden nu om hen heen. Onwillekeurig ging Pixis'hand naar die van Elizabeth. Hij pakte haar vast en trok haar naar zich toe. Hij gaf haar een stevige knuffel. "Ik ben blij dat je vandaag weer normaal bent," fluisterde hij.

Lizzy glimalchte en drukte hr lippen op de zijne, tot grote verblijding van de ijsvogels Ze sloeg haar armen om hem heen en drukte zich tegen hem aan. Ze glimalchte en haar bruine ogen keken hem aan.

Pixis kuste terug. Hij kon dit wel tien minuten volhouden. Net als de andere keren ging hij er helemaal in op. De ijsvogels vlogen in rondjes om hen heen. Uit de holen in de berwanden kwamen otters gekropen, die in een rondje om hen heen gingen zwemmen. Pixis drukte haar nog steviger tegen zich aan dan zij bij hem deed.