Het Rijk van de Tweeling- Open plek van de kluizenaar

Scarlet keek naar Pixis en daarna naar de jongen. Ze hield haar hoofd schuin en haar voeten speurde de jongen af. Hij stond met zijn voeten op de grond dus kon ze hem bekijken. 'Hij heeft een mes.' Mompelde ze even en haar hand schoot naar haar boog. Ze voelde ook de spanning die er van Saphira af kwam en ze keek naar Saphira. Ze bekeek Saphira een tijdje en wendde toen langzaam haar blik af. Saphira deed eerst altijd zo vrolijk tegen haar, daar was nu weinig van te zien.

Pixis hoorde Scarlet naast zich mompelen. "Zei je nou dat hij een mes heeft," vroeg hij. "Of niet. Toen richtte hij zich weer op de jongen en bekeek hem goed. Hij had inderdaad een mes, deze kwam dus waarschijnlijk niet om vrienden te maken. 'Zei ik toch,' klonk Ceyx' stem in zijn hoofd. Pixis zuchtte: 'Ja Ceyx, maar laten we ons daar nu even niet druk om maken'. En toen vestigde hij al zijn aandacht op de jongen.

'Luister eens, ik ben niet van plan om te vechten. Ik weet toch al dat ik verlies.' zei Luthien tegen de mensen. Hij stopte zijn mes weg. Hij keek wantrouwend naar de mensen, en bleef rustig op zijn plaats zijn. Luthien, waar heb je je in hemelsnaam in gewerkt? zei Alice's stem in zijn hoofd. Het komt wel goed. Zolang ze niet weten dat ik van het 13e Rijk ben, zullen ze me waarschijnlijk niets doen. zei Luthien. En wat als ze er achter komen? vroeg Alice ongerust. Dan hoop ik dat Emily een mooie begravenis voor ons regelt...

Jason snapte die spanning van alle anderen niet helemaal. Die jongen kon weinig kwaad doen, vooral omdat hen met zoveel meer waren. Hj keek even naar Scarlet die aphira een tijdje bestudeerde, was er iets aan de hand tussen die 2? Even trokken zijn wenkbrauwen vragend omhoog, maar stonden al snel weer normaal terwijl hij zich naar de jongen draaide.

Saphira was blij dat ze jongen niet van plan was te vechten, tenminste dat was wat hij zei. Maar ze voelde dat hij dit meende. Ze keek naar Curlie, en hoorde dat hij zei:'Ik mag die jongen niet, je moet hem ook niet vertrouwen, dat voel ik.' Saphira knikte naar Curlie en zei in gedachten terug: ''Ik weet het Curlie, ik vertrouw hem ook niet, ik wacht af wat hij van plan is. Misschien is hij wel verdwaald ofzo.'' Curlie blaasde stoom uit zijn neusgaten als teken van een gezucht.

Scarlet liet haar arm weer langs haar lichaam hangen toen de jongen zei dat hij hun niets ging doen. Maar Artemis kleurde in een paar donkere dreigende kleuren, wat betekende dat ze het niet vertrouwde. Scarlet wist dat zij toch in de meerderheid waren, dus de jongen moest wel heel dom zijn als hij hun aanviel. Een kleine glimlach liet haar gezicht blinken.

Alice waagde toen toch een landing, en ze landde naast Luthien. Luthien, wees alsjeblieft voorzichtig...
Luthien zuchte diep en aaide haar even over haar hals om haar gerust te stellen. Hij keek weer naar de mensen, zijn gezicht vriendelijker nu. 'Ik ben Luthien Nightray. Dit is mijn draak Alice.' stelde hij zich voor.

De draak landde neer naast de jongen, Luthien, en opeens leek de jongen een stuk rustiger te zijn geworden. En zijn draak, Alice, zag er ook niet bepaald gevaarlijk uit, ze leek een rustige invloed op de jongen te geven. Saphira leek ook vanbinnen rustiger door de draak. Niet dat ze erg ongerust was door Luthien, maar toch voelde ze zich veiliger.

Scarlet vouwde haar ogen tot spleetjes en keek naar Luthien. Ze had hem eerder gezien. 'Ik ken jou.' Zei ze met een beetje verwijtende toon in haar stem. Artemis keek even naar Scarlet en veranderde haar kleur weer naar groen, maar nu donkerder dan normaal. Scarlet knikte even naar haar, dat het goed was. Ze had Luthien in de mijnen gezien, ze wist het zeker.

"Waar ken je hem dan van?" vroeg Pixis aan Scarlet. Hij had gezien dat de jongen vriendelijker was gaan kijken toen hij zich voorstelde. Was dat gemaakt of was hij gewoon te vertrouwen. Maar in deze tijden wist je dat maar nooit. Pixis nam zich voor om op zijn hoede te blijven tot hij alles over deze jongen wist.

Scarlet opende haar mond en bekeek Luthien nog eens. 'In de mijnen.' Zei ze en keek even naar Pixis. 'Hij was net als mij opzoek naar Tryonx.' Legde ze uit en haar ogen gingen weer naar Luthien. Het was hem echt. Ze had toen met hem door de mijnen gereist en was er gelukkig ook weer uitgekomen. Ze had hem toen niet helemaal vertrouwt.

"En weet je ook waar hij vandaan komt?" vroeg Pixis aan Scarlet. Dat zou hij graag willen weten. Als Luthien uit het Dertiende Rijk kwam, dan zou hij hem wegjagen. Niet doden, dat was niet zijn ding. Dat mochten andere voor hem doen. "Weet jij toevallig ook waar hij die Tryonx voor nodig had?" vroeg hij aan Scarlet.

Luthien keek naar Scarlet en had haar inderdaad ook herkend. Zij was Scarlet die hij toen in de mijnen was tegen gekomen, toen ze op zoek waren naar Tryonx. 'Dat klopt. Jij bent Scarlet...' zei hij bedenkelijk, maar voelde een steek in zijn maag toen een jongen aan Scarlet vroeg of ze wist uit welk Rijk hij kwam. Nu wist hij zeker dat hij weg moest, tenzij hij zijn onschuld kon bewijzen, en dat kon toch? Hij had Scarlet toen in de mijnen niet aan gevallen, dus waarom zou hij het nu of later wel doen?

Scarlet staarde een tijdje naar Luthien en knikte toen. 'Inderdaad, dat ben ik.' Zei ze tegen hem en keek daarna naar Pixis. 'Nee, hij heeft niet gezegt waar hij vandaan kwam. Ik heb het hem ook niet gevraagt.' Vertelde ze eerlijk. 'Hij had het Tryonx nodig voor wapens.' Zei ze en ze viste uit haar eigen koker een zwarte pijl. 'Wat logisch is. Maar ik vertrouwde hem niet helemaal.' Gaf ze toe en keek schuldig naar Luthien. Ze had hem wel aardig gevonden en zou hem geen kwaad willen doen.

Luthien beet op zijn lip en zuchte toen diep. Hij sloeg zijn ogen neer. 'Als jullie het toch willen weten...' begon hij en keek toen op naar de mensen. 'Ik kom uit het Dertiende Rijk.' Hij trok geen mes, sinds dat alleen maar vijandigheid zou opwekken. Hij wachtte af op hun reactie, en stapte voor de zekerheid iets terug. Alice keek hem even aan, bezorgd om zijn veiligheid en keek weer naar de rest.

Saphira was verbaasd dat Scarlet de jongen al kende. Misschien kon ze aan hem vragen of hij te vertrouwen was. Ze schrok toen ze hoorde dat de jongen uit het Dertiende rijk kwam. Ze keek naar de anderen, en ze wachtte af wat er nu zou gaan gebeuren. Zouden ze de jongen aanvallen? Saphira was dat in elk geval niet van plan.

Er liep een rilling langs Pixis' rug toen hij hoorde waar Luthien vandaan kwam. Wat was hij van plan? Hij ging hen in ieder geval niet aanvallen. Zijn wapens zaten weggeborgen en Pixis ging ervan uit dat hij ze niet op magische wijze tevoorschijn kon laten komen. Maar onmerkbaar maakte hij toch een stevig luchtschild om zich heen. Handig toch, dat lucht onzichtbaar is?

Scarlet bleef even naar Luthien kijken, maar keek toen weg. Ze vond dit jammer, want ze vond hem aardig en wou hem geen kwaad doen. Dus ze hoopte maar dat de anderen dat ook niet deden. Maar toch uit reflex gingen haar voeten wat dieper in de aarde zitten en ze zag in een keer het hele veld. Elk dingentje dat bewoog, merkte ze op. Artemis liep wat naar achteren.

Saphira bedacht wat ze zouden kunnen doen. Ze wist wel dat ze toch geen vrienden konden worden met de jongen, dus ze konden hem maar beter wegjagen. Ze zei tegen hem: 'Ga weg verrader', en ze wilde ijs op hem afsturen. Maar iets hield haar tegen om dit te doen. Daarom liet ze haar handen naar beneden, en zag dat de jongen geschrokken was(sorry, mag eigenlijk niet voor je reageren, maar wist niets meer te zeggen).
Ze zei: 'sorry, je kunt er ook niks aan doen dat je uit het Dertiende Rijk komt, maar we kunnen toen nooit vrienden worden, dus je kunt maar beter weggaan, of we vechten.'

Scarlet keek even naar Saphira. 'Daar heb je geen gelijk in.' Mompelde ze tegen Saphira en keek toen onzeker naar de grond, ze was het niet gewend om iemand zo tegen te spreken. 'Hij kan... overstappen naar onze kant.' Zei ze en keek richting Luthien. 'Dat is een mogelijkheid.' Zei ze. 'Dus.. het is niet waar dat we nooit vrienden met hem kunnen worden.' Zei ze en glimlachte een klein beetje. Ze hoopte dat Luthien haar gehoord had.

Pixis was van plan het hele gebeuren aan te zien en een pijl te schieten als het mis ging. Eerst gaf hij stilletjes Saphira gelijk, maar toen hij hoorde wat Scarlet zei, moest hij haar daar wel gelijk in geven. Maar waarom nam Scarlet het voor een dertiende rijker op, vanaf zijn geboorte had hij alleen maar vreselijke legendes over dat rijk gehoord. Maarja, je weet hoe dat gaat in kleine dorpjes, daar wordt alles op geblazen en spannender gemaakt. Maar was hij eigenlijk van plan om vriendschap met zo iemand te sluiten. En in tweestrijd volgde hij oplettend, maar stil, de rest van het gesprek.

Luthien was geschrokken van de beweging van het blonde meisje, maar zuchte opgelucht toen ze zich bedacht. Hij luisterde even naar de rest en keek toen naar de grond. 'Dat weet ik... Daar ben ik me heel bewust van... Maar ik heb me beseft dat wat ik doe slecht is.' Hij richtte zijn ogen weer op het groepje. Zijn wenkbrauwen waren weliswaar licht gefronst, maar zijn ogen stonden eerlijk. Er was geen leugen in te vinden. 'Ik ben niet van plan om iemand te vermoorden... Toen in die mijnen kon ik Scarlet aan vallen, maar ik deed het niet.' Zijn wenkbrauwen keerden weer terug naar hun oorspronkelijke houding, en zijn blik was nu meer dan vriendelijk.

Opeens had Saphira ontzettend medelijden met de jongen, als enige Dertienrijker bij zo'n groep van Twaalfderijkers. Ze kreeg respect voor hem en zei: 'Je kan opzich wel vrienden met ons worden, tenminste; als we je aardig vinden, maar je moet tegen niemand van het Twaalfde Rijk zeggen dat je uit het Dertiende rijk komt, want dan ben je in gevaar. Maar als je ergens heen moet, scheiden onze wegen hier.' Ze hoorde curlies stem in haar hoofd zeggen; Ik vind de jongen zielig, je was net gemeen tegen hem, hij is ook maar eens mens. Saphira antwoorde; het spijt me, in liet me gaan, en ze wachtte af wat de anderen vonden van haar voorstel.

Scarlet knikte met een glimlach naar Saphira en draaide zich een stukje van Jason af. Ze boog even kort naar Luthien. 'Ik hoop dat je het juiste kiest. Want we konden het goed vinden toen toch?' Vroeg ze met een stralende lach en ging overeind staan. Ze keek even naar Jason, Saphira en Pixis en keek toen weer naar Luthien. Artemis glimlachte en kleurde naar een witte, bijna doorzichtige kleur.

Luthien keek naar de rest en voelde opeens iets warms tegen zijn schouder drukken. Het was de neus van Alice. Haar blauwe ogen keken hem aan en ze glimlachte. Luthien keek weer naar de rest en schonk ze een kleine glimlach. Hij liet zijn lach niet vaak zien. Dat was waarom hij zo klein was. Hij keek naar Scarlet en knikte. Daarna keek hij naar Saphira. 'Niemand weet dat ik van het 13e Rijk kom, en ze hoeven het ook niet te weten. En ik zou graag vrienden met jullie willen worden...'