Hyon- Rijk van de Tweeling

"En nu wil ik je mijn huis laten zien," zei Pixis en hij stond op. Hij pakte haar vrije hand en trok haar van het bankje af. Hij liep met haar naar één van de zijstraten, waar zijn huis stond. Aan de wolkjes die er hingen, kon je zien dat Ceyx er was, dus Rima was er ook. Ze lagen met zijn tweeën in de tuin. Pixis opende de deur en leidde Elizabeth naar binnen. Het was niet een erg groot huis, maar het zou te doen zijn met z'n tweetjes. Er was een open keuken die verbonden was met de eetkamer, die weer verbonden was met de woonkamer. En dan was er nog de slaapkamer met aangrenzende badkamer. Een logeerkamer was er niet, want al zijn familie woonde in hetzelfde dorp en bleef daarom nooit slapen.

Lizzy keek glimalchend en van haar ijsje likkend door het huis. Ze wandelde door de tuin en keek glimlachend naar Rima. De draak glimalchte terug. -arme pixis- dacht de draak -Lizzy weet nooit wat ze voelt en jongens zijn daar de dupe van- ze schudde met haar hoofd -Lizzy had in eerste instantie nooit moeten weglopen om bij will en Jane te zijn.-

Pixis keek op de klok. Het werd maar eens tijd om te gaan koken. Hij zou een specialen maaltijd maken. Aan de ene kant omdat hij Eliza op wilde vrolijken en aan de andere kant omdat hij jarig was. Helaas was iedereen het vergeten. Eliza nam hij het niet kwalijk, die had teveel aan haar hoofd. Maar van zijn familie had hij wel wat anders verwacht. Zuchtend ging hij verder met de spaghetti. Het was zijn lievelingskostje; spaghetti met tomatensaus en gehaktballen. Zachtjs zong hij lang zal hij leven voor zichzelf.

Lizzy hoorde het liedje "Ben je jarig?" ze keek hem aan en glimalchte "Ik wist je verjaardag niet eens" ze glimalchte en keek hem aan, zou hij jarig zijn.

Rima gende rondjes rond een vreemd wolkje in de tuin "Ceyx, zullen we iets gaan doen ik verveeeeel me"

"Ja, eigenlijk wel," zei Pixis. Hij ging verder met zijn tomaten saus. Eigenlijk had hij niet zo'n zin om erover te praten.

Ceyx zei tegen Rima in drakentaal: 'Nou, als je het niet erg vindt blijf ik hier, we krijgen straks namelijk eten. Maar we kunnen wel gaan schaken, als jij dat kan." En hij blies een schaakbord tevoorschijn, gemaakt van marmerwitte wolken. Eén grote voor het bord en tweeëndertig voor de schaakstukken.

Rima knikte "Ik speelde het altijd met sun, maar dan met steentjes en noten" ze nam plaats aan haar kant van het bord en zette het eerste stuk "Nu jij" ze glimalchte

Lizz knikte, ze begreep uit zijn reactie dat hij het niet interessant vond. Ze gng op de bank zitten en stak het laatste beetje ijs in haar mond

Ceyx had heel vaak geoefend met Pixis. Hij verschoof een wolkje met zijn wolkenkracht. Een meesterlijke onverslaanbare zet.

Pixis had zijn gehaktballen ook af. Eerst liep hij naar de voedertrog van Ceyx. Hij goot er nu twee keer zo veel in, omdat Rima ook mee moest eten. "Rima! Ceyx! Eten!" riep hij. Hij zag dat Ceyx er snel aan kwam rennen. Zo te zien had hij honger. Pixis liep weer naar binnen en dekte de tafel voor twee. Hij zette de pannen die tot nu toe warm gehouden werden op het vuur tussen de borden. "Lizz, we gaan eten," zei hij en hij ging zitten.

Lizz glimalchte en liet haar waakvlammetjes over de tafel dansen. Ze ging zitten en glimalachte naar Pixis. Ze maakte een soort groet (de vuurnatie groet. Vuist tegen hand) en sloot haar ogen. Ze mompelde wat en ging weer gewoon zitten "In alle dukte was ik nog vergeten het bos te bedanken" ze glimalchte

Pixis schepte haar op en daarna zichzelf. Hij viel snel aan op zijn eten. Na een paar happen ging hij rustiger eten en zei: "We moeten het nu toch hebben over William. Je hebt een dag lang leuke dingen gedaan, dus wordt het tijd. Ik ga je vragen stellen en jij moet gewoon antwoorden. Niks achterhouden maar gewoon alles eruit gooien. Oké, hier gaat hij; Wat is je leukste herrinering aan William?"

Lizzy nam een hap van de spaghetti Dit is verukelijk" zei ze met een glimalch. Bij zijn vraag moest ze diep ademhalen om zichzelf te beheersen. Ze dacht even na "Het zijn er veel, maar de avond in het duin was het moois, het was echt prachtig daar en de zonsondergang was ook mooi." Ze gliamclhte

"Oké," zei Pixis. Het was duidelijk te zien dat hij wist waar hij het over had. "Bedenk dat je je niet moet inhouden als je moet huilen. Gooi het eruit. Spaghetti wordt van zout alleen maar lekkerder." Hij grinnikte. "Wat ga je het meest missen, denk je?" Dit was bij de meeste mensen de moeilijkste vraag, want dan moest je denken aan alle leuke dingen die je samen deed.

Lizzy beet op haar lip en een aantal tranen biggelden over haar wangen. Haar waakvlammetjes kleurden nu helemaal blauw en dansden over haar wangen. Ze tranen waren veranders in zout tegen de tijd dat ze op haar spaghettie vielen "Zijn lieve lach, een troostende arm, de veiligheid die ik altijd voelde als ik bij hem was maar vooral alle vrendschap en liefde, het feit dat hij altijd voor me klaarstond en me altijd vergaf, wat ik ook gedaan had" ze haalde diep adem en nam een slok water.

"Aha," zei Pixis. "Nu wil ik dat je me alles verteld over jullie samenzijn. Vanaf het moment dat jullie elkaar ontmoetten. En als het niet gaat, dan stop je en beginnen we morgen opnieuw."

Ceyx was klaar met eten. Hij had nog wat voor Rima overgelaten. Helaas was in zijn haast voor het eten het schaakbord vervlogen. Maardat gaf niet, want Ceyx viel altijd in slaap na het avond eten. Dus dat deed hij nu ook. Luid ronkend viel hij plat op de grond.

Rima lachte ,wat bij haar klonk als het schuren van hout, "Dei Ceyx" ze at de laatste gehaktbal op en rolde zich naast de wolk op. Al snel sliep ze, ze klonk nu net als een zaag.

Lizzy zuchtte. "We waren beste vrienden vanaf het begin dat ik en Jane hem tegenkwamen. Hij was toen al geadopteerd en die famillie had hem William genoemd." zo ging ze verder, ze vertelde alles over hem dat ze wist en hoestte het hele verhaal op. Bij de tijd da ze de tatoo lieten zetten barste ze echt in huilen uit en kon ze niet meer verder,

Pixis liep naar haar toe en sloeg een arm om haar heen. "Het geeft niks, we proberen het morgen nog een keer. Maar eerst moest je maar eens gaan slapen. Al die dingen die vandaag gebeurt zijn, knappen alleen maar op je af en je wordt er ongelooflijk moe van." Hij tilde haar op en bracht haar naar zijn kamer. "Ga jij maar lekker in bed liggen, ik slaap wel op de bank." Hij legde haar in bed en stopte haar in. Hij gaf haar een nachtzoen en liep daarna terug naar zijn eten dat koud stond te worden.

Snikkend en huilend sloot lizzy haar ogen. Ze huilde steeds zachter tot ze aleen nog maar snikte. Langzaam viel ze in slaap en stopte zelfs het snikken.


Later, rond middernacht
Ze droomde over William en al hun tijd samen tot de droom omsloeg in een nachtmerrie en ze gillend wakker werd. Ze barstte in huilen uit en rolde zich op. "Hij is niet dood....vertel me dat hij niet dood is.." bleef ze snikkend mompelen.

Bij het gegil was Pixis wakker geschrokken. Hij liep snel naar de slaapkamer. Daar vond hij Elizabeth snikkend en mompelend in bed. Hij ging naast haar zitten. "Stil maar," zei hij en hij nam haar op schoot. "Sssst." Hij wiegde haar heen en weer, net zo lang tot ze weer rustig zou worden. Tot nu toe ging het nog niet echt goed met haar. Hij hoopte daar snel verbetering in te zien.

Lizzy was helemaal buiten zinnen haar waakvlammetjes wakkerden en waker half de grootte van de normale. "ZEG ME DT HET NIET WAAR IS, HIJ KAN NIET DOOD ZIJN" gilde ze hysterisch. Haar ogen waren open gesperd en haar pupillen zo klein mogelijk. ze zag er afschuwlijk uit. Haar gezicht ws helemaal verwrongen. Ze kalmeerde weer een beetje na een paar minuten en begon heel hard te huilen. Tranen liepen over haar wangen en haar ogen werden weer een beetje normaal.

"Het spijt me," zei Pixis. "Maar als ik dat zeg, dan zou ik liegen. Huil je tranen lekker uit en probeer weer wat te slapen." Hij legde haar weer onder de dekens. Hij liep de kamer weer uit. Morgen zou hij met Rima gaan praten. Als hij meer wist, zou dat meer helpen. Gister had de houtdraak iets gezegd over William en Jane, daar wilde hij graag meer over weten. Hij ging weer liggen op de bank, maar kon de slaap niet meer vatten.

Huilend bleef lizzy op bed liggen. Ze wiegde een beetje en het enige zinnige wat uit haar mond kwam was "William...William..." Ze huilde zichzelf langzaam in slaap en sliep verder droomloos.

de volgende morgen

Lizzy opende slaperig haar ogen. Op haar wangen zaten striemen van het huilen. Ze zuchtte en liep naar de badkamer waar ze een plens water in haar gezicht gooide. Ze zuchtte en lieo naar de woonkamer.

Pixis zat al aan tafel te eten. "Goedemorgen," zei hij. "Heb je verder nog goed geslapen? Wat wil je op je brood?" Hij probeerde niet te laten merken hoe moe hij was. Hij had niet meer kunnen slapen, zorgen makend over Eliza. "De vragen hoef ik nu niet meer te stellen, maar als je klaar bent met eten moet je toch weer even proberen alles over jullie verleden te vertellen. En als het niet lukt, dan gooi je al je overige tranen eruit en probeer je de rest van de dag alleen an leuke dingen te denken."

Ze knikte zwijgend, maar de gebruikelijke glimalch bleef uit. Ze zuchtte en ging ook aan tafel zitten "Eerst even wat eten" zei ze zwakjes en ze smeerde een boteram met enkel jam en nam er een hap uit. Toen ze hem ophad begon ze weer te vertellen over hun verleden. Nu kwam het eruit zonder dat haar gezicht ook maar vertrok. Ze zuchtte en nam een slok water.

"Goed zo," zei Pixis. "Dat je dit eruit kreeg, zonder te stoppen, beteken dat je de goede kant op gaat. Het zal niet lang meer duren en dan kun je er over na denken zonder pijn in je hart." Hij smeerde nog een boterham, alleen met margarine. Even zat hij stil te kauwen. "Ik ga ook nog even met Rima praten," zei hij. "Dan kan ik nog beter helpen om er weer helemaal bovenop te komen." Hij stond op en liep naar de tuin. "Rima!"

Rima rende Pixis bijna omver "Hoe...Hoe gaat het met Lizzy, is het niet al te erg???" zei ze gehaasd met haar gebruikelijke hoge stem. Ze keek Pixis bezorgd aan "Is ze nog redelijk oke?" haar houten gezicht toonde enkel nog bezorgd heid.

Lizzy at nog wat en liep als een zielloze zombie naar het bed. Daar ging ze als de nieuwe sneeuwitje doodstil liggen.

"Nou," zei Pixis. "Ik kan daar nog niks over zeggen. Maar vanmorgen heeft ze zonder horten en stoten over het verleden van haar en Will gehad, maar vannacht had ze een nachtmerrie en is gillend wakker geworden." Hij keek het houten schepsel bezorgd aan. "Ik wil eigenlijk gewoon even met jou praten, Rima. Gisteren zei jij anmelijk iets over dat Lizz nooit met Jane en William mee had moeten gaan. Wat bedoel je daarmee?"